Take a look through my eyes

Wederom komt deze blog veeeeelste laat. Gelukkig kan iedereen waarschijnlijk wel begrijpen dat een land als Zuid Afrika worstelt met slechte voorzieningen zoals de capaciteit van internet en elektriciteit en een persoon al ik worstelt met een tekort aan tijd. Maar aangezien ik weer ontzettend enthousiast ben over deze bestemming en sta te popelen om mijn ervaringen te delen, zal ik in deze blog de eerste helft van de reis beschrijven en hoop ik binnen twee weken ook een blog over de tweede helft van de reis te kunnen posten. Dus, bij deze!

Ik hoorde laatst één van mijn favoriete nummers van Phil Collins voorbij komen dat me deed denken aan de avonturen die ik steeds weer mee maak: Take a look through my eyes. There’s a better place somewhere out there. Just take a look through my eyes. Everything chances, you’ll be amazed what you find, if you look through my eyes. Het doet me beseffen hoe graag ik iedereen mee zou willen nemen naar al die geweldige plekken die ik gezien heb, weg van Nederland. Zuid-Afrika is weer zo’n plek die mijn ogen weer een beetje verder heeft geopend!

Durban
Op donderdag 22 November vertrok ik met vriendlief vanuit Maastricht naar Schiphol. Ik had mijn backpack thuis gewogen en kwam op 17 kilo uit, wat ik op zich al een hele prestatie vond. Op Schiphol kwam ik er helaas achter dat mijn backpack gedurende de treinreis plotseling 2.5 kilo zwaarder was geworden (of het lag aan onze weegschaal, dat kan natuurlijk ook). Om half 6, na een vertraging van een uur, vertrok het vliegtuig eindelijk naar Londen Heathrow. Iedereen schoot in de stress aangezien we op Heathrow maar anderhalf uur hadden om over te stappen, maar gelukkig werd deze vertraging weer ruimschoots ingehaald en zaten we netjes op tijd in het vliegtuig richting Johannesburg. Vanaf daar was het nog enkele uren vliegen, maar al met al vloog de vliegreis voorbij. Om 10.00 uur ’s morgens lokale tijd (een uur later dan in Nederland) op vrijdag 23 November landden we in Durban. De eerste gedachte die door onze hoofden schoot was: “Dit is helemaal niet Afrika, het lijkt niet eens op de Lion King..”. Gelukkig was het weer wel precies als verwacht; 25 graden, en dat al om 10.00 uur s’ morgens! Na een korte rit kwamen we aan in het Tekweni Backpackers Hostel. Tekweni betekend ‘duivel’ in het Zulu, dus dat voorspelde veel goeds. Maar we waren desalniettemin zeer te vreden, want er was een zwembad en een bar met Bob Marley muziek, en dat is voor ons studenten al genoeg! Dus besloten Judith, Kim, Mandy en ik maar gelijk in onze bikini’s te schieten, een Afrikaans biertje (Black Label) te bestellen en een duik te gaan nemen. De reis begon dus al uitstekend. s’ Middags zijn Kim, Ruben, Judith, Mandy, Whitley en ik gaan lunchen bij Spurs, een soort Afrikaanse Mc Donalds keten maar dan net wat luxer. Ik bestelde de niet pittige nacho’s, maar zelfs die waren nog te pittig. Dat geeft al weer hoeveel kruiden ze hier gebruiken. Daarna zijn we naar het strand gegaan, wat niet veel meer voorstelde dan het strand van Scheveningen, maar dan zonder de gezellige strandtenten. In het centrum gingen we op zoek naar een grote supermarkt en merkten we gelijk dat we met ons hostel in de ‘goede’ buurt zaten. In het centrum was het namelijk een chaos van Afrikanen die ons allemaal boos en agressief aankeken. Er kwam zelfs een vrouw naar Whitley toe lopen om te schreeuwen dat Whitley (met een donkere huidskleur) een gek was dat ze met ons om ging. Apart om te zien dat zelfs na de Apartheid zo’n afstand is tussen blanken en mensen met een donkere huidskleur. ’s Avonds gingen we eten bij Moyo, een restaurant aan het strand. We moesten onze handen traditioneel wassen, werden met Afrikaanse versieringen geschminkt en kregen een show bestaande uit traditionele dans. Judith en ik deelden samen de oesters, Sprinkbok carpaccio met papaja en een salade met Biltong (een soort gedroogd vlees) en blauwe kaas. Het was echt heerlijk! Na in het hostel nog een biertje te hebben gedronken en in de hotelkamer een voorlees sessie te hebben gehad uit Vijftig Tinten Grijs, zijn we voldaan in slaap gevallen.

Valley of 1000 Hills
De volgende dag (zaterdag 24 november) gingen we al weer verder met onze reis. Na een busrit van slechts een uur kwamen we aan in de Valley of 1000 Hills, een community in (wat de naam al zegt) een vallei met ongeveer 1000 grote heuvels. De mensen zelf hebben de heuvels echter nooit geteld, dus dat is wel een punt van kritiek. Eerst kregen we een introductie van twee gidsen uit het dorp. In een klein lokaal restaurantje kregen we een lunch. Ze maken hier veel van pompoen en pap, maar het vlees is haast hetzelfde als in Nederland (vooral stoofvlees en kip). We bezochten een traditional healer, die behalve de kleding en de dans niet meer zo traditioneel is. Ze kon voor een bepaald bedrag ook in de toekomst voor je kijken, maar de toekomst laat ik liever aan het lot over. Daarna gingen we naar een berg waar vandaan we een mooi uitzicht hadden over de vallei. Mannen en kinderen in dieren huiden voerden hier een traditionele dans voor ons uit, waarbij het belangrijk was om je knie zo hoog mogelijk in de lucht te krijgen en je voet zo hard mogelijk op de grond terug te laten komen. Terug in het huis van VukAfrica Tours gekomen, kregen we nog een modernere dansvoorstelling van de jeugd. Als dank voerden Judith, Kim, Lorraine en ik het dansje van Gangnam Style uit, en daarna deden we met ze alle nog de Macarena. Echter zag dit er allemaal meer uit als de vogeltjes dans, maar we maakten de jongens tenminste aan het lachen. De groep werd gesplitst en Judith, Kim, Mandy, Whitley, Ruben en ik werden naar ons gastgezin gebracht, waar we de nacht gingen doorbrengen. Het was het huis van de moeder van één van de mannen die ook voor VukAfrica Tours werkt. Zijn vijfjarige zoontje Bongkwo, vijftienjarige zusje en nog enkele familieleden waren er ook. Daarnaast was er een enge buurman die zowel stoned, dronken en gehandicapt leek. Wat bizar is om te zien is dat de meeste mensen in de townships, zoals dit gezin, niet de beschikking hebben over een douche en het moeten doen met een toilet in een klein hutje in de achtertuin zonder licht en die niet doorspoelt, maar wel een televisie, laptop en mobiele telefoon hebben. Het avondeten bestond weer uit pompoen, pap, kip en enkele andere dingen. Daarna kwam een man die voorgesteld werd als de beste muzikant van de community. Na binnekomst begon hij al direct aan een lange preek over `God is gooood´, waarna er een heus gospel koor ontstond waarbij het hele huis mee deed. Haléluja, geweldig! Volgens mij was deze beste man ook niet helemaal helder, want hij stelde voor dat iedereen aan een pizza zou moeten vragen; ‘Pizza, who am I?’, en vervolgens schreeuwde hij: ‘Coffee all over the place!’. Toen we vroegen wat hij bedoelde met dat koffie overal zat, corrigeerde hij zichzelf, want hij bedoelde niet koffie maar cappuccino. Oké, erg duidelijk verhaal en we zijn er zeker een stuk wijzer door geworden. Wat mij dan wel weer erg boeide was de discussie die we hebben gevoerd met het gezin over de Apartheid en de invloed daar van op het dagelijks leven. Het was bijzonder om te zien hoe eerlijk en open ze over de situatie vertelden. Wat ik erg shockerend vond, was dat de man die voor VukAfrica Tourd werkt vertelde dat zijn vijfjarige zoontje Bongkwo zich nu al bewust is van de situatie en nu al weet dat blanke beter zijn dan ‘hun soort’. En dat menen ze echt. Ze spreken daarbij over een verticale en horizontale graad van dominantie in rassen. De verticale graad betekent dat blanken boven mensen met een donkere huidskleur staan. Dit, naar hun mening, ‘feit’ hebben de mensen met een donkere huidskleur geaccepteerd, want volgens hun zouden ze nooit beter kunnen worden dan blanken. Op de horizontale lijn van dominantie in rassen staan de Afrikanen met een donkere huidskleur, mensen met Indiase afkomst en mensen met een andere afkomst (niet-Afrikaans) en een donkere/getinte huidskleur. Met deze andere rassen zijn de donkere Afrikanen nog steeds in een soort concurrentiestrijd, omdat zij niet vinden dat deze rassen beter zijn dan zij (zoals dit wel het geval is bij blanken). Na dit zeer interessante verhaal zijn Judith en ik ons privé ‘schuurtje’ ingedoken en na nog wat pepernoten te hebben weg gekaand gaan slapen.

Matatiele
De volgende dag (zondag 25 november) werden we rond 05.00 uur al gewekt door de honderden hanen uit de omgeving. Gelukkig moesten we pas drie uur later ons bedje uit. We kregen een ontbijt wederom bestaande uit Milipap, maar ook uit muffins, cornflakes en koffie. Daarna werd de auto buiten gestart, en zette de bestuurder de volume van de radio op zijn hardst. Niet om weg te rijden, maar om de kleine Bongkwo de kans te geven om ons een dansshowtje te geven. Geweldig om te zien hoe het ritmegevoel gewoon in de genen van die mensen zitten. Het laatste onderdeel van deze tour bestond uit een wandeling naar ´The Rock´, van waar je een ontzettend mooi uitzicht over de vallei had. We hebben nog een geweldige ochtend gehad met de gidsen en gelachen om flauwe woordgrapjes en het zien van een concentratie crèche (ja, er stond letterlijk een kindercrèche in de township met allemaal prikkeldraad erom heen). Daarna was het alweer tijd om naar de volgende bestemming te vertrekken. Na vier uur reiden kwamen we aan in Matatiele, een community in het zuidelijke Drakensgebergte. Je merkte gelijk dat we weer in de middle of nowhere waren aangekomen, want het afleggen van 1 km duurde een halfuur dankzij de enige ‘weg’ (als je het zo al zou kunnen noemen) die naar dit gebied leidt. De aankomst was ook niet al te geweldig, want we konden weer een wandeltocht gaan doen van twee uur over bergen en rotsen. Gelukkig werden we beloond met een goed diner bestaande uit rijst, kip, pap, pompoenpuree en bietjes. Het eten is hier niet eens erg vreemd en dat valt dus allemaal best mee, al moet ik nog steeds aan die vieze Milipap wennen. We hebben de avond doorgebracht in het guesthouse met kaartspelletjes. Het Masajala Guesthouse waar we in verbleven was de eerste onderzoekslocatie voor de minor. Mijn projectgroep moest de betrokkenheid en tevredenheid van de lokale bevolking met betrekking tot de toeristische ontwikkeling onderzoeken. Het onderzoek startte de tweede dag in Matatiele (maandag 26 november) met interviews in het nationale museum en tevens het kantoor van het Mehloding Community Tourism Trust (het management van het Masakala Guesthouse en de Mehlodige Adventure Trail). Dit verliep vrij vlot en na drie uur stonden we weer buiten. Daarna hebben we boodschappen ingeslagen, simkaarten gekocht en zijn we de rest van de middag met een biertje in de zon bij het guesthouse gaan liggen. We hebben de dag afgesloten met de film ´How the Grinch stole Christmas´ om alvast in de kerstsferen te komen, want dat is moeilijk met de temperatuur hier (30 graden). Dinsdag 27 November bezochten we een lokale basisschool; erg klein en veel tafels en stoelen waren door de kinderen kapot gemaakt omdat ze geslaagd waren en om aan te tonen dat ze nu vrijheid hadden. Op zich waren de voorzieningen niet eens zo slecht, er waren genoeg schoolboeken en ander lesmateriaal, al was er wel te weinig plaats voor zoveel kinderen. De kinderen waren gek genoeg vrij angstig, terwijl de kinderen die we tot nu toe hadden gezien allemaal erg enthousiast en nieuwsgierig waren. Daarna bezochten we één van de lodges van de Mehloding Adventure Trail in de bergen en liepen we zelf een deel van de Adventure Hike. We begonnen vol enthousiasme, als echte padvinders, aan deze hike. Het was prachtig weer, we zongen liedjes en voerden het tempo voorop goed op. Dit enthousiasme werd er zelfs niet minder op toen Kimberly dacht dat ze op een vaste steen sprong, maar echter vol op in de modder belandde. Vanaf daar werd de reis iets ‘avontuurlijker’, en moesten we zoals echt meiden in de jungle dwars door de rimboe (stekelplanten, struiken, rotsen, stof en losse stenen) een pad naar de top zien te banen. Na iets meer dan een uur hadden we eindelijk de grot met de ‘bekende’ grotschilderingen bereikt. Echter bleken deze grotschilderingen twee rode stippen te zijn die mensen moesten voorstellen. Er werd ons verteld dat in de Zulu cultuur de vader bepaalde wanneer een jongen een man moest worden. De jongen moest zich dan drie maanden terug trekken in de grot en zien te overleven. Wanneer hij terug zou keren naar het dorp, zou hij een man geworden zijn. Dan, de manager van het guesthouse en onze gids op deze bestemming, had dit zelf ook meegemaakt. De terugtocht naar de lodge bleek een stuk makkelijker te zijn en we begonnen ons af te vragen of Dan het er gewoon om deed. Maar desalniettemin hadden we een leuke, avontuurlijke tocht gehad. In de namiddag hebben we weer lekker geluierd bij het guesthouse en we hebben de avond weer doorgebracht met kaartspelletjes. Je zou denken dat we s’avonds binnen zaten omdat het ontzettend gevaarlijk is in zo’n township. Echter werd ons non-stop duidelijk gemaakt, en dit gevoel had ik eerlijk gezegd ook, dat de townships juist één van de veiligste plekken in Zuid Afrika zijn en dat de criminaliteit hier erg laag is. Op woensdag 28 november konden we eindelijk een keer uitslapen, namelijk wel tot 07.45 uur! Het ontbijt was weer heerlijk (gebakken eitjes, knakworstjes, komkommertjes, tomaatjes, kaas en lekker broodjes). Om 09.00 uur werden de paarden gebracht, want jawel.. we gingen te paard naar de stamhoofd van het dorp. Denise moest natuurlijk weer zo nodig het op één na hoogste paard kiezen natuurlijk, maar gelukkig ging het allemaal goed. We gingen door de vallei heen en deze toch zou in totaal 1,5 uur duren, maar omdat de meesten nogal angstig waren en de paarden ook niet altijd wouden meewerken duurden de toch uiteindelijk zo’n vier uur, waarna zowel mijn kont als mijn voorhoofd brandden van de pijn door al dat gehobbel en de felle zon. Het zat Lorraine helemaal niet mee, de arme meid werd maar liefst twee keer als een rodeo van het paard gelanceerd, rende het paard beide keren achterna en stapte vervolgens herhaaldelijk weer stoer het paard op (respect!). Het bezoek aan het stamhoofd verliep heel anders dan gepland. Het stamhoofd zelf was ziek, dus stond zijn comité ons te woord. Echter leken dit meer emco medewerkers met hun werkoverall en onderuitgezakte houding dan vertegenwoordigers van de autoriteit van het dorp. De formaliteit graad lag dan ook zwaar onder nul. Toch waren deze mannen erg geïnteresseerd in wat wij te vragen hadden, en zeiden oprecht dat we hun ogen hadden geopend met onze vragen, aangezien de autoriteit totaal niet betrokken bij de toeristische ontwikkeling in het dorp leek te zijn en wij vinden dat betrokkenheid van de autoriteit juist erg belangrijk is. In het guesthouse kwamen enkele locals langs die we ook nog hebben kunnen interviewen om de toeristische ontwikkeling vanuit hun perspectief te kunnen bekijken. Aan het eind van de middag leek de huid van mijn voorhoofd er zo vanaf te vallen, dus heb ik mijn voorhoofd twintig keer ingesmeerd met body lotion en aftersun (enkele dagen later bleek die ‘derdegraads brandwond’ gelukkig niet zo derdegraads te zijn). Ik heb nog lekker een dutje gedaan, gegeten, met momma en poppa gebeld en film gekeken, en ben daarna lekker mijn bedje in gekropen.

Coffee Bay
Op donderdag 29 november was het alweer tijd om te vertrekken uit de eerste onderzoekslocatie. Maar eerst had Dan natuurlijk weer een aangename verassing voor ons… je raadt het al, een wandeltocht door de vallei. Na al dat wandelen waren we daar nu wel een beetje zat van, ook hij merkte dit, dus gingen we al snel weer terug naar het guesthouse. Op de terugweg kwamen we een stel buurtkinderen tegen waaraan we strandballen en bellenblaas van Judith hebben uitgedeeld. Het duurde nog geen twee minuten of er kwamen van alle kanten nog meer kinderen aan gerend, alsof ze van veraf roken wat we aan het doen waren. Helaas was alles al snel op en hebben we een aantal teleurgestelde gezichtjes achter ons moeten laten. Na een laatste check kropen we weer in ons privé busje om naar de volgende bestemming te rijden. Deze reis duurde in totaal zeven uur en daarom haalden we bij de eerste stop halve liters bier en snacks, sloten we de boxen aan en maakten we ons eigen feestje in het busje. Half aangeschoten kwamen we aan in Coffee Bay, een plaatsje dat genoemd is naar een gestrand schip met koffiebonen. Hier sliepen we in een groot hostel genaamd Coffeeshack, met een Center Parcs omgeving en ronde hutjes met stapelbedden. We kregen ons eigen welkomstcomité, namelijk een groep van donkere mannetjes bij de ingang van het hostel die eerst riepen “Hello friend, how are you?” en vervolgens fluisterden “Magic mushrooms?”. Jammer voor hun dat we natuurlijk al genoeg magic mushrooms in ons eigen landje verbouwen. Een betere verwelkoming was een gratis drankje, wat bij ons natuurlijk altijd erg goed valt. We werden gelijk geïnformeerd over de regels van het hostel; geen drankjes op de pooltafel zetten en niet drinken met je rechterhand. Zowel, dan treedt automatisch de Buffalo regel in en MOET je je hele drankje in één keer naar binnen werken. Het eerste uur kon ik dit nog wel onthouden, maar na het eten (en een val over een drempel die maar liefst 5 centimeter was waardoor ik een behoorlijke jaap in mijn grote teen had, je zult je dus wel afvragen; hoe doet ze het toch elke keer?) ging het al snel mis. Ik had net een biertje besteld en nam enkel een minuscuul slokje uit het flesje dat in mijn rechterhand zat. De hele bar begon te wijzen en roepen; “BUFFALO, DRINK DRINK DRINK!”. Het volgende half uur werden me zelfs twee whiskey cola (die trouwens maar €1,75 kostten) ontnomen aangezien ik weer niet aan het opletten was en met rechts drinken gewoonweg automatisch gaat. Je kan je dus wel voorstellen dat ik een hele leuke avond heb gehad. Ondanks de zware nacht en de nog zwaardere volgende ochtend, stond ik de volgende dag (vrijdag 30 november) met een stevig ontbijt op om vervolgens weer de stoute schoenen aan te trekken. Lorraine en ik hadden namelijk een surfles geboekt die gegeven werd door een ex-wereldkampioen surfen. Erg angstaanjagend dus! Het regende en stormde, maar dat weerhield ons niet om ons toch vol overgave te storten op de hoge golven die ons te wachten stonden. Uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen om vier keer rechtop te staan en ben ik toch best trots op mezelf. Helaas ging mijn teen na 1.5 uur weer open, ondanks dat Lorraine geprobeerd heeft zo goed mogelijk te verbinden, en werd het voor mij ondraaglijk om nog door te gaan. De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan. Bij het avondeten kregen we rijst met stoofvlees en groenten, waarvan een heuse township werd gebouwd op mijn boord door mijn lieftallige klasgenoten. Desalniettemin was dit een goede inspiratie voor de eindpresentatie van het onderzoek. s’ Avonds ben ik met Lorraine tegen allemaal gasten gaan poolen, maar dit was niet zo’n heel groot succes. Daarna ben ik met de helft van de klas nog even naar het hostel aan de overkant gegaan waar een lokale band aan het spelen was. Toen ze klaar waren ben ik weer snel naar het eigen hostel gegaan, aangezien één van de bandleden het creepy negertje was die wel iets meer dan vriendelijk probeerde te doen de vorige avond .

Chintsa
Op zaterdag 1 december vertrokken we naar de tweede (en laatste) onderzoekslocatie van deze studiereis, namelijk het dorpje Chintsa aan de Wild Coast. Onze knappe chauffeur Tobs, die ons vanaf Matatiele tot Addo vergezeld heeft, bleek heel goed Afrikaans te kunnen spreken en had dus blijkbaar al die tijd door dat de hele bus, exclusief Ruben dan, hem een lekkerding zat te noemen de hele tijd, oepsie. Rond 16.00 uur kwamen we aan in Chintsa, na vijf uur onderweg te zijn geweest. Ook hier verwelkomden ze ons met open armen en, vooral belangrijk, gratis Goon (oftewel vier liter pak witte wijn). Met Goon en al werden we door twee werknemers van Buccaneers Backpackers, ons hostel waarvoor we de komende vier dagen onderzoek zouden doen, gebracht naar de enorme duinen van de Wild Coast. Na deze eindelijk beklommen te hebben, ploften we neer en genoten we van het mooie uitzicht en natuurlijk de Goon. Ook dit hostel was gevestigd in een tropische omgeving met uitzicht op de prachtige baai van Chintsa. Judith, Mandy, Kim, Stella, Lorraine, Ruben en ik sliepen in een grote bungalow. Na een heerlijk dinner zijn we met een biertje op het terras van onze bungalow gaan zitten. Het was fijn dat we ook hier rond een schappelijke tijd mochten opstaan, en dus zaten we de volgende dag (zondag 2 december) pas om 09.00 uur aan het ontbijt bestaande uit toast, gebakken eieren, yoghurt met muesli en veel fruit. Ja, zo slecht hadden we het hier nog niet! Daarna gingen we met Tobs op een wandeltocht over het strand, langs een klein marktje, door het dorp en eindigden we in een township. Tobs vertelden dat de mensen in de township in het weekend altijd enorm lazarus waren, en dat was te merken. Uit elk huisje klonk harde muziek, mensen zaten met de hele familie buiten te braaien en te drinken, ouderen vielen om van de dronkenheid en je kreeg vanzelf medelijden met de kinderen. Met een busje bracht Tobs ons naar een klif aan de Wild Coast. Het was de bedoeling om daar te gaan picknicken, maar aangezien het weer die dag wat slechter was hebben we de heerlijke lunch van lekkere broodjes, allerlei salades, humus, eieren, olijven, etc. maar in de auto opgegeten. In de namiddag bracht Tobs ons naar een andere township, waar de beroemde Mama Tofu (van in de 90) ons informatie zou gaan geven over de aspecten van de Xhosa cultuur. Bij aankomst kregen we weer een traditionele dans van enkele kinderen en vrouwen uit de township. Ook in deze township was de helft van de bevolking dronken en vielen de ouderen met bosjes neer op straat, werden handtastelijk of dansten alsof ze zo stoned als een garnaal waren. Na de dans bracht Mama Tofu ons naar een hutje waarin ze vertelden over hoe de liefde en seks werkt in de Xhosa cultuur. Erg dubbel was het wel, want ze zeiden zelf dat sommige naties slecht zijn omdat daar vrouwen alleen maar achter een man aan zitten om het geld (alsof er hele naties zijn die dit doen), maar in hun eigen cultuur moet een man de schoonvader met vee betalen om met zijn dochter te mogen trouwen. Ook bizar was dat wanneer een meisje getrouwd was en de eerste keer seks met haar man ging hebben, de tante hierbij aanwezig moest zijn om instructies te geven. Het was in ieder geval een geweldig en super komisch verhaal van Mama Tofu. Na een traditioneel diner (stoofvlees, kip, allerlei groenten, dingen die op oliebollen leken, etc.) te hebben gehad, namen we afscheid door een dans te doen samen met de kinderen. Toen we met het busje weg reden deden de kinderen alsof ze moesten huilen en heel verdrietig waren dat we weg gingen. Zo zie je maar weer dat deze kinderen van jongs af aan geleerd wordt hoe ze om moeten gaan met toeristen en hoe ze toeristen moeten entertainen. Je gaat je hierbij af vragen in hoeverre het het echte Afrika is. Ik heb s’ avonds nog een drankje in de bar gedronken en eindelijk even geskyped met vriendlief. De volgende dag (maandag 3 december) stond gepland als onderzoeksdag. We begonnen deze dag met een presentatie van Friends of Chintsa, een NGO die samenwerkt met Buccaneers Backpackers en African Heartland Journeys (dit zijn de drie organisaties waarvoor wij onderzoek doen op deze locatie). Ook hebben wij hier interviews gedaan voor het onderzoek. Daarna bezochten we één van de projecten van Friends of Chintsa. Dit was een lokale school, die er echt ontzettend goed uitzag met goede faciliteiten. Ook hier hadden ze weer enkele honden rond lopen, wat in elk huishouden in de townships de normaalste zaak van de wereld is. Als laatste bezochten we een project dat ervoor zorgt dat water gefiltreerd wordt in de township. Echter rook het hier niet alleen naar strond, maar had ik ook het gevoel dat ik op een berg strond stond, en daarom wilden we snel weer weg. Gelukkig waren we net op tijd terug in het hostel, want om 16.00 uur was het weer tijd voor gratis Goon bij het volleybalveld. Tussendoor heb ik nog even geskyped en ben daarna weer snel terug gegaan naar het zwembad waar inmiddels een poolparty was ontstaan. s’ Avonds kregen we een Thais diner in de bar. Daarna was het verplicht om een documentaire over een project rondom voetbal in de townships te bekijken. Dit was natuurlijk niet zo’n succes met al die aangeschoten koppies. Dus werd er besloten dat de Afrikaanse film die erna kwam toch maar niet verplicht was en keerden we maar weer terug naar de bar. De dag erna (dinsdag 4 december) was een actieve dag. We begonnen met een drie uur durende surfles. Na ons zelf weer in zo’n ontzettend flaterend en charmant pakje te hebben gehesen, moesten we ook nog eens die rot surfplanken helemaal naar het strand meesleuren. Na een halfuur kwamen we dus al doodmoe aan op het strand. Ondanks dat, was het alsnog heel erg leuk, alleen was de zee erg woest en was het daardoor ook niet zo’n succes. Ik heb slechts één keer rechtop gestaan, maar gelukkig bakten de meesten er helemaal niks van, dus viel ik niet zo op haha. Twee keer werd ik zelfs zo ruw van mijn plank afgeslagen, dat ik onder de plank in de golf terecht kwam en mijzelf af vroeg of ik nog boven water zou komen (letterlijk en figuurlijk). s’ Middags kregen we een welverdiende lunch bestaande uit wraps en tosti’s. In de namiddag vertrokken we naar het Inkwenkwezi Private Game Reserve, waar we een drie uur durende game drive kregen. Kim, Mandy, Judith en ik sprongen gelijk overenthousiast in de eerste jeep. De rest van de klas ging ik de achterste jeep, waardoor wij negen plaatsen voor ons viertjes hadden, inclusief dekentjes. De gids en bestuurder van de jeep was een soort Steve Irwin type, Roger Gordon genaamd, wat de safari nog interessanter maakte. Hij was zo avontuurlijk dat het eerste uur van de safari net een achtbaan door het reserve leek (driften door modder heen, rijdend over planten en door struiken en rivieren heen, stijl omhoog en weer net zo hard naar beneden), en al hadden we nog geen dier gezien, we hadden de grootste lol om zijn grapjes en alleen dit al zou de safari het geld waard maken. Maar na een uur zagen we dan eindelijk waarvoor we gekomen waren; zebra’s, struisvogels, giraffen, antilopen, gnoes en… witte leeuwen!! Deze leeuwen zaten in een apart reservaat, waar we via twee grote poorten in moesten komen. Er zaten een stuk of dertig leeuwen in het reservaat; kleintje schattige leeuwtjes, bezorgde vrouwtjes en mannen met grote manen, en we konden ze zien op een afstand van twee meter. Je moest in de jeep blijven zitten want dan zagen de leeuwen de jeep en ons erin als één groot object. De andere jeep was inmiddels ook in het reservaat aangekomen. Na heel wat kiekjes te hebben geschoten reden we achter de andere jeep aan het reservaat uit. Maar toen de andere jeep al uit het zicht was, keerde onze eigen Steve Irwin sneaky om om terug het reservaat in te rijden. Vanaf de andere kant buiten het reservaat kwam er een witte truck, met in de bak een dode koe liggen, aan rijden. Alle witte leeuwen kwamen naar de poort van het reservaat toe lopen aangezien ze al wisten dat hun eten er aan kwam. De andere jeep kwam ook weer terug rijden, maar die was natuurlijk te laat voor een goed zicht. Toen de witte truck het reservaat in kwam rijden, begonnen de leeuwen erachter aan te rennen, met onze jeep op de hielen. Het was zo geweldig om de leeuwen van enkele meters te volgen terwijl ze achter hun ‘prooi’ aan renden. In het midden van het reservaat stopte de truck en sleurde het Alfa mannetje de dode koe van de truck af. Nadat dit mannetje het lekkerste stukje van de koe had weten te vinden (je raad het al, tussen de achterbenen), mochten de andere leeuwen ook aansluiten om te eten. Op het moment dat een andere leeuw maar iets te dichtbij het stukje van het Alfa mannetje kwam ontstond er een gevecht en werd er luid gebruld. Waanzinnig om dit schouwspel te zien. Daarna reden we uit het leeuwenreservaat om nog een uur door het andere gedeelte te rijden. Helaas hebben we geen neushoorn gespot, wat toch wel mijn doel was. s’ Middags voerden we nog een interview uit. s’ Avonds was er na het diner in het hostel een afscheidsfeest voor ons georganiseerd door het hostel. Echter duurde het behoorlijk lang voor dat het feest op gang kwam, en dus ging ik vroeg mijn bedje in.

Addo
Op woensdag 5 december om 10.00 uur vertrokken we naar de volgende bestemming. Na onderweg in Port Alfred boodschappen te hebben gedaan, kwamen we rond 16.00 uur aan in Addo (dichtbij Addo Elephant National Park). Hier sloot de Afrikaans sprekende Johnny zich bij ons aan. Dit zou tot Kaapstad onze chauffeur blijven. We hebben een top tijd met hem gehad! In de Aardvark (onze accommodatie) konden we kiezen uit het slapen in een dorm (slaapkamer met stapelbedden) of een luxe safari tent met vier heerlijke eenpersoonsbedjes. Natuurlijk renden Kim, Judith en ik als echte avonturiers gelijk naar de tent toe, en al snel volgde Mandy ook maar. Om toch een beetje Sinterklaas te vieren gingen we die avond braaien. Dit is barbecueën op zijn Afrikaans. Het was erg gezellig en de wijn vloeide weer als vanouds. Toch zijn we lekker vroeg ons bedje omdat we de volgende dag (donderdag 6 december) al om 04.30 uur op moesten. De game drive in Addo Elephant National Park begon namelijk al om 06.00 uur. Deze safari viel eigenlijk vanaf het begin af aan al tegen. We reden namelijk niet in zo’n kleine Jurassic Park jeep zoals in Inkwenkwezi Private Game Reserve, maar in een gigantisch blik op wielen met nog tien andere Duitsers. Ook de gids was geen enthousiaste en grappige avonturier als Roger Gordon van Inkwenkwezi Private Game Reserve, maar een burgerlijk mannetje waarbij het leek alsof je naar een bandje luisterde. Daarbij bleef de beste man een halfuur bij het Red African Hartebeest staan en deze ruim dertig keer benoemde, terwijl we maar 2 uur hadden en op zoek waren naar de Big 5. Wederom kwamen we giraffen, zebra’s, struisvogels, gnoes en verschillende soorten antilopen tegen, maar daarnaast zagen we ook wilde zwijnen (poemba’s van de Lion King), jakhalzen en OLIFANTEN! Eerst één op de weg, daarna iets meer door de bosjes en aan het einde van de safari honderden op een groot meer af komen stormen om te drinken. Prachtig! Tot mijn grote teleurstelling spotten we weer niet de neushoorn. Om 09.30 uur waren we alweer terug bij de accommodatie. Het was super warm weer en daarom hebben we de hele dag in de zon gelegen met een muziekje en een boek. Met de hele groep aten we die avond in het lokale restaurant tegen over onze accommodatie, waar ze enkel lokale producten gebruikten. Omdat die producten konden verschillen hadden ze geen menukaart, maar zeiden elke dag wat er besteld kon worden. Ik nam salade met springbok carpaccio en als hoofdgerecht Kudu vlees. Het was helaas niet zo’n succes, en ook veel te duur voor wat je kreeg. Hierna zijn we gaan slapen.

Tsitsikamma National Park
De volgende dag (vrijdag 7 december) bezochten we Port Elizabeth. Eerst gingen we Ruben naar het vliegveld brengen, die met heimwee naar huis ging. Daarna kregen we een tour door een township naast het vliegveld. Hier was het verschil tussen rijk en arm erg zichtbaar. Sommige mensen woonden nog steeds in kleine hutjes gemaakt van golfplaten en anderen woonden in gebouwen die op laagbouw flatjes uit Nederland lijken. Ook merkte je weer gelijk dat je in een township midden in een stad was, want ook hier was de agressieve mentaliteit van volwassenen merkbaar, waarbij de meeste ons boos aankeken of lastig vielen. We bezochten hier ook een lokale crèche waar de kinderen voor ons liedjes gingen zingen als ‘If you’re happy and you know it, clap your hands!’ en ‘Old Mc Donald had a farm’. Als laatste deel van de tour kregen we een lunch in het lokale restaurantje, inclusief wederom een traditionele dans door kinderen in speciale ‘Bosjesmannen kleding’. Daarna vervolgden we onze reis naar Storms River in het Tsitsikamma National Park, waar we om 18.00 uur in het backpackers hostel aankwamen. Na onze eigengemaakte pasta te hebben gegeten, hebben we nog een aantal wijntjes gedronken en wezen tafelvoetballen. Zaterdag 8 december was eindelijk de dag dat we echt ECHT mochten uitslapen. We vertrokken pas om 11.00 uur naar de hoofdstraat. Hier kregen we een lunch en vervolgens een introductie over de avontuurlijke activiteit die ons te wachten stond. We gingen namelijk een Canopy Tour doen! Dit is een tocht door het regenwoud van boom naar boom, op z’n hoogst 30 meter, waarbij je aan een lijn vast zit en naar het volgende platform swingt. Het ging niet zo snel als we gehoopt hadden, maar toch was het erg leuk om een keer te doen. s’ Avonds gingen we uit eten in een mooi restaurant in de buurt. Ik koos voor het gemak is een normale hamburger en als toetje een brandy taart met custard. Achter de enorme schoorsteen achter Tisja bleek een behoorlijke schorpioen verstopt te zitten. Dit was de eerste keer dat we er één zagen, wat ik best verontrustend vond. Want als hij in zo’n restaurant zit, dan kan hij dus overal zitten. We zijn nog even wat gaan drinken en zijn toen weer ons bedje ingedoken.

Dit was het voor nu even. Zoals ik al zei hoop ik binnen twee weken (misschien zelfs één) de tweede helft van mijn reis op deze blog te zetten. Ik kan je in ieder geval vertellen dat die helft in ieder geval veel spannender wordt! Ik wil iedereen nog een fantastisch 2013 wensen, waarin maar heel veel mooie, gelukkige en geweldige ervaringen opgedaan mogen worden!

Veel liefs,
Denise