De kop is er af!

Dobar dan, oftewel goedendag! Het is alweer bijna twee weken geleden dat ik vol spanning aankwam op de luchthaven in Pula (Kroatië) en ik ben inmiddels helemaal ingewerkt als reisleidster, oftewel duur gezegd ‘hostess’, voor Arke en Holland International (TUI Nederland). De dagen zijn voorbij gevlogen, vol nieuwe indrukken en ervaringen. Ik ben in een land waar ik nog nooit eerder geweest ben, bezig met mijn allereerste fulltime baan in een functie die ik nog nooit eerder vervuld heb. Het weer is hier ontzettend wisselvallig, er is geen touw aan vast te knopen, maar over het algemeen is het heerlijk weer. Volgende week wordt het naar alle waarschijnlijk al dertig graden en daar kijkt deze zonaanbidster natuurlijk erg naar uit! Toch kijk ik liever niet naar het weerbericht, want zonder Piet hier blijkt het daadwerkelijke weer altijd het omgekeerde van de weersvoorspelling te zijn. Nu ik hier achter ben nemen ze mij dus niet meer in het ootje. Morgen komt mijn tweede lading gasten alweer aan en ik ben benieuwd met welke situaties ik dan weer te maken ga krijgen. Één ding is zeker; wanneer je s’ morgens als reisleidster wakker wordt, heb je geen idee hoe de dag zal lopen en voor welke verassingen je komt te staan. Het kan alle kanten op gaan en dat is het leuke aan deze baan. Je ontmoet zoveel mensen en wat je eigenlijk echt aan het doen bent is het ervoor zorgen dat de gasten een onbezorgde en onvergetelijke tijd in het buitenland hebben. En de kunst voor mij is natuurlijk om dat tegelijker tijd zelf ook te hebben, gnegne.

Vrijdag 16 mei heb ik een knallend afscheidsfeest gehad, die weer tot veel te laat door ging en nog was door gegaan tot dat de Schiphol taxi me midden in de nacht was op komen halen als mijn vader daar geen stokje voor had gestoken. Maar gelukkig deed hij dat wel, want om 00.30 uur had ik nog maar tweeënhalf uur de tijd om wat slaap te pakken voor het grote avontuur zou gaan beginnen. Nog in mijn ogen wrijvend van de slaap en heen en weer rennend van de stress, was ik overdonderd toen bleek dat mijn beste maatje Nancy alweer om 03.15 uur, drie uur nadat mijn feestje geëindigd was, voor de deur stond om me toch nog voor het echhie uit te zwaaien. Ze is er altijd, en ik kan me niet voorstellen wat ik zonder haar zou moeten. Na mijn lieve ouders en Nancy nog drie keer doodgeknuffeld te hebben, was het om 03.45 uur dan echt tijd om alleen in de taxi te stappen. Ik had gedacht dat ik gedurende de reis naar Schiphol nog enkele uren slaap kon pakken, aangezien ik een enorme ruimte voor mijzelf had in de minibus en iedereen die mij goed kent weet dat ik sowieso een professionele taxi-tukker ben. En dat niet alleen... Zet mij op een willekeurige plek ergens tegenaan en ik hoef enkel mijn ogen dicht te doen en weg ben ik. Dit was dan ook de enige keer in mijn leven dat ik geen oog dicht kon doen. Was het de spanning? Ik heb geen enkel idee. Ik voelde me prima, niet specifiek nerveus. Natuurlijk vond ik het spannend om weer helemaal in mijn uppie naar een vreemd land te gaan en niet echt een benul te hebben van wat ik er allemaal van kon verwachten. Maar dat gooi ik maar op gezonde spanning. Ik keek uit naar dit nieuwe avontuur en was zeker weer toe aan iets nieuws. Ik had deze uitdaging nodig en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds zeker van! Onderweg werd er nog een oudere vrouw in Zwolle opgehaald en zelfs toen was ik nog drie kwartier te vroeg op het vliegveld. Ik heb dan ook maar rustig aan gedaan en genoten van de laatste warme zonnestraaltjes in Nederland. Als ik terug kom in oktober zal het waarschijnlijk al weer rot weer zijn, dus de eerst volgende keer dat ik weer echt warm weer in Nederland meemaak, zal met een beetje goed geluk in maart 2015 zijn, als ik dan niet op een andere bestemming zit natuurlijk. Want ik ga rete goed mijn best doen om gewoon mee te mogen op winterseizoen en zo niet, dan begint het nieuwe zomerseizoen ook al weer in maart 2015. Maar laten we niet op de zaakjes vooruit lopen (ik weet dat ik daar nogal goed in ben, maar afijn). Inmiddels begon ik toch wel een beetje zat te worden van al dat wachten op vliegvelden, dit was inmiddels mijn tiende vlucht deze maand. Om 11.10 uur landde ik, voor de verandering eens te vroeg, op het vliegveld van Pula. Als ik mij goed kan herinneren moet dit waarschijnlijk het kleinste vliegveld zijn waar ik ooit ben geweest. In mijn geval natuurlijk alleen maar beter, want dan hoef ik de komende maanden me niet rot te zoeken naar mijn aankomende gasten. Ik was dan ook zo in de aankomsthal, waar ik zag dat mijn collega en leidinggevende Anne-Mieke omringd werd door Nederlandse gasten en dus ben ik maar even buiten gaan staan. Anne-Mieke vind ik nu al, om het maar even op mijn manier te zeggen, echt een super tof wijf! Na langs wat accommodaties te zijn gegaan om te zien hoe zij de welkomstbijeenkomst gaf, zijn we ’s avonds samen met haar moeder die drie weken bij haar verblijft pizza gaan eten in het centrum van Porec. Ik zal hier niet te veel over uitweidden, maar ik heb zowel tijdens dit etentje als de afgelopen dagen echt de raarste, grappigste, leukste, meest beangstigende en spannendste verhalen binnen het reisleiderschap gehoord. Anne-Mieke zit namelijk al achttien jaar in het vak, heeft haast elke uithoek van de wereld gezien en heeft de afgelopen jaren ontzettend veel beleefd. Dingen waar je echt voor naar huis wilt schrijven, zowel positief als negatief. Ik ben te weten gekomen dat dit misschien niet de meest veilige en best betaalde baan is, maar dat je er wel zo veel voor terug krijgt. Het is een verslaving, hoor ik van mensen die deze baan hebben gehad. Ik moet er nog maar allemaal achter zien te komen. Je kon het die avond bijna niet voorstellen, maar het was echt zaterdagavond. Er liep haast niemand op straat, en dat in het centrum van de populairste Kroatische badplaats onder de Nederlanders, Porec. Je merkt echt dat het hier nog voorseizoen is. Het schiereiland Istrië is net uit een hele diepe winterslaap gekomen en langzamerhand gaat er steeds meer verandering komen in de rust die in de provincie Istrië heerst. Ik heb de beachmasters, gogo en xtravel posters al zien hangen, dus het zal vast niet lang duren voor het feest in mijn nieuwe woonplaats uitbarst. Gelukkig, want ik ben niet graag iemand die alleen thuis zit, ook al kan ik mij prima alleen vermaken. Na een heerlijke vis pizza, reden we om 20.00 uur eindelijk naar mijn appartement, dat zich in de wijk Spadici, net buiten het centrum, bevindt. Van mijn appartement is het ongeveer tien minuten naar het strand lopen en twintig minuten naar het centrum. Het appartement is niet groot, maar het is schoon en ik heb alles wat ik nodig heb: een badkamer, een keuken, een tweepersoonsbed, een eettafel, een televisie, een grote kledingkast, internet en een soort van balkon op de mini balustrade voor de deuren van mij, mijn huisbazen en het derde appartement die in de zomermaanden verhuurd zal worden aan vakantiegangers. Mijn huisbazen, Walter en Natasja, zijn trouwens echt schatten! Het is een koppel van beide begin veertig denk ik. Hun achttienjarige zoon woont nog thuis en hun negentienjarige dochter is aan het studeren in Zagreb. Op de begaande grond onder ons wonen de broer van Walter met zijn gezin en de ouders van zijn vrouw. Daarnaast hebben we nog een hond, een vogel en een schildpad die drie keer zo groot is als mijn eigen Shenkie. Walter en Natasja zeggen dat ik hun als familie moet zien en dat ik alles mag vragen. Ik heb inmiddels al sla uit eigen tuin en heel wat van de lokaal bekende Malvasia wijn gehad. Als ik een dagje vrij ben en mijn huisbazen ook, dan mag ik mee op hun twaalf meter lange boot. Nee, ik heb niets te klagen hier!

Zondag 18 mei ben ik wederom met Anne-Mieke meegeweest naar accommodaties voor de welkomstbijeenkomst. We hadden die morgen afgesproken bij de hotel Laguna Park, omdat mijn hele straat was afgesloten wegens werkzaamheden. En dus ging ik ruim van tevoren van huis weg, om naar een hotel te lopen die tien minuten van mij vandaan zou zitten. Blijkbaar ben ik steeds de verkeerde kant op gestuurd, want ik was op een gegeven moment al vijfenveertig minuten onderweg en ik zag nog steeds niets wat ik zou kunnen herkennen. Blijkbaar had ik een andere afslag op de rotonde moeten nemen en was ik nu dus zo’n vijf kilometer omgelopen. En ik had nog geluk toen ik Anne-Miek, die inmiddels ook al te laat was, besloten had om maar gewoon naar de eerste accommodatie waar zij de welkomstbijeenkomst zou houden te rijden, tegenkwam. Goede binnenkomer, maar we konden er om lachen. Om de dag toch weer een beetje goed te maken zijn we ’s middags naar ijssalon Funtana in het centrum van Porec gegaan. Deze ijssalon herkennen jullie misschien van de opnames van Gerard Joling en Jan Smit in Kroatië. In deze ijssalon gooien ze met ijs alsof het om cocktails schudden gaat. Ik voelde me net een klein kind toen er een lach van oor tot oor bij me verscheen omdat ik blijkbaar niet hoefde te betalen voor mijn drie bolletjes ijs. Ja, dat zijn de voordelen als je reisleidster bent. Na veel notities tijdens verschillende welkomstbijeenkomsten waren we het er beide wel mee eens dat ik genoeg geobserveerd had om het de volgende keer zelf te doen en dus werd ik maandag 19 mei op excursie gestuurd. En dat al gelijk buiten Kroatië. Ik ging deze dag namelijk naar Slovenië om een bezoek te brengen aan het meer van Bled, oftewel ‘de parel van de Julische Alpen’. Wanneer je de omgeving komt binnenrijden, is het eerste wat opvalt de hoge bergtoppen die nog bedekt zijn met witte sneeuw. Het meer van Bled ligt in een ontzettend groene vallei omringd met die met sneeuw bedekte bergen. Het is net of je een scene van de Sound of Music binnenstapt, betoverend! Eerst bezochten we het kasteel van Bled, dat gevestigd is op een klif langs het meer. Vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht op het meer met daarin het enige eilandje van Slovenië. Na een driegangen lunch werden we per vijftien man door een grote, sterke Sloveen met een roeiboot naar het eilandje gebracht (het is nog net geen slavenhandel). Op het eiland bevindt zich een klein sprookjesachtig kerkje. De legende luidt dat wanneer je aan de bel trekt en een wens doet, deze wens zal uitkomen. Maar dat is nog maar af te wachten. Het enige wat jammer was tijdens deze excursie, is dat ik in een bus vol Britten zat (op zich niet erg, maar ik had het leuk gevonden als enkele van mijn eigen gasten er ook bij waren) en de, ik schat, tachtigjarige vrouw uit Wales die naast mij zat maar verhalen bleef vertellen waar ik geen hol van verstond. Je kan het dan natuurlijk niet maken om voor de tiende keer te vragen of ze het wilt herhalen of te zeggen dat je geen behoefte hebt aan haar hele levensverhaal en gewoon wilt slapen. Beetje jammer…

Dinsdag 20 mei heb ik iedereen op het kantoor ontmoet en hier een dagje meegelopen. We werken samen met de reisagent Gulliver Travel, die de excursies verzorgd. Daarnaast zitten we samen met TUI Germany, TUI Russia en Thomson (Groot Brittanië) op kantoor. Deze week heb ik naast Kroatië en Slovenië weer een ander land aangedaan, namelijk Italië, een land waarna ik altijd al naartoe heb gewild. En dit bezoek zette de teller op negen landen in één maand: Nederland, Thailand, Singapore, Maleisië, Indonesië, de Verenigde Arabische Emiraten, Kroatië, Slovenië en Italië. Een absoluut persoonlijk record! Woensdag 21 mei stond namelijk de wereldstad Venetië op het programma. Samen met Anne-Mieke en haar moeder stapte ik om 08.15 uur op een enorme veerboot in de haven van Porec. Binnen twee uur en drie kwartier waren we in Venetië. Het uitzicht vanaf de veerboot was al magisch, zoveel eilandjes met pittoreske straatjes, smalle kanalen en gekleurde huizen. Venetië bestaat uit maar liefst 118 eilanden en behoort sinds 1987 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Dit was een plek die al lange tijd hoog op mijn bucket list stond, en nu was ik er. We liepen achter de gids aan naar het San Marcoplein, waar we naar veertig minuten aankwamen. Op dit plein bevinden zich de San Marco Basiliek en het Dogepaleis. Ik had ervoor gekozen om optionele activiteiten op de veerboot te boeken en begon de dag in deze metropol met de meest geliefde activiteit, een tochtje in een gondelboot door de vele kanalen die door de stad lopen. Want ja, je kan natuurlijk niet zeggen dat je in Venetië geweest ben zonder een gondeltochtje te hebben gemaakt. Het was erg leuk, maar ging ook weer heel snel voorbij. Slechts op één eiland van Venetië is gemotoriseerd vervoer op het land toegestaan en dat is niet op dit meest toeristische eiland, daar vindt al het verkeer plaats op het water. Daarna had ik drieënhalf uur lang vrije tijd om zelf Venetië te gaan verkennen. Ik ben even de San Marco kathedraal in geweest aangezien er aan de buitenkant van het gebouw veel werkzaamheden werden uitgevoerd en ik toch wat gezien wilde hebben. Daarna ben ik een zijstraatje ingelopen om een leuk plekje om te lunchen op te zoeken. De gidsen vertelden dat een cappuccino zo’n vierentwintig euro op het San Marcoplein kost, dus ik hoefde er niet eens aan te denken wat een lunch wel niet zou kosten. Dus dan maar wat verder lopen. Ik volgde de gele bordjes met daarop ‘Rialto Bridge’ staan. De gele bordjes geven de bezienswaardigheden in de stad aan en de Rialto Brug is de oudste en bekendste brug van de vier bruggen over het Canal Grande, de levensader van Venetië. Onder de brug vond ik een klein terrasje aan het water, waar de prijzen op de menukaart in ieder geval niet schikbarend waren en voor omgedraaide magen zorgden. Ik bestelde een wit wijntje en tortellini met ricotta en gamba’s. Dat alles bij elkaar was precies vierentwintig euro en stond dus gelijk aan het drinken van een cappuccino op het San Marcoplein. Het is maar wat je wilt natuurlijk. Het enige waar ik zo moe van werd, en wat overigens niet alleen voor de obers in dit restaurant gold maar voor de gemiddelde Italiaan, is dat het allemaal zulke gladde alen zijn. “Schatje dit, schatje dat, want je bent zo mooi!”. Nee, dan heb je aan mij geen goede. Niks voor mij dus, die Italiaantjes. Na de lunch ben ik nog wat gaan slenteren en in winkeltjes gaan rondkijken. Ik heb wat souvenirs en twee Venetiaanse maskers voor mijn maskerverzameling gekocht. Daarna ben ik even langs een supermarkt gegaan, waar bleek dat drie drinkpakjes (wat je aan kleine kinderen voor mee op schoolreisje geeft) met zoete witte wijn, slecht €1,63 kost. Dat scheelt nogal wat in een dure stad als Venetië. En aangezien ik nog tijd over had, heb ik die meegenomen en ben ik neergeploft op de trappen op het San Marcoplein, wat overigens verboden is, zitten op de trappen bij het San Marcoplein. Maar zo is er heel wat verboden op het San Marcoplein. Zoals het voeren van de duiven, wat eigenlijk continu door zo’n twintig mensen verspreid over het plein alsnog gewoon gedaan wordt. Als laatste onderdeel van deze excursie ging ik mee met een panorama boottocht langs verschillende eilanden van Venetië. Jammer was dat de boot er al na een paar meter mee stopte, maar gelukkig kwam al snel een andere boot ons ophalen om de toch te hervatten. Zo kwamen we langs het eiland waar gemotoriseerd vervoer te land is toegestaan, het eiland waar ‘One flew over the Cuckoo’s Nest is opgenomen en Jack Nicholson zes maanden heeft moeten verblijven voordat hij de rol kreeg, een eiland waar mensen met ziekten die al waren opgegeven heen gestuurd werden, het huis van Elton John, Dolce & Gabbana en nog meer van dit soort grote namen en het Dogepaleis. Uiteindelijk werden we, een half uur te laat wegens de eerste boot die er mee op hield, bij de haven aan waar de veerboot nog op ons stond te wachten. Na een lange reis waren we om 19.00 uur weer terug in Porec.

Donderdag 22 mei ben ik in mijn eentje, wederom tussen de Britten en Duitsers, mee geweest op de Best of Istria tour, ook wel Groot en Klein Istrië genoemd. Het grote gedeelte bestond aan een bezoek naar de historische kustplaats Pula. Dit is met 70.000 inwoners de grootste stad, maar overigens niet de hoofdstad, van Istrië. Met goed bewaard gebleven gebouwen en monumenten uit lang vervlogen tijden is Pula een waar stadsmuseum. Ook de meest toeristische bezienswaardigheid van Istrië bevindt zicht hier, namelijk het imposante amfitheater dat gebouwd werd in de eerste eeuw. Het bijzondere aan dit amfitheater is dat het nog helemaal intact, dus helemaal rond, is. Vroeger werden hier gladiatorengevechten gehouden en werden er zelfs mensen voor de wilde dieren gegooid. Tegenwoordig is het dankzij de geweldige akoestiek het toneel voor concerten, opera’s, evenementen en ook het grootste filmfestival van Kroatië. Naast de historische bezienswaardigheden is Pula een bruisende badplaats die haar dorpse en vriendelijke uitstraling heeft weten te behouden, wat overigens alle ‘grote’ steden hier hebben. Net zoals dat de ‘grote’ steden op een schiereiland zijn gebouwd, dat schijnen de mensen hier blijkbaar leuk te vinden. Na een rondleiding door het amfitheater te hebben gehad, zijn we naar de Sergiusboog gelopen waar we vrije tijd kregen. Ik ben even langs de versmarkt gelopen, wat souvenirwinkeltjes afgestruind en uiteindelijk op een terrasje neergeploft voor een welbekende Bijela Kava, oftewel witte koffie, een soort van Caffè Latte. Daarna zijn we weer terug naar de bus gelopen en vervolgden we onze reis door het mysterieuze binnenland van Istrië. In het gemoedelijke boerendorpje Griszni kregen we een lunch bestaande uit verschillende soorten pasta, wat vooral niet verkeerd was. De geschiedenis van Istrië kent veel overheersingen. Zo is de provincie ook van Italië geweest en wordt het ook wel het nieuwe Toscane genoemd. Veel Istrische plaatsen hebben zowel een Kroatische naam als een Italiaanse naam en de culturele invloeden hier zijn evenzeer uit Venetië als uit Zagreb afkomstig. Ook heeft het rijke verleden voor een grote diversiteit van de Istrische keuken gezorgd. Menig Kroaat zal zeggen dat de beste souvenir niet mee naar huis wordt genomen, maar wordt geproefd, zoals Istrische ham, kaas, vis, wijn, olijfolie, honing, jam en natuurlijk zwarte en witte truffels! De zwarte truffels komen op veel plekken ter wereld voor, zoals in Italië en Frankrijk. Maar de witte truffels zijn heel zeldzaam en schijnen zo’n 6000 á 7000 euro op. Ik denk dus maar dat ik voor mijn vrije dag zo’n speciale truffelhond ga adopteren, big business! Het Istrische binnenland is groen (zo’n 75% bestaat uit bos) en heuvelachtig en ligt bezaaid met middeleeuwse dorpjes en vruchtbare dalen met wijngaarden en olijfbomen. Één zo’n middeleeuws heuveldorpje is Groznjan, dat ook wel ‘het stadje in de wolken’ wordt genoemd. Niet voor niets is dit dorpje door kunstenaars ontdekt, want met bijna meer kunstgalerijen en ateliers dan inwoners ademt het een schilderachtige sfeer. Ook hier hebben we de gelegenheid gehad om zelf even rond te lopen, wat inhield een wandeling van een kwartier omdat dit dorpje met wel 185 inwoners natuurlijk zo onwijs groot is. Ik ben even binnengestapt bij de winkel ‘Zigante’, dat samen met meerdere winkels en toprestaurants eigendom is van de heer Zigante, die in het Guinness Book of Records is opgenomen omdat hij de grootste truffel ooit heeft gevonden (1.3 kilo). Het was natuurlijk een beetje asociaal om enkel wat gratis wijn achterover te gooien, te snoepen van de kaas en wat toastjes met verschillende truffelspread naar binnen te werken. En dus kocht ik drie kleine potjes met verschillende truffelspread, waaronder ook witte truffelspread. Ik kan dit land natuurlijk niet verlaten zonder van de truffels te hebben gesnoept, al duurt dat verlaten nog wel even, maar dan hebben we het in ieder geval maar al vast gehad hè. Als laatste ben ik wederom op een terrasje beland, maar dit keer wel met een prachtig uitzicht over de Mirna vallei en met een ijschocolademelk, een variant op de ijskoffie bij gebrek aan beter (de ijskoffie dus). En toen was deze dag ook alweer voorbij.

Vrijdag 22 mei was mijn laatste zorgeloze dag die ik op excursie kon besteden. Deze dag ging ik op weg naar de grootste trots van de Kroaten, namelijk het nationale park van de Plitvice meren. Dit oudste en grootste nationale park van Kroatië dat op de Werelderfgoedlijst van beschermde gebieden van UNESCO staat is een waar natuurfenomeen met maar liefst zestien meren en negenennegentig watervallen. Maar daar moet je dan wel wat voor overhebben in de vorm van een reis van vierenhalf uur over de toeristische route. Al moet ik zeggen dat alleen al de weg er naar toe adembenemend was. Door de mystieke mist zagen we eilandjes als pareltjes aan de zuidkust liggen, wat er in de morgenzon prachtig uitzag. Ook reden we via een tunnel door de Ucka berg, die met 1401 meter de enige berg in Istrië betreft. Daarbij wordt je onderweg bij een kraampje langs de weg ergens in niemandsland ook nog eens dronken gevoerd met lokaalgebouwen brandy en volgepropt met lokale geitenkaas en eerlijk is eerlijk, dat verzacht de pijn van mijn kont gedurende die vierenhalf uur toch wel een beetje. Uiteindelijk kwamen we rond 13.00 uur bij het nationale park aan, waar ons een boottochtje van wel zo’n vijf minuten over het grootste meer te wachten stond. Gelukkig was ik tijdens deze excursie niet in mijn up, want er waren Nederlandse gasten, twee gezellige dames, mee waar ik lekker op zijn Hollands mee kon babbelen. De wandeling door het nationale park duurde ongeveer tweeënhalf uur en het was echt schitterend om al die verschillende watervallen te zien terwijl je over houten vlonders, bruggetjes en boomstammen loopt, maar na alle watervallen die Nancy en ik in Azië gezien hebben is het arrogant gezegd toch wel een beetje lastig om diep onder de indruk van zoiets te zijn. Desalniettemin heb ik ontzettend van de tocht genoten, net zoals van het driegangen diner dat we op de terugweg kregen. Ik zat dan wel voor twee dagen vol, het was heerlijk! Op de terugweg gingen de oogjes toe en waren we voor mijn gevoel toch eigenlijk al weer veel te snel bij het hotel waar ik moest uitstappen.

En toen was het alweer zaterdag 24 mei, de eerste dag dat ik mijn uniform aan moest en mijn eerste gasten mocht gaan wegbrengen naar en ophalen van het vliegveld. Op het vliegveld aangekomen duurde het nog twee uur voordat de nieuwe gasten aankwamen en dus hebben we nog maar even in het restaurant gezeten, nadat we ons gezicht aan de hele rij bij de check-in balie hadden laten zien. Rond 16.00 uur vlogen de deuren van de aankomsthal open en stormden de gasten naar buiten. Ik had tegen Anne-Mieke gezegd dat ik goed voorbereid was en het wel alleen aankon, zodat zij toch nog naar het toilet kon. Ik ook weer met mijn grote mond… Maar alles was onder controle en ook al kwam iedereen in één keer met zijn allen op me af (in plaats van dat de gasten in een rij gaan staan, omsingelen ze je gewoon), het ging mij prima af. Nadat ik alle gasten een welkomstenvelop had gegeven en naar de bussen had gestuurd was het tijd voor mij buspraatje. Ik had mijzelf wijsgemaakt dat ik dat helemaal niet spannend vond, want wat was zo’n buspraatje nou in vergelijking met een hele welkomstbijeenkomst? Precies, niets. Dacht ik dus… Toen in eenmaal voorin de bus stond met een microfoon trillend in mijn handen, besefte ik me dat ook ik maar gewoon een mens ben. Achteraf denk ik eraan wat die mensen gedacht zullen hebben, “Ah wat zielig voor dat meisje”? Eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen, het was mijn eerste keer en de tweede keer die meteen daarop volgde ging direct stukken beter. De volgende dag hoorde ik zelfs van gasten dat ze dachten dat ik al lang reisleidster was en zo professioneel deed. Al kan ik me dat zelf nog niet helemaal voorstellen, dat het zo over is gekomen. Nadat alle gasten naar de accommodaties waren gebracht, zijn Anne-Mieke en ik nog even langs het kantoor geweest. En daar stond na lang wachten dan eindelijk mijn scootertje, een zwarte Piaggo Fly van het merk Vespa! Alsof het al niet erg genoeg was dat de wegen hier glad zijn, bleek het blok er ook nog uit te zijn gehaald, waardoor dat ding tot 80 kilometer kan. Maar afijn, tot nu toe nog geen brokken gemaakt, dus ook dat allemaal onder controle. En na boodschappen te hebben gedaan bij de Lidl, heb ik mijn appartementje in één keer gevonden en dat vind ik al een hele prestatie op zich.

De volgende dag, zondag 25 mei, was het tijd om voor het eerst in mijn eentje op pad te gaan. Mijn eerste welkomstbijeenkomst hield ik in hotel Laguna Materada met een publiek van wel zo’n twee mensen (er zaten ook maar twee van onze gasten, dus dat scheelt). Wel de perfecte manier om mijn praatje te oefenen en wonder boven wonder ging deze voor mijn gevoel uitstekend. En de gasten waren tevreden, dus wat wil ik nog meer? De volgende welkomstbijeenkomsten waren alle verschillend, bij de één waren meer gasten dan bij de ander, maar uiteindelijk zijn in totaal maar twee gasten niet komen opdagen op mijn welkomstbijeenkomsten en ook dat vind ik voor de eerste keer een hele prestatie! Al moet ik wel zeggen dat het een race tegen de klok was om alles op tijd af te ronden en bij de volgende accommodatie aan te komen, maar zoals gezegd: “Alles onder controle!”. En dat is dan ook mijn motto voor de aankomende maanden.

Maandag 26 mei bestond voor mij uit bezoekuren in de accommodaties. Ik snap eigenlijk niet waarom ze het zo nog steeds noemen want het zijn gewoon bezoekkwartiertjes en bezoekhalfuurtjes. Jammer dat deze niet drukbezocht werden, maar ik heb er toch nog een paar verkochte excursies uit kunnen slepen. Daarna ben ik naar het kantoor gegaan om wat administratieve zaken op orde te brengen. Anne-Mieke en haar moeder waren hier ook en aangezien we alle drie geen zin meer hadden om te koken, zijn we maar het centrum ingegaan. We zijn op een terrasje op het hoofdplein met daaraan de roze kerk en vele winkeltjes, restaurants en terrasjes gaan zitten. Anne-Mieke en haar moeder kozen voor een hamburger, wat achteraf een erg slechte keus bleek te zijn aangezien ze er beide ziek bij weg kwamen, en ik koos voor gegrilde inktvis. Ook dit was weer een gezellig kookloos avondje.

Dinsdag 27 mei begonnen Anne-Mieke en ik op het terras met koffie en daarna ben ik doorgereden naar enkele hotels om me voor te stellen aan de receptie en nog wat boekingen van excursies af te handelen met gasten. Verder was dit niet echt een productief dagje. Wat ik er wel bij moet zeggen is dat ze hier zo moeilijk zijn wat betreft administratie. Alles moet driedubbel genoteerd worden voor de reisagent. Voor de overheid moet in een systeem in een tablet die in het Kroatisch is opgeslagen worden welke excursie verkocht zijn en hoeveel hiervoor betaald is. Dan heb ik ook nog een klein printertje in mijn handtas, die daar de bonnetjes van uitdraait. En natuurlijk een pinautomaat voor als gasten met pinpas of creditcard willen betalen. Tevens heb ik een enorme portemonnee om alle bonnetjes en het cashgeld in te bewaren en twee enorme mappen die ik met me mee moet zeulen. Ik dacht dat ik voor de functie Hostess had gesolliciteerd en niet pakezel… Daarnaast doen ze hier ook ontzettend moeilijk over werkvergunningen en je verblijfplaats omdat dat hele Europese Unie gebeuren dus nog niet helemaal rond is. Zo loopt mijn werkvergunning tot 25 juli en moet ik daarna weer naar de politie gaan om een werkvergunning voor de volgende drie maanden aan te vragen. Dat zelfde geldt voor mijn appartement. Walter, mijn huisbaas, heeft naar de politie moeten gaan om één of andere stempel te krijgen waardoor ik hier in ieder geval tot augustus in mag blijven zitten en daarna moet hij weer naar de politie om een nieuwe stempel te halen. Ook kan hier niet met de euro betaald worden, wat ze op reisbureaus of in reisgidsen ook zeggen. Euro’s aannemen is hier illegaal, omdat alle inkomsten bij de overheid opgegeven moeten worden en dat kan alleen maar in Kuna’s, de lokale munteenheid. Alle euro’s worden in de eigen zak gestoken. Allemaal van dat soort dingen dus.

Woensdag 28 mei was mijn vrije dag en dus heb ik mijn appartement schoongemaakt en de was gedaan. Daarna ben ik nog naar het centrum geweest om de boot naar St. Nikola eiland te pakken en een kijkje te nemen bij hotel Fortuna. Ook ben ik langs Café Del Mar, een luxe loungebar naast hotel Pallazo, geweest om te vragen of zij ons Holland House tijdens het WK wilden zijn. De eigenaar stemden toe en dus zullen wij al onze gasten hierheen sturen om de WK wedstrijden te kijken en om zelf natuurlijk ook ergens een feestje te kunnen vinden. Het leuke is dat zowel op 18 als op 23 juni Nederland en Kroatië na elkaar spelen. Mijn moeder heeft inmiddels al een pakketje gestuurd zodat ik de boel daar kan gaan versieren. Na dit goede nieuws ben ik naar het stadsaquarium geweest, wat uit wel tien aquariums van ongeveer een meter breed beschikte. Je kunt je wel voorstellen dat dit een hele belevenis voor mij was… Ja pap, zelfs ik die altijd geniet van het kijken naar visjes, was hier toch wel een beetje teleurgesteld over. Ik was er dan ook binnen een kwartier uit en ben toen door het centrum gaan lopen om te kijken wat er waar zat. Als laatste ben ik nog geld wezen storten en de tijden bij het busstation gaan checken, en toen vond ik het wel weer welletjes met de zakelijke activiteiten gedurende mijn vrije dag. Donderdag 29 mei heb ik werkelijk waar van s’ morgens vroeg tot ’s avonds laat op kantoor gezeten om al het drukwerk te regelen. Natuurlijk hebben Anne-Mieke en ik ook drie keer die dag op het terrasje van het koffietentje onder ons kantoor gezeten, want anders is zo’n lange dag op een stoffig kantoor helemaal niet uit te houden. Vandaag, vrijdag 30 mei, was gelukkig een kort dagje. Ik ben langs de accommodaties gegaan om de transfertijden en bezoekuren in te informatiemappen te plaatsen en nadat ik daarmee om 14.00 uur klaar was ben ik lekker naar huis gegaan.

Ik vermaak mij hier in ieder geval wel en ben na een lange werkdag dan ook helemaal kapot. Maar ik heb het tot nu toe naar mijn zin en doe het ergens voor. Het gaat helemaal goed komen met mij hier, dat is één ding wat zeker is! Maar ik mis jullie wel hoor! Oh ja, en P.S. die Kroatische mannen maken het me die vier maanden waarschijnlijk ook wat dragelijker, die zijn zeker niet verkeerd! En ik maar denken dat alle mensen uit de Balkan op elkaar leken. Maar wees maar niet bang hoor mommie, Nise gaat sowieso niet in Kroatië wonen na dit seizoen!

Zo, dit was het weer. Weer een heleboel stof om tijdens een lekker vies koppie thee te lezen. Zoals ze hier op zijn Italiaans zeggen: “Ciao!”.

Veel liefs,
Denise