De laatste loodjes

Een beetje laat, ik zit inmiddels al in Kroatië, maar beter laat dan nooit; de laatste blog over mijn reis door Zuidoost Azië samen met mijn beste maatje Nancy. Op donderdag 8 mei kwamen we om 10.00 uur in Kuala Lumpur aan en zijn we met de taxi naar het hotel gegaan. We hadden heel wat verwacht van het hotel, aangezien de plaatjes op internet werkelijk waar prachtig waren en het ook niet bepaald goedkoop voor Aziatische normen was. Bij aankomst bleek alleen al de receptie een hoopje ellende te zijn. Niet alleen stond de hele receptie gewoon buiten voor het hotel, het hele systeem deed het ook nog eens niet waardoor mijn boeking niet kon worden gevonden , we mijn hele ING moesten afzoeken naar de betaling en we de borg niet met credit card konden voldoen. Gelukkig had ik nog Amerikaanse dollars, maar wat werd er overal ontzettend moeilijk over gedaan. Konden we ook nog eens een uur gaan wachten tot de kamer klaar was. Toen we in de kamer aankwamen waren we toch wel een beetje tevreden over het niet werkende systeem. Omdat de boeking niet kon worden ingekeken hadden we namelijk in plaats van de geboekte standaard kamer een super grote suite gekregen, met een enorm bed, enorme ramen van het plafond tot de vloer waardoor we een perfect uitzicht hadden op de bekende Petronas Towers, een hoekbank, televisie met filmkanalen, een grote keuken met kook eiland, een aparte kamer met een bureau en allemaal kasten en een badkamer met zo'n grote douchekop aan het plafond. We zaten er dan maar één nachtje, maar toch was het even genieten. Daarna zijn we op ontdekkingstocht naar het zwembad gegaan. Ook deze bevond zich op de bovenste (37e) verdieping, maar na het hotel in Singapore zal maar weinig zwembad indruk op ons maken. Eerlijk is eerlijk, het uitzicht over de stad was mooi, maar de bewolkte lucht en het feit dat we als enige bij het zwembad waren maakte het toch dat we er iets minder van konden genieten. Daarom hebben we er ook maar niet te lang rondgehangen en zijn naar het centrum gegaan. De receptie weigerde een taxi te bellen, want daar deden ze niet aan, dus zijn we maar zelf op zoektocht gegaan. Ons hotel lag aan een drukke autoweg en het was echt onmogelijk om een taxi tot stand te krijgen. Ondanks dat er tientallen taxi's zonder klanten aan ons voorbij gingen, ze weigerden te stoppen. Toen we er eenmaal zat van waren, zijn we maar op het bod van een lokale man ingegaan en met zijn tweeën bij hem achterop de scooter gestapt. Ik kan je vertellen, dat doe ik niet nog een keer. Aan twee kanten vlijmscherp langs enorme bussen, met een brok in mijn keel omdat ik bang was dat die bussen dadelijk over mijn kleine voetjes zouden rijden. Maar afijn, we kwamen ongedeerd aan op onze bestemming. Eerst zijn we Central Market afgestruind op zoek naar leuke souvenirs, maar toen ik achter de prijzen kwam was ik er ook wel vrij snel klaar mee. Daarna zijn we naar Berjaya Times Square gegaan, een groep enorme gebouwen met van alles erin: kantoorpanden, hotels, restaurants, bars, casino's, shoppingmalls en zelfs een pretpark. Wij gingen natuurlijk linea recta naar het pretpark toe. Hier rijdt namelijk een achtbaan dwars door de shoppingmall heen, voorbij winkeletalages op verschillende verdiepingen. Het was zo rustig, dat we een paar keer voorin konden blijven zitten. Na een paar maagomdraaiende attracties en een spookhuis á la walabi fright nights zijn we richting de straat Jalan Alor vertrokken, wat we al met al snel gevonden hadden. In deze flink verlichte straat bevinden zich tientallen eettentjes op straat, vooral gespecialiseerd in seafood. Wij kwamen natuurlijke voor de lokale specialiteit: pijlstaartrog! Aangezien wij dachten dat een kleine portie voor één persoon was en ik had verwacht dat het duurder zou zijn, bestelde we van verschillende gerechten grote porties. We hadden natuurlijk allang kunnen weten dat we dat niet op zouden krijgen, maar toen ook nog eens bleek dat alles echt rete pittig was en de kakkerlakken op de straat rond krioelden, was de lol er wel een beetje vanaf. Toch moet ik zeggen dat ik pijlstaartrog nog niet zo onsmakelijk vind. Na geprobeerd te hebben om de lange weg naar het hotel te vinden, kwam ik er achter dat mijn oriëntatievermogen toch wat te wensen over laat. En dus hebben we wederom een taxi moeten nemen, maar zijn we weer veilig in onze bedjes beland.

Op vrijdag 9 november hebben we na het ontbijt gelijk een frisse duik in hert zwembad genomen. Wat een meevaller, het was heerlijk weer en er waren ook nog eens andere gasten, waaronder bijna alleen maar Nederlanders. s' Middags zijn we gaan lopen naar de Chow Kit Market, de oudste zogenoemde 'wet market' van Kuala Lumpur. Ook dit stelde niet veel voor dus we zijn zo snel mogelijk omgekeerd naar het hotel om nog even een paar potjes kaarten te spelen. De taxi was wederom te laat, zoals gebruikelijk in Azië, maar we kwamen zelfs nog veel te vroeg aan op het vliegveld. Wat leuk en toevallig is, is dat we dag ervoor de laatste dag hebben meegemaakt dat het oude vliegveld in gebruik werd genomen en deze dag de eerst dag en dus de opening van het nieuwe vliegveld van Kuala Lumpur meemaakten. Jammer dat die eerste dag blijkbaar ook voor de piloten gold en we dus uiteindelijk vier keer naar een andere gate werden omgeroepen en tweeënhalf uur vertraging hadden. Om 21.30 uur lokale tijd kwamen we aan in Bangkok. Nadat we onze spullen hadden gedropt in ons oude vertrouwde hotel, zijn we gelijk Khaosan Road opgegaan. Tegenover het hotel stond gelijk naar waar we op zoek waren en wat we de vorige keer niet hadden kunnen vinden wegens politiecontrole in de straat: een bar met goedkope cocktail buckets en lachgas! We kregen twee ballonnen in onze handen gedrukt en keken naar de tafel schuin achter ons om te zien hoe het werkte. Echter ging degene na wat flinke teugen gestrekt en viel van zijn kruk af. Nancy en ik keken elkaar met een grote aarzeling aan en begonnen heel zachtjes de lucht uit de ballon te zuigen. En toen... niks, helemaal niks. Blijkbaar hadden we het uit aarzeling niet goed genoeg gedaan en aangezien de spanning voor ons er dusdanig af was besloten we beide nog een ballon te nemen en de lucht, oftewel het lachgas, hier flink hard en snel uit te zuigen. Uiteindelijk voelden we ons voor wel twee hele minuten een beetje stoned en lacherig, maar zo bijzonder was het echt niet. Als laatste zijn we nog even naar onze favoriete bar gegaan, de 'we do not check id' bar. Na weer een bucket achter de kiezen te hebben, goed gefeest te hebben met de dansende massa backpackers op straat, beide een roos te hebben ontvangen van iemand die compleet van de wereld was, meegeblerd te hebben met een over the top lady boy en een stel Nederlandse/Duitse piloten te hebben afgewezen keerden we tevreden terug naar ons hotel.

Zaterdag 10 mei, ons laatste dagje en dat besefte we ons maar al te goed. We wilden niet weg en hebben misschien wel honderd keer gezegd dat we gewoon het vliegtuig gingen missen en het eerste het beste vliegtuig zouden pakken terug naar Bali. Natuurlijk was het maar gein, maar als het kon had ik er per direct voor tekenen, zonder twijfel. De afgelopen weken zijn magisch geweest en ik wou dat het nooit hoefde te eindigen. We begonnen de dag met een bezoek aan de Chatuchak Weekend Market, de grootste markt van Thailand. Na de laatste souvernirtjes bij elkaar gesprokkeld te hebben, pakten we de tuktuk terug naar KhaoSan Road om ook daar nog wat inkopen te doen. En natuurlijk kon nog even genieten bij het zwembad ook niet ontbreken op de laatste dag, want aangezien we allebei ziek waren geweest (of in mijn geval, na beter te zijn geworden wederom kou te hebben gevat door die klote airco's) was de kleur ook een beetje weggetrokken uit onze gezichten. Toen het tijd was om onze backpacks uit de luggage room te halen, kwamen we erachter dat de camera van Nancy nergens te bekennen was. Ik was er vanuit gegaan dat zij de camera zelf uit de tas had gehaald omdat we naar het zwembad gingen, maar blijkbaar is ook Nancy 's camera gestolen terwijl wij bezig waren met onze aankopen. En dat terwijl we sinds Phuket zo vreselijk goed op alles gelet hadden, maar ze zijn zo verschrikkelijk snel. We hebben alle kraampjes en winkeltjes waar we geweest waren afgezocht, maar de camera was nergens te vinden. Op het politiebureau werden we behandeld als stukken vuil en ondanks dat wij onze vlucht moesten maken hadden hun blijkbaar totaal geen haast om het af te handelen. Woest naar buiten stormend en zonder een politierrapport in handen hebben we toen maar een taxi aangehouden, want de vlucht naar huis missen was ineens een stuk meer werkelijk geworden. En niet omdat we van plan waren deze vlucht in te ruilen voor een vlucht naar Bali, al hadden we dat een uur geleden nog schaterlachend aan het zwembad geroepen. Dit was geen grapje en toen het doordrong dat we bijna alle foto's van Java en Bali, meer dan duizend stuks, kwijt waren, sloeg mijn rustige houding om in volledige paniek. Ik werd dan ook onwijs woest toen de taxichauffeur begon te lachen om een snikkende ik die aan mijn vader probeerde uit te leggen wat er gebeurd was. Op het vliegveld aangekomen en er achter komend dat we de vlucht met gemak gingen halen, begonnen we gelukkig wat meer te relativeren. Ja, we missen een heleboel fantastische foto's, maar we hebben een ongelofelijk geweldige reis achter de rug die geen van ons beide ooit zal vergeten. En mocht dat ooit wel gebeuren, tijdens een advoocaatje in het bejaardenhuis bijvoorbeeld, dan stoot de één de ander gewoon aan en zegt: "Weet je dat nog? Hoe machtig mooi was dat wel niet!". Ik had deze reis met niemand anders willen doen en dat we dit alles samen hebben meegemaakt heeft onze band nog specialer gemaakt. Bedankt lieve Nancy, voor alle steun, alle momenten dat ik het bijna in mijn broek gedaan heb van het lachen, de schouder om me heen als mijn tranen niet meer wilden stoppen, de corrigerende tik die ik af en toe nodig heb, de geweldige en eerlijke gesprekken over van alles en nog wat, de gekke maar oh zo fantastische ideeën en de gezelligheid die ik de komende tijd zo enorm ga missen. Bedankt dat jij jij bent, mijn soulmate door dik en dun, de zus die ik nooit heb gehad, mijn beste vriendinnetje in goede en slechte tijden. Bedankt voor de reis van mijn leven en hopelijk nog velen die volgen!

En nu zit ik inmiddels in Kroatië en is het tijd om hard aan het werk te gaan. Maar ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat ik in ieder geval zo snel een baan heb gekregen in deze tijden. De komende tijd zullen jullie dus nog niet van mij af zijn, want ik blijf natuurlijk gewoon lekker door bloggen. Maar wees gerust, er zal niet om de paar dagen een blog op jullie wachten, wel om de paar weken wanneer ik de tijd er voor gevonden heb. Ik wil iedereen bedanken die toch elke keer weer de moeite neemt om mijn blogs te lezen en een lieve reactie eronder te plaatsten. Ik lees de reacties met veel plezier en naast het feit dat ik het ook fijn vind om te weten hoe het met jullie gaat, doen die reacties me onwijs goed!!

Veel liefs,
Denise