Gevestigd, gesettled, ingeburgerd en al !

Poehpoeh, hèhè, nounou.. dan eindelijk weer eens een blogje. Sorry lieve Dutchies, maar de tijd vliegt zo snel voorbij dat ik er gewoon echt geen tijd en kracht voor gehad heb. Maar ik zeg maar altijd; hoe langer je wacht, hoe leuker het wordt! Niet dat ik daar erg goed in ben, ik moet vaak alles NU, maar waarschijnlijk zit er wel iets in, niet? Dit is wel weer een historisch moment, want dit is mijn allerrrrrrrrrrrrrrrrrrrr eerste berichtje vanuit mijn huisje in Sydney. Maar daarover straks meer.. Ik upload ook nog nieuwe foto's, maar dat duurt altijd even na het plaatsen van een nieuwe blog.

Vorige week, of die week ervoor, ik weet het ook allemaal niet meer, was ik gebleven bij mijn verblijf in Airlie Beach. Nadat ik was wezen skydiven en lang had zitten internetten was ik naar mijn schattige bungalowtje gegaan. Daar zaten twee Duitse meiden (Andrea & Simone) een sigaretje op de veranda te roken. We raakten aan de praat en uiteindelijk ging ik samen met hen, Christiaan (Duitsland), Andrew (Canberra, Australië), John (Brisbane, Australië) en Jimmy (Sydney, Australië) stappen. Het hostel is dus echt vet, zoals ik al zei een bungalow resort park, met een kroeg, discotheek en terras. Er was die avond een wet t-shirt contest.. mocht ik dat ook een keer mee maken in mijn leven. Dat gaat zo; eerst gaat er één meid topless, dan zie je de andere meiden gestrest om zich heen kijken, één voor één gaan die ook topless, uiteindelijk gaat er één helemaal uit de kleuren en zo wint dus niet het mooiste meisje, maar het meisje die zo min mogelijk aan heeft. Tja, je bent je zelfrespect kwijt, maar je hebt tenminste wel $400,- gewonnen! Voor degene die dat niet hebben, zijn de emotionele gevolgen erg schadelijk; je kunt ze (GRATIS) jankend in de toiletten spotten! Een erg leuke avond, dat begrijp je zeker wel. Daarna zijn we nog even op het terras blijven hangen en nog wat andere kroegen ingedoken. Het was weer een TOPPPPPP avond! Met Jimmy heb ik afgesproken uit te gaan in Sydney als hij inmiddels ook weer terug is.

De volgende dag zou ik op een speedboat tour naar de Whitsunday Islands gaan, om te snorkelen, te zonnen en van het prachtige gebied te genieten. Helaas werd dat plan ook al snel van de baan geschoven die morgen. Ik belde namelijk net voor de tour naar Greyhound (de bus waarmee ik reis) of ik voor die avond kon reserveren, dan zou ik de volgende ochtend in Cairns aankomen, net voordat mijn duikcursus daar begon. De trol die ik aan de telefoon kreeg vertelde me dat die bus helaas al vol zat en er geen andere mogelijkheid voor die dag was. Dus ik belde mijn duikcentrum om te vragen of ik niet maandag 15 augustus, maar dinsdag 16 augustus kon beginnen met een vierdaagse cursus in plaats van een vijf daagse cursus. Nope, ook dat kon niet. Dit was gewoon onmogelijk, ik moest in Cairns zien te komen voor maandag 15 augustus 08.00 uur. Na heel wat rond bellen kwam ik uiteindelijk terecht bij een andere busservice, waar ik voor maar liefst $90,00 een kaartje van Airlie Beach naar Cairns kon lopen en waardoor ik nog moest rennen van mijn hostel naar het busstation ook, omdat de bus al over 5 minuten zou komen. Ik was moe van die nacht, was een beetje pissed dat ik me tour had gemist omdat de lieve mensen bij Greyhound altijd zeggen dat er altijd nog plek is in verband met het laagseizoen en dan had ik ook nog een chagrijnige berggorilla als buschauffeur, die zo nodig om de zoveel tijd iedereen wakker maakte en de bus uit schopte omdat hij zo nodig zijn half uur pauzes nodig had (LAAT ONS DAN SLAPENNNN!).

Ik kwam 19.30 uur in Cairns aan en vond al snel mijn hostel, waar ik gelukkig makkelijk een dag extra kon boeken (aangezien ik verwacht had deze nacht in de bus door te brengen). Het hostel was niet super, geen gezamenlijk lounge ofzo, al waren de kamers wel super chill. Maar dankzij het hostel had ik wel een super goede deal in een eetcafé/kroeg aan de andere kant van de straat; $5,- voor een (erg grote) maaltijd naar keuze (bijv. fish&chips, steak/beef/kip met gebakken aardappels en groente), incl. een drankje (bier, wijn of frisdank).. dat is dus iets meer dan 3 euries voor dat alles! Toch ben ik na mijn maaltijd maar naar huis gegaan, aangezien vervelende Jappen me aan het lastigvallen waren. Daar aangekomen zag ik dat me roomies er waren; Kelly, Anne en Sandra uit Ierland, en de buurvrouw Hannah uit Zweden. We hebben er een meidenavondje van gemaakt, met popcorn en de film “Dear John”.

Maandag 15 augustus begon mijn vijfdaagse duikcursus. Ik zat met vijf mensen in de groep; het Duitse stelletje Mike & Ines, de Duitse Marcus en eindelijk een Nederlander, Marten. De duikinstructeur, Murray, was trouwens niet verkeerd, ook al klapte ie elke keer na een oefening alsof we zojuist het licht hadden uitgevonden. Daarnaast waren er nog zijn twee assistenten: Tai (Zuid-Korea) en Kay (Duitsland again, die Duitsers willen Aussie overnemen!). Eerst moesten we een medische keuring doen, waarmee je onder meer je rechtervoet voor je linkervoet moest zetten, je ogen dicht doen en dan je evenwicht proberen te houden. Natuurlijk ging dat bij echt volkomen mis, aangezien ik mijn ogen niet dicht kon houden en bleef knipperen alsof ik niet helemaal goed was. Marten kwam niet meer bij, maar gelukkig deed hij het zelf ook heel goed.. Uiteindelijk ben ik natuurlijk wel door de medische keuring heen gekomen. Daarna moesten we een kleine conditie test doen in het zwembad. Het introduceren van iedereen binnen de groep daarma begon ook al lekker; tijdens 10 minuten watertrappelen moest degene die de bal kreeg zijn/haar naam, leeftijd, oorsprong, moeders meisjes naam, eerste huisdieren en.. pornstar-naam noemen. Daarna leerde we de (erg interessante) vier regels voor duiken;

1) Altijd blijven ademen!!! (nee goh, echt?)
2) Niet te snel naar boven gaan.
3) Er altijd cool uit zien.
4) Nooit je leraar voor lul zetten (dit laatste omdat de instructeur, nadat je je certificaat hebt, nog zeven jaar aansprakelijk voor je is).

Voor de rest was het vooral veel filmpjes kijken en daarna even een paar oefeningen in het ondiepe gedeelte van het zwembad doen. Daarna ben ik nog met Marten naar Woolworths (enorme supermarkt, Appie is er niks bij!) gegaan, om onszelf te trakteren met cakejes (dat hadden we wel verdiend vonden we zelf). Toen we de cakejes buiten zaten op te eten, kwam er ineens een invasie van vleermuizen over ons heen. Zoveel heb ik er nog nooit gezien en ze bleven maar komen (zie foto), ongelooflijk! ’s Avonds, op het moment dat ik eigenlijk had moeten leren voor mijn theorie examen van de volgende dag, ging ik eerst nog lekker eten bij de goedkope kroeg. Ik leerde een Ierse vriendengroep (alweer), waarvan ik de namen op een aantal na niet meer weet, kennen. We besloten te gaan chillen in hun appartement, wat erg gezellig was. Om 01.00 uur besloot ik toch maar richting huis te gaan om mijn theorie boeken in te kijken. Uiteindelijk heb ik die nacht maar 3 uur geslapen.

Op dinsdag 16 augustus moest ik om 08.00 uur bij de duikschool zijn. Dit keer gingen we tot 5 meter diep in het zwembad en keken we nog meer filmpjes. Er is één oefening die ik ongelofelijk haat; op de bodem je duikbril af doen, tot 10 tellen, je duikbril weer op zetten en dan proberen het water uit je duikbril te krijgen door een kleine opening en het blazen door je neus. Die moesten we dus expres extra vaak doen. Voor mijn theorie examen was ik best wel zenuwachtig, vooral met de situatie van afgelopen nacht, maar.. natuurlijk haalde ik die gewoon! s’Avonds ben ik nog even een drankje gaan doen met mijn roomies en daarna weer mijn bed ingedoken.



Woensdag 17 augustus moest ik al om 07.00 uur bij de duikschool zijn, waarna we naar de haven werden gebracht. Eerst werden we door een Catamaran naar de boot gebracht waar we op zouden verblijven. We kwamen langs Fitzroy Island, wat er net uit ziet als een episode van ‘Lost’, zo tropisch en prachtig! Ook zagen we weer een aantal walvissen, wat onderhand wel een beetje ‘normaal’ voor me begint te worden. Na een uur varen kwamen we bij het eerste rif aan, waar ‘onze’ boot op ons lag te wachten. De boot heeft drie verdiepingen, om het zo maar even te zeggen; op de onderste verdieping zit de saloon, waar we eten en chillen, en natuurlijk het platform om van te duiken en de duikuitrustingen. Daarboven waren de slaapkamers, de wetsuits, aan de voorkant van de boot de rookruimte en een dek waar je lekker bruin op kon worden. Daarboven weer was het bovenste dek, waar je ook lekker kon zonnen en chillen, en de bibliotheek. Op zich zag het er best wel ok uit, vooral dat de kamers allemaal hun eigen badkamer hadden en twee stapelbedden, terwijl ik maar met nog 1 meisje op de kamer zat. Er zaten zo’n 30 á 40 mensen op de boot. Om 14.00 uur maakte we onze eerste duik, maximaal 13 meter diep. Van tevoren was ik best zenuwachtig en een beetje bang voor wat er ging gebeuren, maar eenmaal in het water verdween dat gevoel helemaal. Je moet wel erg wennen, aangezien het niet je normale leefomgeving is en je daar behoorlijk van in de stress/paniek kunt raken. Ook mijn oren deden in het begin verschrikkelijk pijn, het ‘equalizen’ (ploppen) ervan verliep me nou niet echt gesmeerd. We hadden een andere hoofdinstructeur gekregen, omdat Murray meeging met de dagtrip. Wat was die nieuwe instructeur een lul zeg, ze zeggen toch altijd bij de cursussen dat je rustig aan moet doen, alles goed moet checken en pas wanneer je je goed voelt het water in moet gaan? Nou bij hem was het “OPSCHIETEN! GA HET WATER NOU IN!”. Omdat het de eerste duik voor iedereen was, gingen we met zijn allen via het touw aan de voorkant van de boot naar beneden. Mijn buddy was de assistent instructeur Kay. Tijdens de duiken moest je altijd een buddy hebben, in het geval van nood. Het was erg mooi onderwater, maar toch anders dan ik gedacht had, veel minder kleuren. Wel zag ik een kleine stingray (rog). En we moesten weer die tieftief opdrachten doen, waar ik een ongelofelijke rot hekel aan heb, vooral als je zo diep onderwater zit. Maaaar, ik leef nog en ik heb niet eens het ‘ JAWS’ –muziekje in me hoofd afgespeeld toen ik onderwater zat. Ik zeg; dat is weer een mijlpaal in mijn al zo lange leven! Na de duik was het tijd om te lunchen; pasta warm, pasta salade, pasta weet-ik-veel-wat.. heb ik weer geluk zeg?! Al was het verder wel lekker hoor. Om 16.00 uur was het tijd voor de tweede duik, die we nu zonder touw deden en tot 10 meter (aangezien je beter niet dieper kan gaan dan je vorige duik). Niet veel bijzonders gezien, aangezien je je zo moet concentreren op al die oefeningen beneden, beetje jammer. Daarna ben ik nog even gaan zonnen, was het weer tijd voor avondeten en ben ik op tijd mijn bedje in gegaan. Ohja, en ik heb ’s avonds allemaal haaien onder en naast de boot zien zwemmen!

De tweede dag van het verblijf op de boot kwamen ze om 05.30 uur met een wake-up call. Toen ik beneden kwam stond gelijk de camera bovenop me neus; ook goeiemorgen. Marten kon het natuurlijk weer niet laten.. “Goeiemorgen h*eren!”. Dit hebben ze later ook in de film gestopt, die over 2 weken bij mijn papa en mama aankomt, wat een giller.. en niemand wist wat hij nou zei in het Nederlands, dus wij gingen helemaal stuk. Om 06.00 uur maakten we onze eerste duik van de dag, wat weer niet zo bijzonder was. “Waar blijven die haaien, roggen, schildpadden, dolfijnen, walvissen, etc. noouuuuu??” riep ik non-stop. Daarna hebben we ontbeten, wat verassend genoeg best lekker was. Om 08.00 uur maakten we onze tweede (diploma) duik, samen met de camera man. Dit was wel erg leuk, aangezien we eindelijk een beetje lol mochten maken; je moest op de bodem je duikbril afdoen, daarvoor in de plaats een gewone zonnebril opdoen, je regulator uit je mond en dan net doen alsof je een biertje op dronk. Ook hadden we de vorige dag boordjes gemaakt met teksten erop; als het te zien is op de dvd, zien jullie dat op de voorkant van mijn boordje staat: “denisetakesoverthe(underwater)world.waarbenjij.nu” en op de achterkant: “PETOTIES PLEASE? Want.. ik PAK ze!”. Daarna maakten we ook nog een piramide met de groep, al verliep dat niet helemaal volgens plan. Als laatst kregen we op de bodem ons certificaat aangereikt. Een uur later kregen we ons filmpje te zien, die echt geniaal geworden is (dus wil je hem zien, dan moet je bij me ouders zijn over ruim 2 weken!! Vinden ze ook gezellig hehe). Na de lunch zagen we nog dolfijnen en walvissen langs de boot komen. Om 16.00 uur maakten we pas weer onze volgende duik, maar die was wel wat leuker, aangezien je samen met alleen je buddy mocht, in plaats van met de instructeurs erbij. Ik had een eigen buddy gevonden op de boot, Chris (Australie). Overal waar die kwam moest hij weer zo nodig een zeekomkommer oprapen van de bodem. Die beesten zijn zo raar, als je ze schud komen ze longen eruit (ziet er niet vies uit, best mooi, lijkt net wit koraal). Maar dat wist Denise natuurlijk niet, dus op het moment dat hij die zeekommer aan mij geeft, glijdt die uit zijn handen, vang ik hem op (terwijl hij al “ NEEEEE” aan het schudden was) en krijg ik al die zooi over me heen, waar je dus niet meer vanaf komt want het plakt als een gek. Ook moest hij aan al die koraalsoorten zitten, die dichtklappen als ze worden aangeraakt. Maar verder was het erg mooi. Ik had dit keer ontzettend veel soorten vissen gezien, zoveel kleurtjes en vormen. En ook had ik eindelijk een reef shark gezien. Na een halfuur (zoals gewoonlijk) was het weer tijd om naar boven te komen voordat je lucht opraakte. Ik wist niet dat dat zo snel ging. Na het avond eten was het tijd voor de laatste duik van de dag; the night dive! Ik had samen met Marten besloten om niet alleen onze Open Water certificaat te halen, maar gelijk verder te gaan met het Adventure certificaat. Ik had weer een nieuwe buddy weten op te sporen: Claudio (Duitsland). Ik vertelde hem maar gelijk dat ik verwachtte dat ie de hele tijd maximaal een halve meter afstand bij me weg zou zwemmen, omdat we (vooral hij) anders een probleem hadden. Gelukkig dacht hij daar het zelfde over, want ik kneep hem eerlijk gezegd best wel. Uiteindelijk bleek er niets aan, het moment dat we het water ingingen om 20.00 uur was die angst weer gelijk weg en je had je eigen zaklampje dus je zag nog vrij veel. Deze duik was echt het allerrrr mooist. Ik heb heel veel vissen, enorme schildpadden en een haai van ongeveer 1.5 meter gezien. Genoeg om weer lekker van te slapen (wat trouwen sowieso erg lekker is daar, met dat wiegende bed van het water).

Ik vond het best wel kut toen alweer de laatste dag begon. Het was gezellig op de boot, ik vond duiken erg leuk en dit betekende toch echt het einde van mijn reis van de afgelopen 3 weken. Ik wou niet stoppen, alles was zo ontzettend leuk geweest, beter zelfs dan mijn verwachtingen! Om 06.00 uur hadden we de eerste duik, waarom mijn volgende certificaat eigenlijk draaide; de 30 meter duik. ’s Ochtends hadden we al een meeting gehad erover. Op zo’n diepte kan je ‘ high’ van de nitrogen (lucht bestaat uit 21% oxygen en 79% nitrogen!) worden. Daarom zouden we allemaal opdrachten doen; een berekening maken, nummers tellen en na elke tel op je neus wijzen en een verrassingsopdracht. Dit deden we omdat dat zwaar grappig zou zijn als je op die manier ‘high’ bent, wat wel gevaarlijk is, dus mag je niet te lang op de bodem blijven. Via de ‘ muur’ van koraal daalden we af, wat me eigenlijk veel beter af ging dan verwacht. Met het ploppen van me oren had ik ook totaal geen moeite meer. Het was ontzettend mooi om zo snel naar beneden te gaan en al dat koraal te zien. Op de bodem aangekomen merkte ik helemaal niets van dat ‘high’ zijn (later bleek dat niemand van de groep dat had), dus de opdrachten liepen gesmeerd. De verrassingsopdracht bleek je favoriete standje tekenen te zijn.. perverselingen zijn het, allemaal! Om 08.00 uur stond me laatste duik voordat ik mijn tweede certificaat had behaald op het programma. In buddy-groepen moesten we met een compas en het tellen van je flipperslagen, de weg weer zien terug te vinden onderwater. De eerste twee keer weer terug naar de instructeur en de derde keer naar de boot. Eerlijk gezegd snapte ik vrij weinig van wat ze nou van me wilde, maar gelukkig deed Claudio al het werk, terwijl hij dacht dat ik heel serieus bezig was met navigeren. Puur geluk dat we het nog goed hadden ook. Na die duik had ik eindelijk ook mijn Adventure certificaat te pakken en nu mag ik helemaal in me uppie duiken tot 30 meter diep. Na het ontbijt en het inpakken van mijn spullen was het om 11.00 uur tijd voor mijn allerrrlaatse duik, wat weer een vrije duik was. Samen met Marten en Chris ging ik onderweg naar Manta Ray Reef, waar we trouwens geen enkele ray (rog) gespot hebben. Maar het was wel topppp! We zagen een enorme blauwe vis die echt leek te lachen, een grote vis die vleugeltjes of iets in die trant had, die slangachtige vis (van de kleine zeemeermin hehe) die zo eng kijkt en steeds in en uit zijn grotje glijdt en zijn bek open en dicht doet, en nog zoveel meer mooie dingen. Daarna hebben we nog heel lang op de boot gechilld, ben ik hopelijk wat bruiner geworden en moesten Marten en ik daarna in een klein bootje met glazen bodem om getransporteerd te worden naar een platform op het rif. Tijdens die toch terroriseerden Marten en ik natuurlijk weer de boel. Wat we trouwens al ons hele verblijf op de boot deden, aangezien de overige mensen zo blij waren om op het Great Barrier Reef te zijn (je had die verveelde, onvrolijke gezichten eens moeten zien, terwijl wij juist te veel energie hadden, mensen werden hoogstwaarschijnlijk erg moe van ons). We waren trouwens niet de enige die terroriseerde, want ik geloof dat de stuurman wel zo’n 86 walvissen heeft geraakt onderweg (*hobbel* gevolgt door een *klap* onder de boot, Marten en Denise: “HO, another death whale!”). Op het platform moesten we weer wachten op onze volgende boot. Het leek daar net alsof je op het transport naar een concentratie kamp zat te wachten, zo’n heerlijke sfeer (sarcastisch ofcourse). Eindelijk op de boot aangekomen duurde het nog 1,5 uur voordat we weer in de haven van Cairns aankwamen. In me kamer aangekomen ben ik even gaan liggen, omdat ik echt kapot was en aangezien dit mijn laatste avond in Cairns en van mijn reis was, wilde ik er nog even een feestje van maken. Eerst ben ik SeaFood gaan eten bij de Night Market, waar je voor 10 dollar een best groot boord vol mag scheppen met van alles wat je wil (zit ook vlees, kip, rijst, nasi, bami enzo bij). Daarna heb ik nog een armbandje gekocht. Ik spaar namelijk van elke plek waar ik geweest ben een armbandje. Om 9 uur belde Marten me om te vertellen dat hij onderweg was naar ‘Gilligans’, een discotheek. Dus ben ik me om gaan kleden en daarheen gegaan. Hij was daar met een groep die hij op de Whitsunday Islands had leren kennen en waarvan ik alleen de namen van Vito (Italië) en Tobias (Duitsland) nog weet, maar het was erg gezellig. Toen ik even naar buiten gjng, leerde ik weer allemaal nieuwe mensen kennen, want zo snel gaat dat hier; Scotty, Tamara, Dennis, Maddy en Terence, allemaal locals. Weer terug binnen was ik natuurlijk iedereen weer kwijt, dus ging ik weer naar buiten, waar ik Rick uit Utrecht leerde kennen, die helemaal gehuld was in bierkarton (zie foto). Je ziet wel weer welke nationaliteit de gekste is he, de DUTCHIES! Daarna ontmoette ik (alweer) een groep Duitse jongens. Die Duitsers zetten echt een invasie in, ik moet ze tegen houden voordat ze Australië in beslag nemen! Ok ok, ze zijn best gezellig die mofjes. En ook leerde ik nog David (Ierland), Nate (Australië), Tom (Nieuw-Zeeland) en Ben (Australië) kennen. Ik vind het zo raar dat het hier zo verdomde makkelijk is om mensen te leren kennen en het gewoon gezellig met elkaar te hebben. Ook onderweg naar huis begonnen er weer mensen tegen me aan te praten, met me de vogeltjesdans te doen, etc. Dat vind ik denk ik wel het leukst aan hier, dat iedereen zo lekker spontaan, vriendelijk en geïnteresseerd in het leren kennen van nieuwe mensen is. Ik kroop weer voldaan mijn bedje in, in een kamer die ik helemaal voor mezelf had, finally rust!

En toen was eindelijk de dag aangebroken dat ik me ging vestigen in Sydney, zaterdag 20 augustus 2011. Om 13.15 uur vertrok mijn vliegtuig uit Cairns en om 16.05 uur kwam ik aan in Sydney. De reis duurde lang, maar uiteindelijk had ik mijn huis makkelijk gevonden en kwam ik er om 18.00 uur aan. Ik klopte op de deur en bereidde me alvast voor om “Hello mate!” te zeggen, toen een jongen met een luide “Hoooi!” open deed. Mij was verteld dat ik met Nederlandse, Duitse, Engelse, Franse, etc. Studenten in het huis zou zitten.. Het huis zit echter helemaal vol met Nederlanders, en dan vooral veel Brabanders, maar die zijn wel erg gezellig. Op het moment zijn het er een stuk of 40, maar het worden er 60 over een paar dagen. Toch vind ik dat wel weer wat hebben, dat ik na de hele dag in het Engels te hebben gewerkt toch lekker in mijn vertrouwde taaltje kan kletsen. Ik heb nog moeite met alle namen onthouden, en dat zal ik ook wel blijven hebben aangezien mensen komen en gaan hier. Een aantal mensen gaan deze week al weg, en er komen volgende week ook weer veel nieuwe. Ik deel een kamer met Charmijne, wat erg chill is. De anderen zijn tot nu toe ook allemaal hartstikke aardig. Ik woon nu echt in een groot studentenhuis. Ik probeerde mijn huisbaas te bellen voor de sleutel, maar mijn provider zei dat dat hem niet werd, dus dat werd maar even afhankelijk zijn van Charmijne. Het huis is op zich niet ontzettend mooi. Het zijn eigenlijk twee herenhuizen die tot 1 groot huis zijn gemaakt, waardoor het pand nu de vorm van een U heeft. In het midden is een soort open terras, met nog wel een dak erboven, waar iedereen aan eet en op hun laptop zit. De keuken is ook vrij open, dus ja helaas heb ik alweer last van KKlakken. Er schijnen ook huge spinnen in de zomer overal te zitten, dus je kan wel raden hoe blij ik daarmee ben (al ben ik zelf degene die een jongen hier in huis helemaal bang heb lopen praten haha). Ik heb net op internet gelezen dat we hier de ‘Sydney Funnel-Web Spider’, de gevaarlijkste spin ter wereld, hebben. Dan zou je toch bijna gaan denken dat dat soort creeps in de rimboe zitten en niet in een geweldige, grote, bruisende stad als Sydney. Ook daar worden we dus erg gerust van. Verder hebben we een vrij grote tuin, met daarin een garage, waarvan een woonkamer met grote televisie enzo is gemaakt en het huisje van de nachtbewaker. Ik heb wel de beste kamer wat betreft uitzicht; vanuit mijn raam kan je de Harbour Bridge zien (zie foto met de bomen, de hoge gebouwen en de brug aan de rechterkant). En mijn bed ligt heerlijk, probeerde ik al gelijk uit. Ook smste ik gelijk Madison toen ik in mijn kamer was aangekomen. We hadden al een paar dagen geen contact meer gehad aangezien ik mijzelf beloofd had dat tijdens mijn reis niet te doen. Die reis was voor mij, en alleen voor MIJ. Ik ging lol maken en niet te veel aan anderen dingen denken. En dat heb ik gedaan! Maar toen ik in mijn kamer was kon ik het ook niet meer houden en heb ik een smsje gestuurd om te laten weten dat ik was aangekomen, dat ik een top tijd heb gehad en dat ik graag weer naar Surfers Paradise wil komen. Die eerste avond ben ik nog even met Charmijne naar de supermarkt gegaan, heb ik gekookt en ben ik niet al te laat mijn bed in gegaan, want ik was behoorlijk kapot en had nog steeds niks van Madison terug gehoord (3 uur later, ja ik stel me heel erg aan haha). Eerlijk gezegd vond ik dat best kut. Om 6 uur ’s nachts werd ik wakker en keek ik op mijn telefoon hoe laat het was. Me telefoon, hij knipperde!!! Ik had om 23.00 uur een smsje van Madison terug gekregen en dat had ik niet eens gezien, terwijl ik pas om middernacht ging slapen. Er stond in dat hij het erg fijn vond wat van me te horen en dat ik gaat regelen, als zijn baas weer terug van vakantie is, dat hij vrij kan krijgen en dan kom hij naar Sydney!!! Ik was door het dolle heen en heb die hele nacht haast niet meer kunnen slapen. Dit betekende dat mijn gevoel tenminste een keer klopte, dat het gevoel wederzijds is (je gaat namelijk denk ik niet 16 uur in de bus zitten of 1.5 uur in het vliegtuig om gewoon een lolletje te trappen toch?). Zo kennen jullie me niet meer he? Tsja, ik vind hem inderdaad erg leuk. Die blijdschap wil ik toch even met jullie delen!

Zondag stond ik rond 11.00 uur op en ging ik met Charmijne, Aukje, Karin en Linde naar Bondi Beach. Het is in Sydney nou niet bepaald warm, maar over een week wordt het lente, dus we tellen de dagen al af. We zijn over de markt gegaan en daarna weer naar huis. ’s Avonds ben ik in de woonkamer een kaartspel gaan doen met een aantal mensen. Weer netjes om 10 uur mijn bedje ingedoken.

Maandag was het dan eindelijk zover, mijn eerste dag stage bij All Pacific Travel Concept. Ik was van plan geweest zondag alvast te gaan kijken hoe ik daar moest komen, maar dat was er natuurlijk weer niet van gekomen. Gelukkig was het heel makkelijk en was ik zelfs drie kwartier te vroeg (die goede eerste indruk heb ik alvast in de pocket.. SJAKKA!). De weg; ik loop vanaf mijn huis in 5 minuten naar Bondi Junction Station (als ik snel loop), vanaf daar duurt de trein er 9 minuten over om bij Martin Place te komen en vanaf daar is het nog 10 minuten lopen (wat me natuurlijk niet goed afgaat zonder cappuccino, ik behoor namelijk tegenwoordig tot de enorme stroom van business mensen die elke ochtend naar zijn/haar kantoor gaat). Mijn stage zit in een behoorlijk chic buurtje, met winkels als Prada, Jimmy Choo en Tiffany & co en zelfs modeshows om de hoek. ’s Ochtends werd ik eerst voorgesteld aan iedereen en ook echt iedereen lijkt erg aardig. Ik kreeg gelijk mijn eigen bureau, helemaal in het midden, vrij veel ruimte en op mijn bureau staat een boordje met “Head of Brilliant Thinking”.. dat hebben ze gelukkig direct al door, jep dit bureau is geschikt voor mij! Er is nog een stagiaire uit Zweden, Lina, die twee weken geleden begonnen is. Helaas zit de product afdeling momenteel in de drukste periode; the contracting period. Dit houdt in dat ze contracten moeten opstellen en agenten & leveranciers in de wacht moeten slepen. Iedereen rent dus van hot naar her en je hoort behoorlijk vaak “Oh my god!” vanachter een computer komen. Ze hebben daardoor vrij weinig tijd om je te helpen, maar leggen wel taken die veel verantwoordelijkheid van je eisen in je handen. Ik vind het ok werk, maar ik denk niet dat ik de aangewezen persoon ben om later op een kantoor te werken. Ik heb meer freelance werk nodig. De dagen gaat wel ontzettend snel voorbij, omdat ik het zelf ook erg druk heb met alle taken die ik krijg, wat tot nu toe (donderdag avond) inhoudt; accommodaties en tours bellen (om informatie aan te vragen, hun ergens van bewust te maken of de beschikbaarheid te checken), TourPlan (de database) bijhouden door middel van het toevoegen van nieuwe agenten & leveranciers, het checken van contracten, zorgen dat de back up wordt gecheckt (dat is zoals ze noemen ‘het hart’ van APTC, alle gegevens staan daarop, als er iets daarmee gebeurd, heeft mijn stagebedrijf een erg grote probleem en ik denk ik ook =P), een beetje administratie en financiele berekeningen. In de lunch ben ik met Lina wraps gaan halen en bij de Darling Harbour gaan zitten (wat vijf minuten lopen van mijn stage is). Het weer is erg wisselvallig, soms koud en dan ineens weer heel warm. Na de eerste werkdag ben ik gaan koken, eten en daarna nog even met de jongens TV gaan kijken (“ jouw vrouw, mijn vrouw”, waarom ze daarna kijken is me nog de vraag maar het was super komisch, en daarna de ergste piranha film aller tijden, wat nog komischer was). Ook heb ik eindelijk de sleutel van mijn kamer gekregen (finally! en bleek dat Charmijne en ik in de kamer waar we zaten mochten blijven (wat eerst nog een twijvel gevalletje was). Dus kon ik eindelijk gaan uitpakken en mijn kamer gaan inrichten. Zoals op foto’s te zien, heb ik bijna iedereen meegenomen (zie mijn muur), ik voel me helemaaaal thuis nu!

Dinsdag weer een normale werkdag die ontzettend snel voorbij vloog. Mijn werkdagen duren van 08.30 uur tot 17.00 uur van maandag tot vrijdag. Daarna ben ik de shoppingmall ingegaan en heb ik me weer niet kunnen inhouden bij K-mart (goede reden was dat ik daarnaast nog wat huishoudelijk spulletjes en een broodrooster nodig had). Uiteindelijk kwam pas om 20.00 uur thuis. Dus heb ik snel gegeten en ben ik mijn haar gaan verven. Ik was die blonde plukken al weer zat van en had ook al weer uitgroei gekregen door het mooie, warme, heerlijke, tropische weer (hehe) dat ik de afgelopen weken gehad heb. Dus heb ik het weer egaal goudbruin geverfd. Dit was de eerste keer dat ik het zelf heb gedaan en ik vind het super gelukt (*schouderklopje*).

Gister (woensdag 24 augustus) heb ik vrij weinig uitgevoerd op kantoor en ben ik lekker begonnen met het type van deze blog (omdat ik daar thuis niet echt aan toe kom, sjorrie!). Ik was ook een beetje ziekjes aan het worden, dus iedereen had ontzettend medelijden met me op kantoor. Al voelde ik me verder gewoon prima, ik had alleen last van me keel en hoesten. Ik denk dat ze me daarom zo lekker met rust lieten, want mijn baas vroeg om 14.00 uur al of ik niet lekker gewoon naar huis wilde. Tuurlijk niet, ik ben een bikkel! En daarbij was het die vanavond uitgaan-avond (ja, dat is hier op woensdag!), dus komt een beetje lullig over als ik eerder weg ga en de volgende dag kapot aan kom s’ morgens aangezien ik uit ben geweest. Dus heb ik het volgehouden en ben ik daarna nog even naar de Bottle Shop geweest om bier in te slaan. Ze verkopen hier namelijk geen alcohol in de supermarkten. De Australische regering is super streng en ‘groen’, daarom zijn ook de sigaretten maar liefst 15 á 20 DOLLAR per pakje! Over het algemeen is alles duur, dus daar moet ik toch maar aangewend raken. Ik heb ook nog een verse Seafruit mix gehaald, wat heeerlijk was. De jongens waren weer jaloers op mijn kook kunsten, die eten namelijk standaard een groot stuk vlees en patat. Daarna nog gechilld tot 21.30 uur en daarna zijn we met het hele huis richting de ‘Side Bar’, een backpackers club, gegaan. Er speelden een bandje, die echt superrrrr goed was, in van alles (Kings of Leon, NERD, Jason Mraz, Oasis, etc.). Veel mensen die de volgende dag stage moesten lopen namen de laatste trein, ik kon het natuurlijk niet laten om gewoon te blijven. Daarna gingen we naar de ‘Scary Canary’. Het was echt een toppppp avond, ben zo blij dat ik met al die leuke mensen in een huis zit! Het eindigde helaas wat minder (nouja ‘wat minder’, je mag gerust desastreus zeggen).. een taxichauffeur zei dat we maar met vier meiden achterin moesten gaan zitten en Sander ging voorin. Je begrijpt vast wel wat er gebeurde? De politie is je beste vriend? Pff, nog ff! Ik ga je de schade maar niet vertellen, want ik heb me er zelf ook nog niet over heen gezet. Maar ik weet wel dat het heel wat meer is dan dat je in Nederland als boete gekregen had en bovendien zijn ze het er bij me stage ook allemaal over eens dat alleen die chauffeur een boete had moeten krijgen en wij niet. Probeerde Sander ook nog ff lollig te doen, wat die agent natuurlijk niet kon waarderen. Uiteindelijk hebben we wel de taxi rit gratis gekregen, omdat die chauffeur erg veel spijt had (koop ik niks voor!). Al was de rit nou niet echt geweldig, aangezien hij behoorlijk emotioneel van slag was door zijn boete en waarschijnlijk inname van rijbewijs, aangezien hij ons daarvoor had verteld dat hij erg arm was en er nu pas mee aan kwam dat hij al vaker problemen met de politie had gehad. Daarna voelden wij ons natuurlijk erg veilig.. Goed begin van mijn eerste week in Sydney.. gelukkig compenseert de sfeer hier het wel weer heel erg!

Vandaag (donderdag 25 augustus) weer een normale werkdag gehad, alleen was het wel super mooi weer, 23 graden! Nog een paar dagen en dan zit de winter erop, YEAH! Zo ga ik weer lekker koken. Dit was mijn verhaal weer voor even. Ik heb het ontzettend leuk hier en ben al helemaal ingeburgerd. Ik ben blij dat veel dingen boven verwachtingen zijn. Ik zou het wel nog leuk vinden als mensen (ja JULLIE daar, hoe vaak moet ik het nog zeggen), nou eindelijk is Skype aanmaken en/of me toevoegen, zodat als ik geluk heb ik jullie ook allemaal af en toe kan zien! Nogmaals bedankt voor alle geweldige reacties weer vorige keer, ik lees ze elke keer weer met een enorme glimlach op mijn gezicht en prik af en toe toch wel een traantje (van geluk) weg. Dat ik zulke lieve mensen in mijn leven heb! Dat dezelfde mensen toch elke keer weer reageren, me mailen, me berichtjes op facebook sturen, etc. Zo zie je toch maar weer wie je echt vrienden zijn, i love you guys!!! En natuurlijk ook mijn lieve familie, enorm bedankt voor alle steun! Ik denk aan jullie, ondanks die grote afstand!

Voor nu weer heel veel knuffjes & kussjes,

Xoxo Denise