Disco tuktuks, cocktail buckets & (onder)waterpret

Hallo buitenwereld! We zijn net terug uit de jungle en uit onze wifi-loze bestaan. Het heeft even op zich laten wachten, maar ik kan eindelijk de blog plaatsen die ik al een paar dagen had klaar liggen. Door deze vertraging zullen de komende blogs elkaar vlak achter elkaar volgen, met morgen de blog over Singapore.

Aan ons verblijf op het zonnige Thaise schiereiland Phuket is nu ook een eind gekomen. Terwijl ik deze blog type zit ik alweer in het vliegtuig onderweg naar de volgende bestemming; Singapore. De afgelopen vier dagen zijn voor ons echt een soort achtbaan geweest, met activiteiten waarvan we nog steeds niet helemaal geloven dat we het hebben meegemaakt, blunders en ook veel emotionele lading. Eergisterennacht heeft iemand mijn tasje van mijn rug afgesneden en is er vandoor gegaan met mijn portomonnee en telefoon. Wat dan weer wel erg netjes is is dat mijn tasje en portomonnee zonder geld maar met al mijn pasjes is terug gebracht naar ons hotel. Jammer was dat mijn ouders alles toen al hadden geblokkeerd en mijn telefoon nog steeds foetsie is. De paspoorten lagen gelukkig in het hotel. Ik heb hier aangifte kunnen doen en als het goed is wordt alles vergoed. De foto's die we met mijn telefoon hadden gemaakt krijgen we echter nooit meer terug, maar ik had al een heleboel naar mijn moeder gestuurd. We hebben er één dag echt flink om gebaald, want we wouden gewoon iedereen alles laten zien om te kunnen weergeven hoe geweldig we het hier gehad hebben. Maar toen besefte ik dat ik daar geen foto's voor nodig heb. Ik heb mijn herinneringen en mijn verhalen, die zijn voor mij het belangrijkst en die gaan voorlopig nog nergens heen. Het scheelt dat de meest bijzondere foto's nog gewoon op nancy's camera staan.

Maar afijn, om het verder gewoon leuk te houden zal ik doorgaan met waar ik in de vorige blog gebleven was. Om 09.20 uur op vrijdag 25 april kwamen we aan in Phuket. Nadat we naar ons hotel in Patong Beach gebracht waren vertrokken we gelijk naar het strand om tussen alle chaos door even vier uur te relaxen. Daarna bezochten we de Jungceylon shoppingmall, waar we in het Shooting Café voor het eerst met een echte revolver hebben geschoten. Wat gaf dat een enorme adrenaline kick wanneer je de trekker over haalde, een enorme knal hoorde en door de kracht van zo'n ding bijna achterover viel. We zijn hierna gaan eten bij Sha Bushi, waar je voor 8 euro kunt genieten van een all inclusive sushi buffet, Japanse hotpot waarvan de gerechten op een lopende band voor je langs komen en desserts. Na s' avonds nog even een duik in het zwembad te hebben genomen waren we van plan om die avond naar de onbeperkte bucket party in één van de discotheken op Bangla Road te gaan. We hadden hiervoor al kaartjes gekocht bij een propper op het strand die verteld had dat we die avond konden gaan. Echter bleken alle discotheken dicht te zijn wegens een nationale feestdag die overigens niet op google werd aangegeven. De normaal altijd drukke en bruisende Bangla Road met ontelbare knipperende lichten en neonboorden, straatartiesten, ladyboys in Braziliaans carnavals pakjes, proppers voor pingpong shows, roze volkwagenbusjes die omgetoverd zijn tot cocktailbars en keiharde muziek die uit de boxen van de tientallen discotheken schuilt... Die zelfde Bangla Road leek nu een spookstad, verlaten en vergeten. En dus was het hoog tijd om ons bedje op te zoeken.

Zaterdag 26 april, de dag die dit jaar in Nederland in het teken stond van Koningsdag, stond bij ons in het teken van de film 'The Beach' met Leonardo Dicaprio. Vandaag gingen we op boot tour naar Koh Phi Phi, een eilandengroep ten oosten van Phuket. Eerst bezochten we Maya Beach, de baai waar de film daadwerkelijk is opgenomen. Het was precies zo als in de brochures; hoge palmbomen, grotten, een parelwit strand en een helderblauwe zee. Wat dan weer niet in de brochures staat, is dat je dit tropische oord moet delen met honderden toeristen in plaats van een kleine groep van gestrande backpackers die het massa toerisme zat zijn en zelf een community willen opbouwen. Maar toch, het strand was adembenemend. Toen we terug wouden naar de boot, met onze kleine backpacks op ons hoofd omdat we door de zee heen moesten, dachten we dat onze boot al vertrok. Dus wij er achter aan rennen en keihard gillen terwijl iedereen ons aan zat te gapen. Bleek dat dat niet onze boot was en onze boot gewoon op ons aan het wachten was... blunder numero uno. De tweede stop was Monkey Beach, een strand waarop een grote groep apen leeft. Dankzij de lage tij konden we het strand niet op, maar ook vanaf de boot konden we de aapjes goed zien. Ook Viking Cave konden we enkel van een afstand aanschouwen. Dit was een grot die gebruikt werd als schuilplaats tijdens de tweede wereldoorlog, waarin nog muurschilderingen en waslijnen vol kleding te zien waren. Op Phi Phi Don kregen we een buffetlunch, waarna we naar een rif bij Bamboo Island gebracht werden waar we mochten snorkelen. Niet heel veel bijzonders, maar toch veel even leuk. Als laatste van de excursie nog even op een strandje op Mosquito Island gelegen en gesnorkeld. Na de excursie werden we afgezet bij de Phuket Weekend Market, oftewel Chao Fa Variety Market, dichtbij Phuket Town. Deze markt bestaat uit een voedsel en kleding, electronica, souvenirs en dieren gedeelte. Eerst zijn we op zoek gegaan naar ons avondeten en bij verschillende kraampjes bestelde we wat, zoals octopus op een stokje, kwarteleitjes, champignons met spek, mini flensjes van pindakaas gevuld met iets wat zowel zoet als zout proefde, kokosballetjes en cupcakes. En dat allemaal met twee mojito's erbij voor nog geen acht euro per persoon. We hebben nog even rondgekeken in het andere gedeelte van de markt en vooral de kramen vol schattige pluizige dieren maakten diepe indruk op ons. We hadden er niet langer moeten rondhangen of we hadden van alles meegenomen. Ik had van tevoren een taxi geboekt terug naar Patong Beach, maar op de taxistandplaats was die niet te bekennen. We hebben twintig minuten gewacht en zijn toen maar gaan bellen, waarna we naar een andere taxistandplaats gestuurd werden. De taxi moest daarheen weer terug komen dus uiteindelijk hebben we een uur gewacht op die taxi, terwijl we als ik geen taxi geboekt had maar er ter plekke één had geregeld waarschijnlijk nog goedkoper uit waren geweest. Wijze les voor de volgende keer, vooruit boeken is niet altijd de beste keus.

Zondag 27 april werden we al om 06.30 uur bij ons hotel opgehaald en volgde een twee uur durende reis naar Khao Lak. Vanaf daar vaarden we met een speedboat naar Koh Bon, waar we overstapten op een grotere boot. Dit was waar Nancy speciaal haar duik certificaat voor gehaald heeft; duiken met mantaroggen! De eerste duik was om 10.30 uur. Voor Nancy was haar eerste buitenduik natuurlijk hartstikke spannend, maar ook voor mij was het weer even wennen om na zo'n lange tijd weer zo diep onder water te gaan. Na even wat moeite te hebben gehad met naar beneden komen zaten we dan eindelijk op een diepte van meer dan twintig meter. Het duurde niet lang voordat ik uit de verte een enorme schaduw over de bodem zag gaan. En daar was hij dan, zo grazieus en gigantisch, de mantarog. Met mijn onderwatercamara vastgeklamd in mijn handen zwom ik dit prachtige dier, dat zo'n 5.5 á 6 meter lang was, achterna totdat ik op nog geen twee meter afstand was. Na een paar seconden kwam er een iets kleinere mantarog bij, waarna ze samen weg zwommen, met grote maar langzame slagen. Toen we bijna aan het einde van onze aan eerste duik waren gekomen zwommen er nog twee mantaroggen van vier meter langs. Na een buffetlunch op de boot vertrokken we op onze tweede duik, waarbij de stroming erg sterk was maar de duik zelf minder indrukwekkend dan de vorige duik. Toch zagen we nog tweede mantaroggen en hebben we prachtige foto's en films kunnen maken. In het hotel aangekomen namen we nog een duik in het zwembad voordat we bij een restaurant aan het strand gingen eten. Daarna gingen we dan eindelijk naar de bucket party waar we twee dagen ervoor zo naar hadden uitgekeken. Die viel echter toch een beetje tegen, want het bleek dat de open bar maar op één verdieping was, waar niet veel mensen waren, en je de buckets niet naar andere ruimten mee mocht nemen. De avond ging van kwaad tot erger, want daarna werd mijn tas gestolen. We hadden onwijs geluk dat een behulpzame Thai ons gratis naar ons hotel wou brengen. Met een terneergeslagen gevoel doken we ons bed in.

Vier uur later werden we op maandag 28 april door de hoteltelefoon wreed uit ons slaapje verstoord. De transfer voor de volgende excursie stond alweer voor de deur en we waren dwars door de wekker heen geslapen. Toen drong het door wat er gisteren gebeurd was. Verdrietig maar het naast mij neer leggend sprong ik het bed uit om snel wat aan te trekken en mijn spullen bij elkaar te rapen. Na de transfer stapten we weer op een boot die ons bracht naar een drijvend Moslim dorpje langs de rivier. Hier kregen we een lunch, maar na de gebeurtenissen van die avond ervoor hadden we daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan. Ik besloot dat dit maar het moment was om mijn vader te bellen en het allemaal te vertellen. Gelijk al toen ik zijn stem aan de andere kant van de hoorn hoorde brak ik helemaal. Ik had me zo groot kunnen houden die ochtend, maar wat de stem van papa wel niet met je kan doen. Vroeger dacht je altijd dat papa een superheld was, voor mij is hij dat nog steeds, want op het moment dat papa zegt dat alles goed komt, neemt hij alle zorgen weg en weet je dat het ook daadwerkelijk goed komt. Mama is degene die zich sneller ongerust maakt, maar zij heeft gezorgd dat alles geregeld werd in Nederland en dat ik mij tijdens mijn reis nog nergens zorgen over hoef te maken. Ook zij is mijn superheldin. Wanneer ik zeg dat ik de beste ouders van de wereld heb, is dat geen mening maar gewoon lekker een feit. Ik hou ontzettend van ze en ben hun weer ontzettend dankbaar voor de manier waarop ze met deze situatie zijn omgegaan en hoe ze mij elke keer weer uit de shit helpen. Na dit geruststellende telefoontje vertrokken we met de boot naar Koh Phang Nga. Het grote eiland dat als een rotsblok middenin de baai uit de zee opstijgt is het achtergrond decor van een scene uit de James bond film "the man with the golden gun". Na wat foto's te hebben gemaakt zijn we naar een ander strand door gevaren, waar we nog een tijdje hebben kunnen ontspannen. Toen we mensen een boot op zagen gaan, dachten we dat we moesten vertrekken en dus stapten we de boot op. Met een "Mmm ananas" pakten we een groot stuk ananas en stopten het in onze mond, de mensen die ons aanstaarden negerend. Toen iemand aan me vroeg met welke touroperator we mee waren, drong het pas tot me door; dit is niet onze groep en dit is niet onze boot... blunder numero dos. Beschamend verlieten we de boot en gingen op zoek naar onze eigen boot. Na de excursie werden we afgezet bij Phuket Fantasea, een entertainment park met een kleine kermis, kleine dierentuin, restaurants, winkels en het belangrijkste; de wereldberoemde Phuket Fantasea show. Na rondgekeken te hebben, te hebben genoten van een heerlijk buffet in een prachtig restaurant, op de foto te zijn geweest met olifanten en baby olifanten te hebben vertroeteld was het tijd voor de show. We hadden gold seats, dus super goede plekken waar de olifanten vlak langs je liepen. Helaas moest je je camara van te voren inleveren, want wat een spectakel was het! Olifanten deden kunstjes waarvan ik niet eens wist dat het mogelijk was, tijgers renden over het hele podium heen, artiesten vlogen door de lucht en goochelaars lieten bezoekers met open monden achter. Na de show lieten we ons afzetten bij het politie bureau in Kathu en na aangifte te hebben gedaan, konden we toch met een tevreden gevoel ons bedje in duiken. Next stop; Singapore!

Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog, daar zijn we heel blij mee!

Veel liefs,
Denise en Nancy