Back to nature

Woensdagavond 30 april kwamen we aan in Surabaya, een stad in het oosten van het Indonesische eiland Java. Vanaf het vliegveld werden we door ons tourguide opgehaald om naar ons hotel gebracht te worden. Het was inmiddels al pikkedonker buiten, maar we merkten dat we steeds hoger en hoger gingen. Er is de afgelopen dagen haast geen dag aan ons voorbij gegaan zonder dat we onze oren moesten klaren. Was het niet in het vliegtuig, dan was het wel bovenop een berg of diep in de zee. Toen we eenmaal uit de auto stapten dachten we even terug te zijn in Nederland. Er liepen niet voor niets allerlei verkopers van mutsen, sjalen en handschoenen rond. Het was hier namelijk slechts 10 graden. Helemaal ingepakt en wel doken we ons bedje in.

De volgende dag, donderdag 1 mei, werden we om 03.00 uur s' nachts alweer opgehaald om met een jeep de berg op te rijden. Daarna moesten we nog een halfuur lopen om de top te bereiken. Daar aangekomen konden we onze ogen niet geloven. De lucht is hier zo helder dat je duizenden sterren kunt zien. Na een uur bibberend onder ons dekentje te hebben gezeten tussen de honderden, voornamelijk Aziatische, toeristen op het uitkijkpunt, zagen we onder al de duisternis een oranje rand aan de horizon verschijnen. Iedereen begon zich aan die kant te dringen en gelukkig konden Nancy en ik onszelf er een beetje tussendoor wringen en stonden we uiteindelijk helemaal vooraan. Toen de lucht helderblauw opklaarden verscheen aan onze andere zijde het Bromo gebied, waarin verschillende vulkanen een mooi achtergronddecor vormen van de enorme krater en het maanlandschap op de voorgrond. Na weer een ritje in de jeep te hebben gemaakt kwamen we aan bij de krater. Te paard gingen we naar boven, waardoor we alleen nog een (erg lange) trap hoefden te beklimmen om op de rand van de krater te komen. Ik was nog nooit op een vulkaan geweest, dus ik vond dit erg bijzonder. Heel even lijkt het alsof je op Mars bent geland, maar als je daarna de andere kant van de berg bereikt bevindt je je ineens weer in een groene vallei, rechtstreeks uit de sound of music gehaald. Wat een contrasten! Toen we terugkeerden naar ons hotel om ons spullen weer in te gaan pakken, we zouden inmiddels kunnen solliciteren op de functie inpakpiet, merkten we pas wat een bijzondere slaapplek dit was. Vanaf het terras van ons huisje keek je uit op de vulkanen en de rokende krater. We hadden dan ook het meest dichtsbijzijnde en hoogst gelegen hotel in deze omgeving. Wat een lucky basterds zijn we toch! Na een rit van vier uur kwamen we aan in het Ijen gebied, waar we zonder avondeten op bed zijn gegaan. We waren kapot en er stond nog zo veel meer voor de boeg.

Wat een vreselijke nacht was dat. We hadden maar vier uur om te slapen en konden zelfs daar niet volledig gebruik van maken. Buiten bleef iets door tikken en om de zoveel tijd knalden een stem uit de speakers buiten die aankondigden dat het tijd was om te bidden. Java is voor het grootste gedeelte bevolkt met moslims. Vrijdag 2 mei moesten we er al weer om 01.00 uur uit en werden we door onze tourguide naar de voet van het Ijen plateau gereden. Vanaf daar gingen we met zaklampen te voet verder. We hadden geen idee wat ons te wachten stond en voor een groep van vijftien man ging er enkel één lokale gids mee. Aangezien die naast 'Let's go, move on!' geen woord Engels sprak kwam er van informatie ook weinig terecht. Hadden we echter geweten wat ons daadwerkelijk te wachten stond, dan hadden we het waarschijnlijk heel anders aangepakt, maar we hadden tenminste sneakers en een trui aan. Het smalle pad naar boven was erg stijl en bestond uit losliggend zand. Niet bepaald ideaal dus. Na twee uur bereikten we, inmiddels de groep kwijt geraakt, de top, waar iedereen uitgeput zich op de rotsblokken liet zakken. Opgelucht dat ik de top bereikt had, zagen we in de krater allemaal lichtjes van mensen die de tocht naar beneden voortzetten en besefte ik dat we het eindpunt nog lang niet bereikt hadden. Helemaal onderin de krater waren felblauwe lichten te zien, die ook wel de bluefires genoemd worden. Met in gedachte dat het het waard was om van dichtbij te gaan bekijken, besloten we de lichtjes samen met een andere gids die we inmiddels gevonden hadden te volgen naar beneden. Toen we eenmaal aan de tocht begonnen waren begreep ik waarom zoveel toeristen besloten hadden boven te blijven. Er was niet eens een pad of een vorm van een railing, slechts rotsblokken met er bovenop losse steentjes die ervoor zorgden dat we ieder moment in het ravijn konden storten. Ik snap nog steeds niet hoe ze mensen hier naar beneden kunnen laten gaan, vooral aangezien ik zelf geen zaklamp mee had genomen en mijn eigen schaduw er voor zorgde dat ik niet veel had aan het licht van Nancy. Ook daar over was ons niks verteld. Je moet je voorstellen dat je haast geen hand voor ogen ziet, in het duister tast naar houvast aan scherpe rotsblokken en je voetje voor voetje voorzichtig probeert te plaatsen zodat je niet slipt op het los liggende grind bovenop de stijle rotsblokken. Toen ik dan ook daadwerkelijk onderuit ging en er gelukkig vanaf kwam met enkel een behoorlijk schram op mijn pols besloot ik dat het zonde was om terug te gaan aangezien al die moeite en pijn dan voor niets zou zijn geweest. En dus gingen we door totdat we uiteindelijk het laagste punt bereikten. Het klopte, het aanzicht van de blauwe vuren in het baby blauwe meer van dichtbij was het inderdaad waard, maar ik kijk nog steeds met ongemak terug naar wat we er voor hebben moeten doen. Ineens begon de krater steeds meer vol te lopen met rookwolken en moesten we voor onze eigen veiligheid al snel die hele weg naar boven weer beklimmen. Het is raar om te zien hoe in zo'n korte tijd alles wit ziet van de rook. Het stonk naar chemische gassen en boven aangekomen merkten we dat zo'n mondkapje waar al die Aziaten mee lopen niet eens zo'n slecht idee was geweest, aangezien onze keel en ook ogen pijnlijk aanvoelden. Ook dat hadden ze van tevoren mogen laten weten, vriendelijk bedankt dus. Wat was ik dan ook blij toen we, na een totale toch van vijf uur, weer bij ons privé tourbusje aankwamen. Ik kon de grond wel kussen, maar aangezien die bezaaid is met afval en rare beestjes liet ik dat voor deze keer maar achterwegen. Onderweg naar Sukamade wisselden we van tourguide en stapten we weer in een jeep. In het nationale park waar het dorpje Sukamade zich bevind kan enkel met een jeep of scooter gereden worden, want de paden zijn slecht onderhouden en bestaan voornamelijk uit grote stenen. Daarnaast moet je door rivieren heen om Sukamade te bereiken. De tourguide zei niet voor niets: "It's a long and rough way to Paradise", en dat was het zeker. De nieuwe tourguide, een kleine Javanese jongeman met tatoeages en dreadlocks, was overigens ontzettend chill en we hebben heel erg met hem kunnen lachen. Rijdend door het nationale park kwamen we door allemaal kleine schattige dorpjes waar mensen hard aan het werk waren en over weinig faciliteiten beschikken. Je vind het zielig en wilt ze graag helpen, maar dan besef ik pas dat deze mensen misschien wel gelukkiger zijn dan de meeste mensen in Nederland. Want wanneer ben je gelukkig? Niemand is altijd gelukkig, het zit hem juist in die kleine geluksmomentjes. Hier hebben de mensen niet veel nodig om die geluksmomentjes te creëren en zijn ze niet zo verwend als ons land. Ze waarderen dingen denk ik veel meer dan wij Nederlanders doen. Ze gaan door het leven met een glimlach op het gezicht. En dat vind ik het meest bijzondere aan onze reis door oost Java. iedereen lacht hier naar elkaar. Je hebt geen woorden nodig om elkaar te kunnen begrijpen, een glimlach is universeel en zegt genoeg. Soms meer dan duizend woorden. De mensen hier hebben ons zo thuis laten voelen, zonder een woord te zeggen. Ik denk dat als wij in Nederland wat vaker naar elkaar zouden glimlachen, we veel meer geluksmomentjes zouden hebben en problemen vermeden kunnen worden. Na ons omgekleed te hebben in het guesthouse werden we naar het Turtle Rescue Center gebracht. Met een grote emmer vol zwarte mini schildpadjes , zeker wel een stuk of dertig, vertrokken we naar het strand. ik heb zelf schildpadjes gehad in een aquarium en heb er nu nog één in de vijver. Ik ben gek op ze en dit was dan ook zeker iets waar ik heel erg naar uit had gekeken; het loslaten van baby schildpadjes! Één voor één zetten we ze op het zand en keken we als trotse moeders toe hoe onze kindjes hun weg naar vrijheid bewandelden. Toen ze allemaal in de zee verdwenen waren, bleven we nog even op het strand rondhangen om na te genieten. Op de weg terug richting de parkeerplaats zagen we nog apen, hertjes (papa ook weer blij) en een vliegende vos. Na het avondeten in ons guesthouse werden we weer terug naar het strand gebracht. Het was 20.00 uur en inmiddels hardstikke donker. De weg door de jungle was één groot avontuur. Overal om ons heen hoorden we geluiden van allerlei verschillende dieren en langs de jeep vlogen vuurvliegjes heen en weer. Wauw, wat een beleving! Onder begeleiding van de rangers zaten we enkele minuten muisstil op het strand, in het donker met slechts het licht van de ontelbare sterren, de maan en enkele vuurvliegjes, totdat één van de ranger liet weten dat we verder mochten lopen naar het licht van een andere ranger aan de andere kant van het strand. En daar lag ze dan onder het licht, de enorme groene zeeschildpad, ingegraven en al. Ze was al begonnen met baren. Iedereen ging er zachtjes om heen zitten om dit geweldige natuurfenomeen te aanschouwen. Wat was dit bijzonder om te zien, maar ondanks dat de ranger vertelde dat ze niet gefrustreerd raakte door al die mensen om haar heen, deed het mijn hart toch een beetje pijn om te zien hoeveel moeite ze had gehad met het ingraven van de eitjes en deze hierna weer in haar bijzijn werden uitgegraven en verzameld door de rangers. Natuurlijk hebben de rangers alleen maar goede bedoelingen, maar dat weet moederschildpad niet, die ziet alleen maar hoe haar babies worden gestolen. Nancy en ik hebben dan ook vrij snel afstand genomen en snapten niet waarom al die mensen er omheen bleven zitten en foto's bleven maken. Genoeg is genoeg en dan moet je de schildpad ook de ruimte geven na zo'n heftige maar adembenemende gebeurtenis. Het waren maar liefst 115 eitjes, dus het lijkt me geen appeltje-eitje. Ook toen de schildpad langzaam en met veel moeite haar zware lichaam en schild van totaal 200 kilo naar de zee terug sleepte bleven de toeristen haar in de weg zitten en we vonden het dan ook heel merkwaardig dat de rangers hier niks van zeiden. Wij zijn enkel dichtbij gaan staan toen ze na een lange tijd dan eindelijk de zee bereikte en we kunnen niets anders zeggen dan dat we ontzettend blij voor haar waren dat dit achter de rug was. Maar ondanks al dat medelijden vonden we het ook fantastisch dat we dit hebben mogen meemaken. Na weer een tocht met de jeep door de donkere jungle waren we van plan te gaan slapen, totdat ik Nancy ineens in de badkamer hoorde gillen... een kakkerlak, en niet zomaar één. Aangezien ik inmiddels wel tot professionele kakkerlak verdelger kan worden benoemd, stond ik alweer klaar om hem met mijn tube wasmiddel van kant te maken. Toen ik de handdoek waar hij zich onder verstopte weg schoof, schrok ik me werkelijk te pletter... De grootste kakkerlak die ik ooit gezien heb vloog recht op mijn hoofd af. Ik denk dat Nancy en ik in ons hele leven nog nooit zo hard gegild hebben, rennend door de kamer als een stelletje randdebielen. Gelukkig liet onze redder in nood, de buurman die zich inmiddels ook dood was geschrokken van ons gegil, niet lang op zich wachten. Hij stortte de kamer binnen en zonder enige twijfel pakte hij het beest met zijn blote hand op en gaf hem een rotschop naar buiten. Onze nachtrust was gered.

Zaterdag 3 mei konden we voor ons doen, hier althans, uitslapen. Om 08.00 uur vertrokken we met de jeep naar Green Bay. Vanaf de parkeerplaats bovenop de klif moesten we weer een avontuurlijk pad met stekelachtige planten, lianen, rotsen en door rivieren bewandelen om in deze baai terecht te komen. Het was echt een paradijsje; heldergroen zeewater, grotten, een wit strand en een tropisch groene rand eromheen. Na lekker gezwommen te hebben en op het strand te hebben gelegen, hadden we toch echt geen zin meer om weer naar boven te moeten klimmen en besloten we een longtailboot te nemen naar een ander strand waar onze jeep dichtbij kon komen. Echter, op het strand aangekomen bleek dat onze gids geen bereik had en de chauffeur niet kon bellen. Dus er zat niets anders op dan dat we achterop de scooter weer naar boven werden gereden, waar de jeep stond. Hier moet ik bij zeggen dat je Sukamade niet voor niets alleen kunt bereiken met de jeep en niet met een gewone auto... De wegen, als dat al is wat je de ruige zand- en steenpaden kunt noemen, zijn echt ontzettend slecht, met enorme losse keien en gaten overal. Maar natuurlijk slaan wij een avontuur niet af en dus klommen we vol vertrouwen achterop de scooters. Dat vertrouwen was snel weg, toen we bijna een halve meter in de lucht vlogen wanneer we weer eens over een kuil of heuvel reden of bijna slipte door de losliggende stenen . Toch kwamen we heelhuids en met een enorme adrenaline shot aan bij de jeep. Ondanks dat we de jeep en het heen en weer geschud inmiddels best wel zat waren, waren we blij dat we weer in mochten stappen in dit veel veiligere transport. De jeep bracht ons naar de ferrie, waarmee we op weg gingen naar Bali.

Ik wil nog even mijn poppa bedanken voor wederom een geweldige reactie op mijn blog over Phuket, we hebben tranen gelachen erom!

Veel liefs,
Denise en Nancy