Kroatische logica

Ik weet het, ik weet het! Ik heb veelste lang geen nieuwe blog meer geplaatst. Jammer genoeg kan ik natuurlijk niet alle grappige en rare dingen die ik tijdens mijn werkzaamheden als reisleidster heb meegemaakt openbaar op deze blog plaatsen, waardoor ik naast de lange werkweken eigenlijk niet al te veel te vertellen had om een hele blog mee te vullen. Er zijn nu al weer zeventien weken voorbij sinds mijn laatste blog en inmiddels heb ik al weer wat inspiratie vergaard. Toch weet ik niet waar ik moet beginnen. De weken zijn voorbij gevlogen en inmiddels zijn mijn laatste dagen in Kroatië ingegaan.

Het was voor mij een hele leerzame ervaring. Ik denk dat dat de juiste woorden zijn om het te beschrijven. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dit werk fantastisch en weet wel zeker dat het precies in mijn straatje past. Maar Kroatië? Nooit meer! Niet zozeer om de bestemming zelf. Eerlijk is eerlijk, het is een prachtland. Het is hier ontzettend groen en schoon. Ze kennen hier nauwelijks criminaliteit, dus veilig voel je je hier zeker. De pittoreske badplaatsen en middeleeuwse heuveldorpjes hebben zeker hun charme. Maar het is niets voor mij; leuk om op vakantie te gaan, maar niet om te wonen en werken. Ten eerste al omdat er over veel dingen zo moeilijk wordt gedaan, daar ga ik verder niet op in, maar de daadwerkelijke logica in de Kroatische logica is nogal ver te zoeken. Ten tweede, omdat het vrij lastig was om connectie met mensen hier te vinden. En iedereen die mij kent weet dat ik graag onder de mensen ben en van gezelligheid hou. Er is hier niet zoveel te beleven wat dat betreft. En ten derde omdat hoe je het ook wend of keert, teleurstelling is hier niet te voorkomen en speelt een rol in het dagelijks leven. Teleurstelling wat betreft het weer, teleurstelling wat betreft het eten en teleurstelling wat betreft de festivals en uitgaansgelegenheden. Om alleen al met het weer te beginnen, zoals ik in mijn vorige blog al schreef, kun je er hier vanuit gaan dat de weersverwachting er hier negen van de tien keer compleet naast zit.. meestal in mijn tegendeel. Gedurende de maanden dat ik hier heb gezeten heb ik welgeteld vier weken echt mooi weer gehad, en dan neem ik het nog ruim. Ik dacht dat ik voor een zonbestemming had getekend, maar blijkbaar heb ik de plank zwaar misgeslagen. Mijn moeder kwam gelukkig met het beste cadeau ooit: een regenponcho. Want hoe leuk ik de Splash attractie in Duinrell ook vind, om dat nou vijf keer op een dag tijdens mijn scooterrit van de ene naar de andere accommodatie mee te maken wordt me net iets te gek. En dan hebben we het nog niet eens over de schaamte als je een hotel binnenkomt en ze met een dweil achter je aan rennen. Met andere woorden, over het algemeen is het weer hier een drama. Er was zelfs een dag dat het letterlijk een halfuur prachtweer was (blauwe lucht, lekker temperatuurtje), ineens vanuit het niets was het een half uur donkere lucht, bliksem en regen, daarna weer een half uur prachtweer, gevolgd door weer een half uur rotweer, en zo ging het de hele dag door. Je weet dus totaal niet wat je er aan hebt hier. Vooral met de scooter is dat een pretje. Alsof de wegen hier al niet glad genoeg zin, maken de regen het nog tien keer erger. En dan is het vooral handig als een bus die voor je rijdt keihard op zijn rem trapt omdat er file voor hem is, die ik natuurlijk niet had gezien omdat die bus zo groot is. Remmen op een scooter en regendruppels op het wegdek gaan absoluut niet samen, daar ben ik inmiddels wel achter. Maar ik kan in ieder geval door voor Wereldkampioen wegdek sliden. Een paar weken geleden kwam er een gast boos naar me toe om te melden dat dit weer toch echt niet in MIJN brochure stond. Laten we voorop stellen dat ik die brochure niet in elkaar heb lopen zetten. Daarbij hebben ze hier in de zomer normaliter drie á vier maanden geen regen. Goh, laat dit jaar nou net de uitzondering zin, als ik er vijf maanden ben. Als we het globaal bekijken, is te zien dat heel Europa een warme winter en lente heeft gehad. Dus dit zomerweer is makkelijk te verklaren. Kijk maar naar Italië, Frankrijk, etc. Ik moest dus ook met moeite mijn gezicht bij deze vraag strak houden en proberen de vraag zo serieus mogelijk te nemen. Zoals ik al zei, elke dag een nieuwe uitdaging! En dan komen we op de teleurstellingen wat betreft het eten. Nergens ter wereld heb ik zo vaak naar mijn bordje gekeken met de vraag “Is dit alles?” (denk vooral even de muziek van Doe Maar erbij om het extra dramatisch te maken). Na ontzettend veel pogingen heb ik dan eindelijk een paar tenten, hooguit vier van de dertig, kunnen vinden waarbij ik na afloop zei: “Dat was echt lekker!”. Één van deze tenten heet ‘Bijeli San’, oftewel ‘Witte Droom’. Ik weet niet wat ze daar mee bedoelen en ik weet ook niet zeker of ik dat wel wil weten, maar het eten is in ieder geval verrukkelijk. Wat je er dan wel bij krijgt is de Albanese maffia, die overigens de helft van de panden in Porec bezit, maar zolang je ze te vriend houdt is er helemaal niets aan de hand. Bijna elk willekeurig restaurant noemt zich ook ‘Konoba’, wat iets in de trant als ‘huisgemaakt’ betekend. Dat ze er dan wel twee keer zoveel geld voor vragen, terwijl de meeste konoba’s zich in de middle of nowhere bevinden wordt er dan niet gelijk bij vermeld. Een tientje voor een beetje tartaar (als voorgerecht) neerleggen wordt zelfs mij te gek. Velen van deze konoba’s langs de weg hebben als uithangbord ‘a pig on a stick’, oftewel een heel varken bovenop de grill. Nou ben ik de moeilijkste niet, en toch heb ik niet de mogelijkheid aangegrepen om deze specialiteit te proberen. En als laatste komen we bij de feesten en festivals. Überhaupt zijn hier maar drie echte uitgaansgelegenheden: discotheek Byblos, Club Saint & Sinner en Villa Club Beachbar. Byblos sloot al voor we er erg in hadden, dus daar ben ik nooit geweest. In Saint & Sinner was er in het voorseizoen niemand te bekennen en in het hoogseizoen stond het vol met zestien-, zeventien- en achttienjarige Gogo en Beachmasters gasten. Ook geen wervelend succes dus. Villa Club viel helemaal tegen, dus daar heb ik mijn gezicht ook niet meer laten zien. Dit is dan ook zeker geen bestemming als je op zoek bent naar een stapvakantie. Dan komen we bij de festivals. Als je denkt dat een artiest al overleden is aangezien je er de afgelopen jaren niets meer van gehoord heb, dan *POEF* duikt de desbetreffende persoon op in Kroatië. Alsof ze hier met zijn allen in het geheim hebben afgesproken om het de bestemming van de ‘Has Beens’ (engelse benaming) te maken. Verbaasd kijk ik dan ook als ik vanachter mijn scooterhelm weer zo’n poster zie opduiken met iemand waarbij ik me afvroeg: “Hé, ben jij er ook nog?”. Bijvoorbeeld tijdens het ‘Rise Up’ festival, oftewel het festival dat georganiseerd wordt om het begin van het zomerseizoen te vieren. Van andere (lokale) collega’s hoorde ik dat het ‘the place to be’ was, dat er tienduizenden mensen vanuit heel Kroatië naar Porec kwamen om dit festical bij te wonen. En daar stond ik dan om 00.30 uur te nippen aan mijn baco’tje op een grasveld tussen zo’n vijfhonderd toeschouwers, terwijl ik mezelf afvroeg wat ik daar in hemelsnaam deed. Eerlijk is eerlijk, Shaggy maakte de sfeer (weer zo’n Has Been, maar omdat ik en Nancy altijd voor het uitgaan het liedje ‘It wasn’t me’ mee lopen te bleren kan ik het bij hem nog wel door de vingers zien). Maar na tien nummers die allemaal op elkaar leken (was het niet toevallig één en dezelfde nummer gedurende een uur?) was ik er ook wel flauw van en zocht ik mijn bed liever op.

Ondanks dat er hier niet zoveel te beleven valt in mijn ogen, weten de Kroaten wel voor elke onzinnige reden een feest of festival te organiseren. Zo hebben we afgelopen zomer bijvoorbeeld een Nationale Watermeloenen dag gehad, om er zo maar eens één te noemen. Een spectaculair van jewelste kun je je wel voorstellen natuurlijk. Ook het WK voetbal zorgde voor de nodige spanning en sensatie. Ik had geregeld dat we onze gasten tijdens de wedstrijden konden onderbrengen in ons eigen Holland House, oftewel Café Del Mar, een loungebar gelegen op het puntje van het schiereiland van het oude stadshart van Porec, met uitzicht over de zee. Een was niet elke wedstrijd een even groot succes, maar ik heb het echter wel heel gezellig gehad met mijn gasten die ‘onze jongens’ samen met mij kwamen toejuichen. Voor de verandering hebben we ons Holland House ook een keer verplaatst naar onze vrienden van IJssalon Fontana, aangezien deze over Nederlands commentaar, frikandellen en kroketten beschikten. Echter vloog het beeld daar om de minuut uit en begonnen onze Kroatische vrienden al voor de rust keihard Kroatische liedjes mee te bleren en met confetti te schieten, terwijl hun team pas twee uur later speelde. Karma, want uiteindelijk was dat dan ook de laatste wedstrijd voor het team van Kroatië. Daarom verzamelden ik en mijn gasten de laatste wedstrijd weer in Café Del Mar, waar we werden overdonderd door de GoGo gasten die inmiddels voor het eerst waren aangekomen. Hartstikke gezellig natuurlijk, want hoe meer zielen hoe meer vreugd. Jammer dat deze groentjes, om het zo maar even te noemen, nog niet hadden geleerd om met hun verlies, of beter gezegd het verlies van het Nederlands elftal, om te gaan en dan ook gelijk bloedchagrijnig waren na afloop (Met tranende ogen: “Nee, ik wil niet meer uit, ik wil naar mijn bed!). Ik was echter nog steeds in feeststemming, want ik was en ben nog steeds van mening dat onze jongens een super prestatie hebben neergezet, boven alle verwachtingen uit.

Dan zal ik ook maar iets vertellen over werkgerelateerde zaken. Mijn zaterdag zien er als volgt uit. Ik rij met de scooter naar het eerste hotel in Porec waar gasten door de transferbus worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan voor de terugreis naar Nederland. Na de laatste gasten te hebben opgehaald, voer ik door de microfoon een praatje uit en volgt de rit van een uur naar het vliegveld. Als we bijna op het vliegveld aankomen vertel ik nog even over de incheckprocedures en de faciliteiten op de luchthaven. Dan stappen we met de gasten de vertrekhal in en ga ik langs de rij voor de incheckbalies staan om iedereen een fijne reis te wensen en eventuele vragen te beantwoorden. Hierna heb ik een krap halfuur de tijd om even pauze te houden, waarna de Arke vlucht met nieuwe gasten alweer aankomt. Ik stal mijn karretje met welkomstenveloppen uit in de aankomsthal en hou mijn Arke/Holland International map hoog in de lucht zodat iedereen me kan herkennen. Vervolgens stromen de nieuwe gasten binnen en dringen zich om me heen. Als er al veel gasten van de lijst voor de transfer naar de accommodaties gemeld hebben, laat ik Anne-Mieke de overige gasten ontvangen en haast ik mezelf naar de transferbussen om te kijken welke transferbus al alle gasten heeft om te vertrekken. Doorgaans zijn dit zes á zeven transferbussen. Dan hou ik mijn wegspreekpraatje bij de transferbussen zodat deze al naar de accommodaties kunnen vertrekken. Als laatste stap ik in de transferbus naar de accommodaties in Porec, waarbij ik tijdens de rit het wegspreekpraatje hou. Bij het hotel waar mijn scootertje staat stap ik natuurlijk weer uit en dan is de dag alweer voorbij en is de nieuwe week van start gegaan. Zondag hou ik de welkomstbijeenkomsten, wat er doorgaans zeven á acht zijn. Mijn welkomstbijeenkomst gaat inmiddels op de automatische piloot. Het hele veertig minuten durende verhaal stroomt er in één keer achter elkaar uit. Ik vertel over de provincie Istrië, de autohuur en de excursies. De grapjes die eigenlijk totaal niet grappig zijn heb ik al meer dan honderd keer gemaakt en probeer ik nog steeds zo spontaan mogelijk te vertellen, alsof ik ze ter plekke verzin. Meestal lukt dat ook en lachen mijn gasten erom, terwijl het voor mij een standaard zin is die ik oplees uit de tekst die ik inmiddels in mijn hoofd heb opgeslagen. Ondanks dat ik alles tot in de puntjes tijdens mijn welkomstbijeenkomst behandel, wordt er na sommige welkomstbijeenkomsten nog drie keer door dezelfde gasten gevraagd of ik nog even wil herhalen wat die ene excursie ook al weer precies in hield. Natuurlijk wil ik dat, met alle plezier. Zo vliegt de tijd voorbij en kan ik uiteindelijk rennen naar mijn scooter, flink optrekken en uiteindelijk maar hopen dat ik op tijd bij de volgende accommodatie ben. Zo’n zondag vliegt voorbij en door de interactie met de gasten vind ik dit ook absoluut de leukste dag. In de ochtenden op maandagen en donderdagen heb ik bezoekuren, waar soms nog enkele gasten komen om wat te vragen, te melden of te boeken. Die middagen, net zoals de hele dag op vrijdag, besteed ik op kantoor of ben ik adverteerders voor onze informatiebrochure aan het werven. Ons kantoor delen we samen met TUI Duitsland en Thomson (oftewel TUI Groot Brittannië). Het zal jullie vast niet verbazen dat er tussen ons en TUI Duitsland nogal wat rivaliteit zit. Alsnog kan ik het met iedereen van het kantoor prima vinden. En dat werven van advertenties dat is me toch een taak. Er gaat zoveel meer tijd en energie insteken dan je denkt. Dan denk je bijvoorbeeld dat het rond is, aangezien het contract ondertekend is, en dan kan je nog tien keer langskomen om achter van alles aan te zitten. Dinsdagen zijn normaal gesproken ook kantoordagen, maar om de verkoop te bevorderen hebben Anne-Mieke en ik een eigen excursie in elkaar gezet. En het aller leukste hiervan is dat ik deze excursie zelf begeleid. Normaal gesproken doet reisleiding dit niet en ik was dan ook heel blij dat ik hier de verantwoording voor kreeg. De excursie heb ik de naam ‘Ondergrondse schatten en Istrische delicatessen’ gegeven. Het begint pas in de namiddag en in totaal wordt er maar zo’n vijfendertig minuten in de bus gezeten. Ideaal dus! We beginnen de excursie met een bezoek aan de Baredine grot. Kroatië staat met stip op nummer één van de wereld als het komt op ontdekte en onderzochte grotten en spelonken, zo’n 11.500 stuks in totaal. De Baredine grot is de enige grot die speciaal is ingericht voor toeristen. Het is er werkelijk waar adembenemend! Zo vindt je er prachtig gedecoreerde zalen, ondergrondse meren, kraters, kristallen, archeologische overblijfselen, avontuurlijke diertjes en natuurlijk een hoop stalagmieten en stalactieten in allerlei eigenaardige vormen. Na deze spannende tocht vertrekken we voor een beloning naar wijnboerderij Bernobic in een klein dorpje met uitzicht over de heuvels en de zee. Bernobic is de leverancier voor de wijnen van de paus als hij zijn bezoek brengt aan Istrië. Met andere woorden: kwalitatief erg goede wijnen! Daar volgt een rondleiding en een traditioneel Istrische wijnen en hapjes proeverij. Een leuke excursie voor gasten die niet te lang onderweg willen zijn en ook niet de hele dag op een excursie willen doorbrengen, maar toch van het moois en lekkers dat Istrië te bieden heeft willen genieten. Dit is dan ook de enige excursie waar alleen Nederlandse gasten bij zijn en het grootste voordeel: zij krijgen er gratis en voor niets mijn gezelligheid bij! Dit is altijd een erg gezellig dagje, waarbij ik tot nu toe altijd alleen maar super leuke gasten heb gehad. Het is vooral leuk als Dean als chauffeur meegaat, al is dat enkel als we het magische aantal van zeven gasten voor de excursie hebben. Dean en ik noemen onszelf ‘D&D, the DreamSquad’. Hij is de entertainer en ik de gids. Wie dan precies de chauffeur is wordt vaak door iedereen vergeten, inclusief door Dean zelf. Maar afijn, vaak vergeven de gasten het hem dat hij weer eens de weg kwijt is. Dat komt natuurlijk door de gezelligheid (of door de drank, dat kan ook). Na het bezoek aan de wijnboerderij verandert de minivan van Dean dan ook in een party bus, waarbij iedereen natuurlijk de sterren van de hemel zingt. Tot nu toe heb ik alleen maar ontzettend positieve dingen over deze excursie te horen gekregen van mijn gasten en ik voel me dan ook net een trotse moeder wat betreft mijn eigen excursie. En dan hebben we de noodtelefoon nog, die om de week aan me vast gekluisterd zit. Normaliter ben ik de woensdagen vrij, maar als ik de noodtelefoon heb gaat dat niet op, dan ben je in principe van maandag tot en met zondag aan het werk. Wat vooral het leuke is, is dat de telefoon iedere dag pas na acht uur voor het eerst op die dag gaat, maar op de woensdagen is dat op de één of andere manier altijd voor zeven uur. Alsof ze het weten… Geldt overigens ook voor het weer. Ik waarschuw mijn gasten dan ook dat ze voor woensdag beter geen boottripjes kunnen boeken, want dan ben ik namelijk vrij en dat zegt al genoeg. Het kwam wel eens voor dat mijn eerste reactie op de beltoon van de noodtelefoon was dat ik dat ding een flinke slinger gaf. Niet zo heel verstandig, kan ik je vertellen. Je schrikt dan nog erger wakker. Om vervolgens achter dat ding aan te rennen, zo snel mogelijk je ogen zo ver open te kunnen spreiden dat je daadwerkelijk die telefoon weer in elkaar kunt zetten en dan met een noodgang proberen je ‘zwoele’ ochtendstem te verbergen. Niet het aller fijnste detail van deze baan dus.

Maar om weer op leukere dingen te komen. Op zaterdag 2 augustus kwamen eindelijk mijn ouders en mijn beste maatje Nancy naar Kroatië. Nancy was al de vrijdagochtend ervoor op de bus gestapt naar Kroatië. Ik verwachtte haar zaterdagochtend voor mijn transferrit naar het vliegveld op te kunnen halen, maar natuurlijk was haar bus weer te laat (ze heeft er totaal zesentwintig uur over gedaan) en ben ik eerst naar de eerste accommodatie die de transferbus aandeed gegaan. Nancy werd bij Laguna Park, een hotel dat zowat bij mijn huis om de hoek ligt, afgezet en dit was de vierde stop die mijn transferbus aandeed om gasten op te halen. Gelukkig was Nancy inmiddels aangekomen, had haar koffer bij Laguna Park gedropt (want ze sliep natuurlijk bij mij en het had geen zin om haar koffer naar het vliegveld mee te nemen) en kon meteen weer in mijn transferbus stappen, alsof die zesentwintig uur nog niet lang genoeg was geweest. Ik was dolblij dat ze er was, want ik had haar ontzettend gemist. Na de ronde langs de incheckbalies en een korte pauze kwam dan eindelijk het de Arke vlucht aan met daarin mijn ouders. Ik zag hen al uit het vliegtuig stappen en stond als een mongool achter het hek te zwaaien. Ik had al tegen mijn ouders gezegd dat ze beter eerst even naar buiten konden gaan voordat ze me gelijk in de armen namen, aangezien naast mijn ouders natuurlijk nog meer dan honderd andere nieuwe gasten aankomen. Natuurlijk werd mijn advies compleet in de wind geslagen en had ik al snel een rode lippenstift afdruk op mijn wang, terwijl ik de nieuwe gasten aan het uitleggen was in welke transferbus ze moesten stappen. Na de transferrit naar de accommodaties stapten we bij het hotel van mijn ouders, hotel Valamar Rubin, uit. Stiekem was ik er daar die morgen extra vroeg naar toe gereden om alvast de hotelkamer van mijn ouders te controleren, het vol te stampen met roze ballonnen, allerlei A4-tjes met teksten op het bed te leggen en de champagne, likeur en gebakjes klaar te zetten. Zeer verrast waren ze dan ook toen ze de hotelkamer kwamen binnenlopen. Na wat gedronken te hebben op het terras zijn we naar het restaurant gegaan om de eerste avond met zijn allen te eten. En zo vloog de dag voorbij. Zondag had ik zoals gewoonlijk welkomstbijeenkomsten. Tijdens de tweede welkomstbijeenkomst in hotel Valamar Diamant waren mijn ouders ook aanwezig. Ik had Nancy meegenomen, zodat ze na de welkomstbijeenkomst met hen mee kon gaan naar het zwembad. Na de welkomstbijeenkomst, die heel beschamend verliep aangezien mijn andere twee gasten natuurlik totaal niet door hadden dat het mijn ouders waren (inclusief camera volop op me gericht, big smile op hun gezichten en onmogelijke vragen). Daarna hadden we gelukkig nog even de tijd om samen wat op het terras te drinken en toen was het al weer tijd om door te gaan naar mijn andere welkomstbijeenkomsten. s’ Avonds zijn Nancy en ik samen thuis gaan koken. Maandag had ik bezoekuren en heb ik Nancy wederom afgezet bij het hotel van mijn ouders. Na s’ middags op het kantoor besteedt te hebben zijn mijn ouders, Nancy, Anne-Mieke, Anne (de productmanager) en ik voor de verjaardag van Anne, die weer eens in Kroatië was, naar restaurant Rimini in Vrsar gegaan. Het eten was weer top, één van de weinige tenten waar de gerechten echt precies zo op het bord liggen als dat je ze op de foto gezien hebt. En ook het gezelligheidsgehalte liep hoog op, daar hielpen de gratis shotjes natuurlijk flink aan mee. Op dinsdag gingen mijn ouders, Nancy en Anne mee op mijn ‘Ondergrondse schatten en Istrische delicatessen’ excursie. s’ Morgens heb ik samen met Nancy bij mijn ouders aan het zwembad gelegen. Om 14.00 uur moest ik nog naar een accommodatie omdat autogasten (en daar hebben we er heel wat van hier) nog wat excursies wilden boeken. Van de prachtig blauwe lucht die die morgen verschenen was, was inmiddels niets meer over. Ik kwam dan ook weer kletsnat bij de accommodatie aan. Gelukkig had ik mijn nieuwe regenponcho en paraplu die ik van mijn lieve mammie had gekregen bij me, maar van die paraplu heb ik ook niet lang kunnen genieten, want binnen vijf minuten was de paraplu die ik te drogen in de hal had gelegd met daarbovenop een plastic tas en mijn regenponcho foetsie. Ik weet zeker dat ik hem harder nodig heb dan de huidige eigenaar, maar karma zal nog wel een keer aan zijn of haar deur kloppen. Aangezien het echt op noodweer begon te lijken, heb ik de transferbus gebeld of hij me bij de accommodatie waar ik me op dat moment bevond kon ophalen, in plaats van bij de eerste stop in Vrsar. Gelukkig werd daar een keer niet moeilijk over gedaan. Onderweg haalde ik mijn ouders, Nancy, Anne en andere gasten op. Toen we bij de Baredine grot aankwamen was het inmiddels opgehouden met regenen en scheen het zonnetje alweer. Ik had al tien keer aan mijn moeder gevraagd of ze het wel verstandig leek om de grot in te gaan in verband met haar visuele beperking, maar toen ze bleef zeggen dat ze toch echt op mijn excursie mee wou, heb ik me er maar bij neergelegd. Daar had ik vanaf de eerste stap die ik in de grot zette al spijt van en ik hield haar dan ook zo stevig mogelijk vast. Echter, bleek dat allemaal heel erg mee te vallen en ging het super goed. Ik ben dan ook enorm trots op mijn mammie, ze doet het toch allemaal maar even, in zo’n hele donkere grot, met smalle treden, kleine doorgangen en steile afdalingen (de route gaat in totaal tot zestig meter onder de grond). Gelukkig vond iedereen het wederom weer hartstikke mooi en konden we met een voldaan gevoel naar wijnboerderij Bernobic vertrekken. Ook daar heeft iedereen natuurlijk weer genoten van de drankjes en hapjes die voorgeschoteld worden. s’ Avonds ging ik met mijn ouders, Nancy, Anne-Mieke en Anne eten bij Bijeli San, zoals eerder genoemd één van mijn favoriete restaurants. Ik bestelde zoals gewoonlijk de lasagne met zeevruchten, want waarom iets anders proberen als je weet dat dit super lekker is en de rest meestal altijd tegenvalt. Nadat we onze maaltijd ophadden kwamen Glen en Zoran van het autoverhuurbedrijf waar we mee samenwerken ook nog even langs om een drankje mee te drinken. Op mijn vrije woensdag hebben Nancy en ik de hele dag lekker geluierd, bij mijn ouders aan het zwembad van hun hotel gelegen en in de middag naar het strand geweest. S’ avonds hebben we wat gegeten bij het restaurant aan het strand, heerlijke gefrituurde kaasburgers. Eindelijk een vrije dag waarop het een keer wel mooi weer was, ik kon het bijna niet geloven! Over het algemeen waarschuw ik mijn gasten ook bij het boeken van excursies op woensdag: ”Neeeee, niet woensdag, dan ben ik vrij!”, wat wil zeggen dat het gegarandeerd hondenweer is. Alsof ze het erom doen daarboven. Donderdag had ik wederom bezoekuren en zette ik Nancy weer af bij het hotel van mijn ouders. s’ avonds heb ik nog een snelle duik in het zwembad genomen en zijn we daarna weer in het hotel van mijn ouders gaan eten, wat overigens echt super lekker en gevarieerd is. Vrijdag had Anne-Mieke mij een extra dagje vrij gegeven en zijn we mee geweest op de BBQ Cruise, een excursie die ik al één keer eerder met Anne-Mieke heb gedaan. Nancy en ik stapten een half uur voordat de boot zou vertrekken al op in de haven van Porec, zodat we de plekken op de achterkant van de boot (het rokersgedeelte) konden bezetten. Bij de volgende opstapplaats in Zelena Laguna (oftewel de groene baai) stapten mijn ouders op de boot. Papa nam natuurlik gelijk de benen naar het bovendek, om als een echte schipper te genieten van het uitzicht over zee. Al om 10.30 uur s’ ochtends kregen we een grappa (Istrische schnapps) geserveerd. Als echt professionals sloegen mama, nancy en ik hem achterover. Het leukste van de boottrip is dan ook de gezichten die mensen trekken terwijl ze dachten een lekker drankje voorgeschoteld te krijgen. Noem het maar gewoon pure spiritus, maar je staat in ieder geval weer scherp. De eerste stop werd in Rovinj gemaakt. Dit vind ik zelf de leukste stad van Istrië. Er heerst gewoon een hele gezellige sfeer. Rovinj wordt ook wel ‘klein Venetië’ genoemd en is de meest gefotografeerde en romantische badplaats van Istrië. In Rovinj kregen we twee uur de vrije tijd. Eerst liepen we vanaf de haven de heuvel van het schiereiland op. De eerste keer dat ik deze trip met Anne-Mieke maakte hadden we voor deze tocht een elektrische step die dertig kilometer per uur kan gehuurd. We dachten dat dat ons enkele moeite zou schelen om naar boven te komen. Niet dus. Naast dat alle straten en steegjes omhoog naar de sprookjesachtige kathedraal leidden, zijn ze ook alleen betegeld met van die heerlijke grote stenen, en die zijn me toch eens glad. Hoe steiler de weg verliep, hoe meer we moesten bijsteppen. Ik zei nog met mijn grote mond dat naar beneden een groter succes zou zijn, maar ook dat viel tegen. Naast dat we die tientonner step over heel wat treden moesten sjouwen, was ik ook als de doods om zowel gas te geven of te remmen op mijn weg naar beneden. Niet zo comfortabel, maar daarentegen wel behoorlijk lachwekkend. Maar deze keer besloten we de veilige optie te nemen en gewoon de benenwagen te pakken. Na een kwartier waren we al bovenop de heuvel, vanwaar je een prachtig panoramisch uitzicht hebt over de baai van Rovinj met, zoals bekend van Kroatië, al die eilanden die als pareltjes voor de kust liggen. We zijn even de kathedraal in geweest, maar daarna was het toch echt tijd om te winkelen. De tijd vloog voorbij in Rovinj en twee uur is eigenlijk ook veel te weinig voor zo’n leuke stad. De boottocht vervolgden naar het Lim Fjord kanaal, waar we een stukje doorheen gingen varen terwijl we een heerlijk vers visje voor de lunch kregen. De tweede stop maakten we in Vrsar, een gekleurd vissersdorpje dat bekend staat om de Italiaanse avonturier en vrouwenversierder Casanova. Hij heeft hier enkele maanden doorgebracht en was zo bezweken voor de charme van dit dorpje dat hij zijn bezoeken zelfs in zijn memoires heeft opgeschreven. Eigenlijk is er in het dorp niet veel te zien, maar dat maakt het des te fijner om gewoon lekker te relaxen. Als je van de boot afstapt beginnen ze bij een ijssalon gelijk een hele show uit te voeren, waar je als bezoeker in mee wordt getrokken. Zo had ik de eerste keer dat ik van de boot stapte weer het geluk dat ik van al die mensen gelijk als ‘gelukkige’ werd aangewezen. Ik kreeg een leeg ijshoorntje in mijn mond en nog één in mijn decolleté en de show kon beginnen. De eerste ijsbal, die vanaf tien meter werd gegooid, belandde rechtstreeks in mijn linkeroog. Niet erg charmant, maar gelukkig konden alle anderen mensen er wel heel hard op lachen. De tweede poging lukte het me wel om de ijsbol op te vangen, en ik kreeg niet alleen dat ijsje gratis, maar mocht ook nog een ijsje uitzoeken. Werpt die vernedering toch nog is zijn vruchten af. Deze keer hield ik me als toeschouwer op de achtergrond en zijn we zo snel mogelijk doorgelopen naar het strand. Tijdens de lunch hadden Nancy, mama en ik al twee hele flessen Malfasia wijn (de bekendste witte Istrische wijn hier) soldaat gemaakt, en dus kwamen Nancy en ik op het briljante idee om die kinderen op dat springkussen gevaarte dat in zee dobberde is te laten zien hoe het echt moest. Ook dat werd natuurlijk geen succesverhaal, maar de filmpjes voor ‘de leukste thuis’ staan alweer klaar. Na twee uur te hebben ‘gespeeld’, gezwommen en gebakken zijn we weer terug naar de boot gegaan. Ik had al eerder kennis gemaakt met de kapitein, wat de eerste keer dat Anne-Mieke en ik op deze excursie mee gingen voor een laten we maar zeggen bijzondere avond had gezorgd. Zo zijn we eerst nog even blijven borrelen op de boot terwijl de excursie al afgelopen was, daarna zijn we met de kapitein naar een kroeg gegaan, waar hij veel te veel drankjes voor ons betaalde, toen kwamen we niet meer van hem af en dat lukte uiteindelijk door onszelf compleet voor gek te zetten tegenover omstanders en daarna de kermis in te duiken. Ook was ik ook al vaker op de boot geweest toen de boot in de haven lag om met de baas van de boot te overleggen over een advertentie. Al snel riep de kapitein ons naar boven en kregen we onbeperkt Teranino, een schnaps met kersensmaak. Jammer dan wel dat de kapitein die week nog wat met Nancy en mij wou drinken, en dat ik weer geen nee kon zeggen omdat de advertentie nog niet rond was. Na de excursie zijn mijn ouders mee naar mijn appartement gegaan, waar ik een heerlijke pasta met garnalen en truffels voor ze gekookt heb en we nog even van de avondzon en spelletjes hebben genoten in de tuin. Zaterdag was het alweer de dag voor vertrek van mijn ouders. ’s Ochtends zijn Nancy en ik al vroeg naar hun hotel gegaan om nog even met ze aan het zwembad te liggen. Daarna was het tijd om op de transferbus te stappen richting het vliegveld. Ondanks dat ik toen nog maar anderhalf maand in Kroatië te gaan had, had ik het er toch wel moeilijk mee dat ze al weer zo snel weggingen. Papa kwam nog een keer terug vanuit de Douane rennen om me nog wat kuna’s (de valuta hier) te geven, waar de douane overigens niet zo blij mee was. Daarna kwamen de nieuwe gasten alweer aan en zo begon er weer een nieuwe week. Met Nancy heb ik nog super gezellige dagen en vooral avonden beleefd. Zo zijn we zondag eerst lekker uit eten geweest waarbij we allerlei kleine hapjes hadden besteld en daarna toch maar wat met de kapitein van de boot gaan drinken. Nadat we hadden gezegd dat we naar huis gingen, zijn we toch nog even stiekem Club Saint & Sinner ingedoken, tussen de tieners. Dinsdag zijn we na mijn werk nog even bij hotel Rubin aan het zwembad gaan liggen. Daarna stapten we op de scooter onderweg naar Motovun, een middeleeuws heuveldorpje. Hier in Istrië vindt je bovenop elke heuvel wel zo’n middeleeuws dorpje, maar Motovun en Groznjan zijn de bekendste. Ik zelf vind Motovun absoluut het leukst. Het was ongeveer drie kwartier rijden en al met al vielen die binnenlandse heuvelwegen mij nog allemaal erg mee (dat dacht ik althans). In Motovun aangekomen zijn we op een terrasje op de oude stadsmuur neergeploft, vanwaar je een adembenemend uitzicht hebt over het heuvellandschap. Motovun staat bekend om de diversiteit van truffelgerechten. Onder Motovun ligt namelijk het Motovunbos, dat bekend staat van zijn vondst van zowel zwarte als witte truffels. Ze komen dus vers uit het bos. We namen truffelroomkaas, truffelkaas, truffelsoep en pannenkoeken met kaas en truffels. Het was weer voortreffelijk! Zolang ergens truffels in zit ben ik al snel tevreden, ik ben er gek op! Mijn bedoeling was om voor het donker aan de terugweg te beginnen, maar toen ik opmerkte dat de lucht iets sneller zwart werd dan dat ik gedacht had, werd ik toch wel een beetje nerveus. Met toch wel een beetje knikkende knieën stapte ik op de scooter en probeerde ik Nancy zo min mogelijk te laten merken van mijn schijterigheid. Ik denk niet dat ik daar erg in slaagde, maar het gaat natuurlijk om het idee. Eenmaal op de scooter was ik wat kalmer geworden, maar de terugrit was zeker niet zonder scheur of stoten. We zijn niet gevallen, en dat vind ik al een hele prestatie op zich, maar we reden dan ook gemiddeld vijfendertig kilometer per uur en na een uur en een kwartier waren we eindelijk thuis. Allemaal hartstikke spannend, maar nooit meer zonder straatverlichting over steile weggetjes met allemaal gaten en scheuren in het wegdek. Ik dacht al bijna dat we in de film ‘Jeepers Creepers’ beland waren toen we in het pikkedonker langs de maïsvelden reden. Woensdag zijn we gaan winkelen in Porec, hebben we uren lopen kaarten terwijl we nipten aan overheerlijke shotjes en cocktails in loungebar Papijlon en zijn we nog even naar de kermis geweest. Donderdagavond zijn we met een nachtduik gaan maken in Plava Laguna, oftewel de blauwe baai. Het was leuk om weer eens te duiken en Nancy had nog nooit een nachtduik gemaakt, maar heel indrukwekkend was het niet. Ik weet niet wat ik verwacht had van het onderzeeleven in Kroatië, maar ik had gehoord en gelezen dat dit een leuke bestemming was om te duiken, dus het viel toch allemaal een beetje tegen. Naast wat vissen en ontelbaar veel van die rare grote krabben met van die lange poten (die ik overigens nog nooit in het wild gezien had), was er niet veel om te zien. Ik schrok wel even toen de duikinstructeur heel panisch seinde dat we terug de andere kant op moesten zwemmen en heel laag op de bodem moesten gaan liggen. Ik dacht; Dit kan maar twee dingen betekenen: of er komt een vreselijk angstaanjagende mensenhaai aan gezwommen of er komt een boot met een noodgang onze kant op en mijn hoofd is straks van mijn lichaam gescheiden. Ja, ik weet het, ik heb nogal een grote fantasie, maar dit is één van de weinige keren dat ik blij ben dat mijn fantasieën er behoorlijk naast zaten. Het ging om een visnet, reuze spannend natuurlijk, een visnet. De dag erna had ik wederom een extra vrije dag van Anne-Mieke gekregen zodat ik met Nancy mee kon op de excursie naar het nationale park van Plitvice (met al die watervallen waarover ik ook al in mijn vorige blog heb verteld). Ondanks dat ik daar nog niet zolang geleden al eerder was geweest, was het nog steeds ontzettend mooi en natuurlijk stukken gezelliger met Nancy aan mijn zijde. Na zo’n vermoeide dag kropen we meteen erna ons bedje weer in. En dan was zaterdag alweer de laatste dag van Nancy’s bezoek. Na het vertrek van mijn ouders moest ik ook nog eens van haar afscheid nemen, wat betekende dat ik weer alleen was en daar had ik absoluut geen zin in. Maar wat moet dat moet natuurlijk. We beslotend dat ze bij mij achterop de scooter mee reed naar Lanterna, de eerste stop van de transferbus die mensen zou halen om naar het vliegveld te gaan. Dan zou Nancy mee rijden naar hotel Rubin, waar ze nog even aan het zwembad kon liggen of naar het strand zou gaan. Na mijn werk zou ik haar daar op de scooter weer ophalen om een hapje bij mij thuis te gaan eten en daarna zou ik haar naar Laguna Park brengen om haar uit te zwaaien, waar ze rond 21.00 uur door de bus werd opgehaald om naar Nederland terug te gaan. Echter leek de hemel uit de lucht te gaan vallen toen we bij Lanterna aankwamen en kwam het met bakken uit de lucht vallen. Tot overmaat van ramp liet Anne-Mieke me weten dat het vliegtuig dat vanuit Nederland zou komen met nieuwe gasten al drie uur vertraagd was en dus pas tegen 19.00 uur zou aankomen, wat wilde zeggen dat ik nooit voor 21.00 uur thuis zou zijn. En dat wilde dus zeggen dat er geen enkele mogelijkheid was dat ik die avond nog wat tijd had met Nancy en haar kon uitzwaaien. Met pijn in mijn hart nam ik bij hotel Rubin afscheid van Nancy en ging onderweg naar het vliegveld. De vertraging duurde uiteindelijk drie en een half uur en toen ik met de transferbus bij de laatste accommodatie aankwam, zat Nancy inmiddels al lang en breed in de bus terug naar Nederland. Een behoorlijke domper dus, maar met zowel mijn ouders als Nancy heb ik een geweldige tijd gehad en ik ben ze ontzettend dankbaar dat ze er waren! Gelukkig Skype ik overigens ontzettend veel met mijn familie en vrienden, bijna elke avond met op zijn minst één van hen. Ondanks dat het niet echt samenzijn is, doet dat me verschrikkelijk goed. Nancy en ik hebben maar weer eens bewezen dat zelfs het drankspelletje Kingsen mogelijk is via de Skype.

Ik spreek nog geen Kroatisch, maar heb inmiddels wel al een beperkte woordenschat van handige woorden, zoals drolja en kofno (zoek deze woorden maar niet op). Ik vind het ook niet echt nodig om de taal onder de knie te krijgen, want zoals ik al zei ben ik niet van plan spoedig terug te keren naar dit land vol logica. Zo komen we weer op een ander puntje: de werkvergunning. De eerste drie maanden had ik er sowieso geen nodig, na die drie maanden wel. Nou was het de bedoeling dat dat praktisch volledig door de reisagent geregeld zou worden. Blijkbaar was dat niet het geval, want toen ik op een middag op mijn balkon een serie aan het kijken was en me bijna in mijn wijntje verslikte toen er ineens politie voor mijn neus stond met de vraag of ik Miss Hermans was, bleek die werkvergunning dus toch nog niet helemaal rond te zijn. Met onnozelheid en lief lachen kwam ik er nog goed van af, maar ik mocht absoluut niet meer werken totdat mijn werkvergunning geregeld was. Meneer de agent moet toch best snappen dat ik mijn gasten niet laat zitten en dus heb ik volkomen maling gehad aan de waarschuwing die hij me gaf. En wat wouden ze doen? Me het land uit zetten? Dan was ik eerder bij mijn familie en vrienden. Me een nachtje in de cel gooien? Dan hoefde ik voor de verandering een keer niet zelf te koken. Toch zijn we de week erop toch maar even voor de zekerheid naar het politiebureau gegaan om alsnog de werkvergunning te regelen. Na drie uur onnodig wachten kwam de allergrootste verassing; Anne-Mieke en ik krijgen onze werkvergunning vier dagen voordat we terug naar Nederland vertrekken. Top jongens, daar hebben we echt enorm veel aan. Dus nu zit ik maar te hopen dat dit geen lang geldige werkvergunning is, anders is de kans groot dat ik volgend jaar weer naar mijn “favoriete” bestemming gestuurd wordt.

En nu zijn mijn laatste drie dagen op deze bestemming ingegaan. Zaterdagavond was de officiële ‘End of Summer’ party, dat georganiseerd werd door de reisagent waar we mee samenwerken en gehouden werd op een boot. De dagen ben ik inmiddels al weken aan het aftellen en mijn koffers zijn al bijna volledig gepakt. Nog maar één keer naar kantoor om alles in te leveren, mijn appartement boenen en me mentaal voorbereiden op het afscheid van deze bestemming (dat gaat natuurlijk heel zwaar worden, maar niet heus). Ik kijk er ontzettend naar uit om mijn voeten weer op Nederlandse bodem te zetten en heb iedereen enorm gemist! Ook mag ik eindelijk openbaar bekend maken dat ik na drie weken vakantie vieren in Nederland voor Arke en Holland International aan de slag mag als reisleidster in… *tromgeroffel*.. GAMBIAAAAAA! Ik voel me ontzettend trots en dankbaar dat ik de kans heb gekregen om zowel op winterseizoen meegevraagd te worden als naar zo’n geweldige bestemming te gaan, waarvan ik gedacht had dat alleen ervaren reisleiders hierheen gestuurd werden. Geen zorgen, er is nog geen groot risico met betrekking tot Ebola. Wanneer dat er wel is wordt er een negatief reisadvies gegeven en vertrekken we. Tot nu toe maak ik me in ieder geval geen zorgen en kan ik niet wachten om dit nieuwe avontuur met beide handen aan te pakken. Maar nu eerst even genieten in Nederland! Dus: na een korte herfststop vinden jullie mij weer terug in blogland!

Veel liefs x
Denise