Time Flies

Vanuit mijn oude vertrouwde kamer kijk ik terug op een dynamisch, onvergetelijk halfjaar. Met een backpack vol papieren, schema’s en zomerkleren vertrok ik, om vervolgens met een overvolle backpack vol ervaring en mooie herinneringen terug te komen. Ik doe mijn ogen dicht en alles lijkt voorbij te zijn geflitst. Het doet me realiseren dat het leven inderdaad maar erg kort is en dat je er daarom alles uit moet halen, live like there’s no tomorrow!

Om maar even weer terug te gaan in de tijd; vrijdag 13 Januari stopte de taxi om 08.15 uur voor het huis waar ik 5 maanden lang met zoveel plezier in heb gewoond. Het geeft een naar gevoel om je kamer zo leeg te moeten zien. Er kwamen nog wat mensen afscheid nemen op mijn kamer en aangezien ik van mezelf al een en al chaos ben, verliep dit laatste moment ook niet erg soepel, en dan doel ik op het graaien naar alle laatste dingetjes. Buiten stonden Marlous, Marissa, Bea en Rick me al op te wachten om me uit te zwaaien. Toen ik de taxi instapten en een laatste blik op dit (laten we eerlijk zijn) bouwval wierp, kon ik het toch niet laten om een klein traantje over mijn wang te laten rollen. Ja, dit grote, haast vervallen herenhuis was echt mijn thuis. Ze zeggen vaak dat het de mensen op een plek zijn die je thuis laten voelen en niet de plek zelf, naar mijn opinie is dat de enige echte waarheid.

Gelukkig was ik nog niet helemaal in mijn uppie en bracht Joshua me weg naar het vliegveld. Aangezien we al wat aan de late kant waren (jaja, zoals gewoonlijk), zijn we maar gelijk mij gaan inchecken. Allemaal leuk en aardig, maar als je niet weet (ondanks onze grote vriend meneer G. Oogle) dat je een visum nodig hebt voor de USA, gaat dat inchecken vrij moeizaam. Nadat ik de stress toch even zijn gang heb laten gaan en wat niet zulke mooie woorden er uit had gegooid, bleek dat je het visum gewoon ter plekke kon regelen. Dus wij (of althans; Joshua hehe) die backpack weer meesleuren en dat visum regelen, wat al met al maar 34 dollar koste. Daarna weer terug naar de incheckbalie waar alles goed werd gekeurd. Maar was ik hier wel zo blij mee? Was het niet stiekem in me opgekomen om gewoon te zeggen: “Ach wat jammer nou van dat visum, nouja ik ga het thuis wel allemaal even regelen en dan zien jullie me over een weekje of 3 a 4 weer terug !”. Maar nee, dat kon ik niet maken.

Na het inchecken, hebben we wat energiedrank gehaald, sigaretten gerookt (vooral niet toegeven dat ik stress had) en nog even gezellig zitten kletsen buiten in het zonnetje. Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen, zowel van mijn beste maatje, als de stad waar ik toch wel een beetje verliefd op geworden ben. Het viel me heel zwaar en we stonden daar dan ook zo lang dat ik uiteindelijk net de last call van mijn vliegtuig redde en als laatste het vliegtuig binnen stapte. En toen begon mijn 21.5 uur durende reis naar the BIG APPLE.

Het ging allemaal eigenlijk behoorlijk snel, maar ook weer moeizaam. Gedurende de hele vlucht van Sydney naar Los Angelos heb ik me beroerd en zwaar depressief gevoeld. Zo voelt het om ergens echt niet weg te willen, maar te weten dat je weg moet. Ik heb geen oog dicht gedaan, maar gelukkig was er genoeg entertainment om me af en toe een beetje op te beuren en natuurlijk lekker eten. In Los Angelos had ik maar twee uur om over te stappen op de volgende vlucht, dus dit ging allemaal erg vlug. De vlucht van Los Angelos naar New York viel mee. Ik was inmiddels helemaal opgedroogd en mijn ogen deden pijn, dus dit was een uitstekend moment om mijn ogen dicht te doen en dan eindelijk in slaap te vallen. Aangekomen in New York verliep alles weer vrij soepel; ik had zo mijn koffer, was zo door de immigratiedienst heen en zat weer zo in de trein op weg naar mijn hostel.

Het hostel lag in 88th West Street (Manhattan), 10 stappen vanaf Central Park, echt ideaal. Toch was het weer wennen om in een hostel te slapen, in het bovenste bed van een hoogslaper, met zeven andere mensen. Wanneer ik uit bed kwam lagen zij nog te slapen en wanneer ik naar bed ging lagen zij nog/alweer te slapen. Echt veel communicatie was er dus niet op de kamer. Ik besloot daar dus al gelijk niet te veel te blijven en was van plan Central Park te gaan verkennen. Helaas was het daar pikkedonker en vind ik dat in een stad als New York toch een beetje creepy. Als plaatsvervangende activiteit heb ik daarom maar de metro naar Times Square gepakt. Het is inderdaad alles wat je er van verwacht had, magisch! Overal knipperen lichtjes op je heen en je weet niet waar je moet kijken. Zonder ook maar een blik op de kaart die ik bij me had ben ik gaan lopen. Ik besefte toen al goed dat New York een prachtige stad was, maar niet mijn ding. Ik vind New York leuk, maar ik hou van Sydney. Dan begin je je goed te realiseren hoe erg je het daar mist en dat laat toch wel een zure nasmaak achter gedurende mijn verblijf in New York. Na daar een tijdje rond te hebben gehangen rond Times Square en Broadway, heb ik besloten om toch maar naar bed te gaan aangezien de jetlag als nog elk moment aan kon slaan en ik mijn energie graag wou sparen.

Zaterdagochtend 14 Januari ben ik eerst alle tickets op gaan halen van de tours/activiteiten die ik al geboekt had. Natuurlijk was daar ook weer wat fout gegaan. Ik was inmiddels al een maand bezig met mailtjes naar dit bedrijf te sturen, aangezien zij het bedrag twee keer hadden verrekend op mijn creditcard. Laatst had ik een refund confirmation gekregen, maar er was nog altijd niets van dat bedrag teruggestort. Bleek ook nog eens dat de boeking nu helemaal verwijderd was en ze ook niet konden zien welke en of ik überhaupt wel tickets had besteld en niet alles had geannuleerd. Uiteindelijk kreeg ik toch de tickets mee en is het bedrag inmiddels ook al op mijn rekening teruggestort. Aangezien dit alles natuurlijk ontzettend uitliep en dit bij de west haven lag, heb ik de taxi genomen naar Times Square, wat trouwens relatief gezien ontzettend goedkoop is in New York. Ik ging ontbijten bij Ellen’s Stardust Diner, bekend uit een aantal films waaronder de recente ‘New Year’s Eve’. Dit is een restaurant op Broadway waar de serveerders/serveersters liedjes performen tijdens het serveren. Daarna stond de eerst tour gepland, namelijk de Movie sightseeing tour, waarbij ik op het nippertje net de tourbus haalde. Het was leuk om te zien allemaal, maar het ging toch wel vrij snel allemaal aangezien er natuurlijk zoveel films/series in New York opgenomen zijn en er dus op elke plek ontzettend veel te vertellen en te laten zien is. Een ding wat ook vrij apart was in New York, was dat ik geen tijdsbesef had. Mijn telefoon was kapot gegaan in Sydney en mijn klokje stond niet goed. Het was best fijn om zonder tijd te leven, maar wel vervelend wanneer je op je tour SoHo zelf mag gaan ontdekken en een tijd afgesproken hebt. Ik vond het dan ook best jammer dat de tourbus er niet meer stond toen ik terug kwam op de afgesproken plek, al was ik maar vier minuten te laat. Maar gelukkig was de tour al 2 uur bezig en duurde het nog maar drie kwartier, dus zoveel zal ik niet hebben gemist. Daarom besloot ik zelf een beetje sightseeing te gaan doen, ik begon bij Grand Central Station, toen naar het Empire State Building en het observation deck daarvan, Fifth Avenue en als laatste het Rockefeller Center met weer een observation deck, maar nu met een uitzicht over de stad in het donker. De laatste activiteit van deze eerste dag bestond uit een diner in het restaurant van Gordon Ramsey ‘Maze at the London”. Blijkbaar had ik me niet helemaal naar de kledingvoorschriften gekleed toen ik binnenliep in mijn ‘I Love New York’-trui en opmerkte dat er vrijwel alleen maar zakenmannetjes zaten, maar ik zou Denise niet zijn als dat me dat daadwerkelijk wat kon schelen. Het eten was heerlijk, al waren het kleine porties voor veel geld, maar ik heb genoten en na wat aan dringen van de serveerster dan toch ook maar een cocktail besteld. Toch bedacht ik me bij elk nipje dat de politie en ME zomaar zouden kunnen binnen vallen omdat er een valse bommelding was gedaan, het zou je maar gebeuren!

Zondag 15 januari ben ik de dag begonnen met een NBC studio tour, waarbij je langs de studio’s van onder andere Doctor Oz (van Ophrah), the Late Night Show with Jimmy Fallon en Saturday Night Live gaat. Het was op zich wel leuk om te zien, maar niet een van de hoogtepunten. Daarna ben ik naar Times Square gegaan om me bij de rij aan te sluiten van het TKTS loket. Hier kan je namelijk goedkopere kaartjes krijgen voor Broadway shows van dezelfde avond. Helaas, voor ‘Wicked’ en ‘How to succeed in business without really trying” (met zo’n glee-sterretje) waren helemaal geen tickets. Ik heb toen maar een ticket voor ‘Mamma Mia’ gekocht, wat alsnog 85 dollar was, maar afijn, ik moest en zou een Broadway musical zien. Om de tijd te doden ben ik naar het ‘Ripleys, believe it or not’ museum geweest, wat eigenlijk pretty interesting was. Allemaal bizarre, freaky en grappige voorwerpen, feitjes, filmpjes en verhalen. Daarna snel wat gegeten en naar het Winter Garden Theater gegaan. De musical was erg leuk, alleen bijna een exacte kopie van de film (ik weet trouwens niet welke er eerder bestond). Ik zat wel mooi op de eerste rij, waarvan de kaartjes normaal gesproken zo’n 250 dollar kosten. Na weer zo’n drukke dag weer voldaan in mijn bedje gekropen.

Maandag 16 januari had ik een helicopter vlucht over Manhattan gepland staan. Om 11 uur ’s ochtends stapte ik vol verwachtingen de helicopter in. Het uitzicht was prachtig, maar helaas gingen we over de Hudson rivier langs Manhattan en niet echt over Manhattan, wat ik wel een zware domper vond. Daarna ben ik gaan wandelen door lower Manhattan (Wall Street enzo) en ben ik naar Ground Zero geweest. Waar de gebouwen hebben gestaan zijn nu twee prachtige vijvers aangelegd en waar nooit meer op gebouwd zal worden. Er zijn vier gebouwen van het World Trade Centrum die worden herbouwd en die al bijna klaar zijn (nog 1.5 jaar) en er is nog een deel van bouwput. Zoveel jaar later is het nog steeds heftig om te zien. Het lijkt nog de dag van gister, dat ik uit school kwam en mijn moeder versteend naar de televisie zat te kijken. Hoe jong ik ook was, toen ik zag dat er vliegtuigen door gebouwen vlogen, dacht ik dat WO3 zou uitbreken. Wanneer je dan de stemmen van de naasten van slachtoffers hoort, komt dat allemaal weer terug. Daarna ben ik naar de West haven gegaan om met een boot een drie uur durende cruise om Manhattan te maken. Dit bleek toch echt veelste lang te zijn. Het eerste half uur was leuk, vooral omdat je vlak voor het Vrijheidsbeeld langs gaat. Wat is dat beeld eigenlijk ontzettend klein. Daarna werd de cruise al snel minder, maar ik moet zeggen dat ik mijn slaaptekort van de afgelopen maanden weer een beetje heb ingehaald. Ik was dan ook erg blij toen ik de haven alweer in zicht zag. Daarna ben ik dan eindelijk naar Central Park gegaan, om me eerst een half uur te laten rondrijden in een witte, lichtgevende koets met paard (net als Carrie en Big in Sex and the City!) en daarna te gaan schaatsen in het park. Zeer leuke afsluiter van de dag!

Dinsdag 17 januari ben ik op verkenning gegaan door Manhattan, langs Madison Square Park, het Flatiron Building (meest gefotografeerd gebouw in New York en erg vreemd), Union Square, een enorme verkleedwinkel waar je zeker goed zal slagen voor carnaval, Chinatown, Little Italy, Eataly, NoHo, Soho, het Meatpacking district, Greenvillage en nog zoveel plekken. Daarna had ik dan eindelijk de Sex and the City sightseeing tour. In de tourbus kregen we allemaal filmpjes te zien en reden we langs allerlei plekken waar de serie en de films waren opgenomen. We gingen ook naar een of andere seksshop met de beroemde ‘Rabbit’, de luxe aziatische lounge waar de spelers in de serie/films vaak komen (Buddakan), de kroeg van Aidan en Steve (waar ik wederom gedwongen werd een cocktail te nemen) en in een dure winkelstraat met designers als Jimmy Choo, Michael Kors en Marc Jacobs. Ook kwamen we met de tourbus per toeval langs de set van Gossip Girl, waar ik in een flits Chuck en Blair heb zien lopen. Aan het einde kregen we ook nog een aantal cupcakes mee uit de winkel waar Carry en Miranda altijd cupcakes halen. Als vrouw en Sex and the City liefhebber vond ik deze tour erg geslaagd. Daarna ben ik op Times Square nog even voor souvenirtjes gaan kijken en was de laatste avond al weer om gevlogen.

Woensdag 18 Januari moest ik om 10 uur uitchecken. Na eindelijk mijn backpack dicht te hebben gekregen (die gelukkig in het hostel mocht blijven en gelukkig net 22.6 kilo was, ik mocht namelijk 23 kilo mee), vertrok ik voor een lekkere ochtendwandeling. Van 88th West Street heb ik helemaal naar Times Square (42nd Street) gelopen met een stop bij de Julliard School (van Step Up en al dat soort dansfilms), waar ik even een kijkje binnen ben gaan nemen. Van Times Square ben ik naar Central Park gelopen, waar ik natuurlijk cliché een hotdog heb gegeten en verder ben gaan wandelen, langs de Strawberry Fields van John Lennon, the Boathouse en het beeld van Alice in Wonderland, met als eindbestemming weer het hostel. Dit was namelijk het einde van mijn verblijf in New York en tevens ook echt het einde van mijn wereldreisje. Het voelde erg dubbel; ik was blij New York te verlaten aangezien ik het een veel te kille, gehaaste, onpersoonlijke stad vind en het er natuurlijk gewoon veelste koud was (-12 graden), maar aan de andere kant was ik vreselijk emotioneel omdat het nu allemaal voorbij was. Met de metro door Queens ging ik naar het vliegveld. Ik voelde me er toch niet zo prettig bij omdat ik als enige blanke meid in een overvolle trein zat. Op het vliegveld aangekomen natuurlijk weer veelste laat ingecheckt en daarna een sigaretje buiten gerookt om afscheid te nemen van een stad die ik waarschijnlijk nooit meer, of althans voorlopig niet meer ga terug zien. De vlucht ging weer veelste snel voorbij, want ik wou nog zoveel films zien. Na een twee uur durende stop in Londen weer onderweg gegaan naar Amsterdam. Ik landde al iets later, dus rende met mijn gekneusde teen (gekregen van het wandelen, vrij apart) door de gates van Schiphol. Ik was vrij emotioneel over alles, dus ik moest gewoon gelijk mijn ouders zien. Na de immigratiedienst kwam ik in bagagehal aan en rende ik direct naar het raam. Toen ik mijn vader zag kon ik het niet meer inhouden en kwam alles eruit, mijn moeder was toen al lang naar de uitgang van de bagagehal gehaast. Na alles wat ik heb meegemaakt, blijf ik natuurlijk altijd papa’s en mama’s kleine meisje. Natuurlijk gebeurt het mij weer dat alle koffers van mijn vlucht op de band staan (behalve die van mij) en dan ineens de band kapot raakt omdat er een koffer was zit. Het was vreselijk om zo lang te moeten wachten, ik wou zo graag naar mijn ouders toe. Toen ik eindelijk mijn koffer had en de bagagehal uitkwam, zag ik dat ook mijn lieve oma was gekomen. Ze hielden bloemen en een spandoek met ‘Welkom thuis wereldreizigster from Down Under’. Mijn moeder zei nog: “Ik heb Joris speciaal voor je meegenomen!”. Er stond een man die ik totaal niet herkende en het kon me ook niks schelen, ik wou nu alleen mijn moeder, vader en oma vast houden. Later legde hij zijn hand op mijn schouder en zei: “Welkom thuis Denise! Heb je een fijne reis gehad?”. Toen vielen me pas de camera’s van het programma ‘Hello Goodbey’ achter me op. Ja hoor, Denise is weer ergens en er staan weer cameraploegen haha. Daarna nog even op Schiphol gebleven om wat te drinken en nog even te kletsen met twee vriendinnen die net uit Florida kwamen. De autorit naar Emmen was zo voorbij, er waren zoveel dingen die ik wou zeggen. In Emmen dan ook gelijk naar de snackbar, want een lekker kaassouffleetje heb ik wel gemist! Thuis aangekomen deed ik het tuinhek open en sprongen Chantal, Raymon, Nancy, Feline en Danielle met een “SUPRISE!!!” op. Ook daar hing een groot spandoek met daarop iets in de trant van: “Welkom thuis Denise! Take Emmen over again. It’s a pleasure to have you back, home sweet home”. Ik werd ontvangen met bosse bloemen, cadeautjes, kaarten, taart en champagne. Me vrienden bleven nog lekker lang zitten en het was zoals vanouds gezellig. Later op de avond kwam ook nog Tessa speciaal uit Amsterdam om me toch even te zien. Zo lief wat iedereen gedaan heeft voor me, bedankt!

Het lijkt alsof ik nooit ben weggeweest, alsof alles een droom was. Toch voelt het anders. Ik ben ontzettend blij om iedereen weer te zien, maar voel me anderzijds ook behoorlijk down. Mijn kamer is nog steeds mijn kamer met alle jeugdherinneringen, maar niets dat me doet denken aan mijn reis. Het is moeilijk weer te wennen aan alles. Je neemt afscheid van je oude leven, bouwt een nieuw leven op ergens anders en wordt dan weer uit dat nieuwe leven getrokken. Ik mis het daar zo, maar weet dat alle leuke dingen een einde hebben. Toch kan ik het nu nog niet helemaal accepteren en het een plekje geven. Ik ben momenteel een bom van verschillende emoties en weet niet wat ik er mee aan moet. Het komt wel goed, ik weet dat wat ik heb meegemaakt zo speciaal is en dat haast niemand zoiets heeft gedaan, daarvoor ben ik erg dankbaar!

Ja lieve volgers, dit is dan echt de laatste blog van dit onvergetelijke avontuur. Ik kan het zelf ook nog niet helemaal geloven. Ik hoop dat ik jullie een beetje heb mee kunnen laten genieten van deze prachtige ervaring en heb geïnspireerd om dromen te achtervolgen en kansen met beide handen aan te pakken! Maar wees niet getreurd; vanaf 6 april ben ik te vinden in China waar ik 4 weken op een campus ga wonen en ga studeren in Shanghai en 2 weken zal verblijven in Beijing, waarbij ik jullie met alle plezier weer zal proberen te vermaken met wat verslagen. Een ding is zeker; ondanks dat Australie nog steeds voor mij een toekomstdroom is, ben ik nog lang niet klaar met reizen en het zien van zoveel mogelijk plekken op de wereld. Hou de blog dus in de gaten, want you never know waar ik de volgende keer opduik!

Heel veel liefs en tot snel!
Knuff x Denise