P.S. I love you, Sydney!

Zoals beloofd, een extra dikke December/Januari Special!

Over exact 12 uur verlaat ik dit bloedmooie land. Daarom wordt het maar eens tijd voor mijn laatste blogje vanuit mijn knusse kamer, zittend op mijn balkonnetje, uitkijkend op de prachtige skyline van de bruisende stad waar ik me bevind. Sydney, de stad waar ik van ben gaan houden, de stad die ik een half jaar mijn thuis heb genoemd en de stad die ik ontzettend ga missen.

Ookal wachten me nu al weer een hoop andere avonturen (morgen naar New York City, over een kleine 3 maanden naar China) en kan ik niet wachten totdat ik mijn lieve familie en vrienden weer kan bombarderen met knuffels, ga ik hier toch echt met pijn in mijn hartje weg. De gedachte “Ik wil niet weg!” heeft dan ook veelste veel in mijn hoofd lopen spoken de afgelopen maand. Ik had nooit gedacht dat alles zo snel zou wennen en dat je zo snel zo veel waarde aan dingen/mensen kunt hechten.

Aan de ene kant voelt het alsof ik hier al jaren ben, aan de andere kant lijkt het nog geen week geleden dat ik hier aankwam na een reis van drie weken. Ik ben veranderd, maar toch ook hetzelfde gebleven. Ik kijk er nu al ontzettend tegenop dat mijn leventje weer “normaal” wordt en dan heb ik het nog niet eens over de kou in Nederland. Ik ben ongelovelijk blij dat ik dit heb kunnen doen en ik weet tenminste zeker dat ik later kan zeggen dat ik gedaan heb wat ik graag wilde doen. Ik ben gegaan, alles achter me latend, zonder enig idée wat de uitkomst daarvan zou zijn. Ja, na lang nagedacht te hebben kan ik het eindelijk zeggen; Ik ben trots op mezelf!

Ik weet het nog alsof het de dag van gisteren was.. met mijn ouders, oom & tante en een van me lieve vriendinnetjes steeds verder uit het zicht stapte ik langs de douane. Nog een laatste blik voordat ik ze een half jaar niet meer zou zien. Daarna kon ik niet meer kijken, ik moest van mezelf doorlopen om niet nog meer in huilen uit te barsten. Daar stond ik dan, alleen. Dat was de eerste keer dat het tot me doordrong; ‘Ik ga echt, ik kan niet meer terug, nu ben ik alleen op mezelf aangewezen.’. Op dat moment van besef schrok ik toch wel even. Al heb je er maanden naar uit gekeken, zoveel dingen lopen plannen en afscheid genomen van zoveel mensen, je weet niet wat je kan verwachten en het gevoel van realiteit komt pas aan wanneer je het vliegtuig in stapt.

Ik mag me een gelukkig mens voelen wanneer ik met alle oprechtheid van de wereld zeg dat dat het enige momentje was dat ik even in de stress schoot. Voor alles wat ik de komende maanden hier heb meegemaakt zou ik zo weer tekenen (met uitzondering van het overlijden van mijn lieve opa natuurlijk), zonder twijfel!

Ik heb zoveel dingen meegemaakt dat ik niet eens meer de hoogtepunten kan noemen. Ik heb zoveel ervaringen opgedaan en het gevoel gekregen dat ik dingen beter ben gaan relativeren en waarderen. Ik heb de meest prachtige plekken op de wereld gezien waarvan de meeste mensen niet eens weten dat ze bestaan. Ik heb vriendschappen gesloten met mensen die ik misschien nooit meer terug zie, maar waarvan ik weet dat het goed zit mochten we elkaar ooit nog eens tegenkomen (maar laten we wel even duidelijk zijn dat ik dan wel weer van een paar mensen eis dat ik ze terug zie in Nederland or where ever it may be hehe).

Ik heb mij hier echt thuis gevoeld. Ookal leefde ik niet bepaald in luxe, was het weer niet altijd even aangenaam en zat ik soms zonder enige vorm van vermaak & contact met de buitenwereld (lees: telefoon verloren, nieuwe telefoon opnieuw kapot gegaan, laptop maar liefst twee keer gecrashed en het meerdere malen langdurig uitvallen van de internetverbindingen), de gezelligheid van 60 huisgenoten heeft dat dubbel en dwars gecompenseerd. Ik heb echt het gevoel dat ik hier een tweede familie heb opgedaan en ondanks dat je de een iets meer mag dan de ander, stond iedereen voor je klaar wanneer dat nodig was en was iedereen altijd in voor een mooi feestje met het hele huis. Dus dit is toch wel een klein beetje een ode aan mijn lieve huisgenootjes van het Stagehuis Sydney 2011/2012, bedankt voor alles!

En als we dan toch bezig zijn en deze blog toch al een beetje op een speech begint te lijken, wil ik ook even mijn roomie, lieve Mijntje, een ere plekje hier geven. Ze is de zus die ik nooit heb gehad en een vriedinnetje voor het leven geworden! Ze heeft zoveel bijgedragen aan het feit dat ik me hier helemaal thuis heb gevoeld. Weten wanneer je stil moet zijn, maar ook de grootste lol hebben en daarmee vele avonden overlast bezorgen bij onze buurtjes. Het niet altijd eens met elkaar zijn, maar altijd een luisterend oor en goede raad hebben. Leuke dingen met elkaar doen, maar het ook accepteren als je even tijd voor jezelf nodig hebt of wat met anderen wilt gaan doen. Terug komen van vakantie en zien dat er een tekening op de deur hangt met ‘Welkom thuis Denise!’ en dat je kamer versiert is. Weten wat je van elkaar kunt verwachten en wat je aan elkaar hebt. Op onze kamer verveelde het in ieder geval nooit en ik weet zeker dat de oscar van beste roomie van de wereld naar haar toe gaat!

Verder wil ik alle lieve thuisblijvertjes bedanken, voor alle steun die zij mij gegeven hebben om deze droom waar te maken, voor de luisterende oren naar mijn ontiegelijk vele verhalen, voor de mooie kaartjes en de lieve woorden. Ik had waarschijnlijk nooit zo kunnen genieten als dat ik heb gedaan als ik niet zulke geweldige mensen achter me had staan die aan het wachten waren op mijn terugkomst. Bedankt dat jullie me dit gunden!

Ok, genoeg gespeeched, nou weer over naar het bloggen. Ik zal maar eens gaan vertellen hoe ik mijn laatste maand in het stagehuis heb ervaren. December (en half Januari natuurlijk), ik had geen betere laatste maand kunnen uitkiezen. De hartverwarmende maand bestaand uit Sinterklaas, Kerstmis en Oud & Nieuw. Maar ook de maand die iets triest over zich heen had. Je weet dat het allemaal bijna afgelopen is en dat deze feestdagen er eigenlijk ook een beetje zijn om voor de laatste keer van ieders gezeldschap te genieten.

Sinds eind November hebben veel mensen het Stagehuis verlaten, om te reizen of om terug naar Nederland te gaan. Begin Januari ging het pas echt hard, toen er in een keer 20 mensen het huis verlieten. Er komen ook weer nieuwe mensen bij, maar dat is toch anders. Het is vooral ook moeilijk om afscheid te nemen en te weten dat jij een van de volgenden bent. Bij elk afscheid komt de zin “Ik zie je in Nederland!” voor, maar zie ik je ook daadwerkelijk weer in Nederland? Who knows, maar ik heb hier in ieder geval een ontzettend leuke tijd met iedereen gehad, wat ik nooit meer zal vergeten. Ik zit me dan ook nu al te verheugen op de reunie die waarschijnlijk eind mei georganiseerd gaat worden. En natuurlijk alle andere plannen die in de omloop zijn, want wanneer ga je naar Brabant, Zuid-Holland, Utrecht, Limburg, Groningen of mijn eigen Amsterdammetje?! Overal in Nederland slaapplekken genoeg in ieder geval!

Ook viel mijn kookgroepje uiteen toen Marlon en Anne midden December het huis verlieten om te gaan reizen, dus bleven Bea en ik over en aangezien we deze maand vaak gingen zwemmen na het werk, aan school moesten werken en in het weekend vaak buiten de deur hebben gegeten, kwam er ook nog maar vrij weinig van een kookgroepje terecht. Maar Marissa, Bea en ik hebben (met mijn culineaire kennis hehe) toch nog even een heerlijk afscheidsdiner voor Marlon en Anne gemaakt (gevulde tomaten en gevulde aubergines, met als toetje kwarttaart met verse aardbeitjes!) en een afscheidsuitje door met een paar meiden naar de film ‘New Years Eve’ te gaan. Best leuke film, maar voor zoveel bekende acteurs en actrices in 1 film gestopt, wordt er wel vrij slecht geacteerd. Toch raar, om dan te bedenken dat je er over een maandje zelf zit (New York). Ook apart om Robert de Niro in zijn rol te zien, hij doet me toch altijd weer aan mijn fijntje gozer (opa) denken en vooral als je hem zo ziet. Voor de meiden in Emmen, ik ben trouwens ook naar Twilight geweest, maar wat een kak film is dat zeg, zware tegenvaller.

In December begon de zomer dan eindelijk zijn intocht te maken, al dan niet erg langzaam. In Nederland was het dan wel het warmste begin van de winter, hier was het het koudste begin van de zomer. Waaraan hadden we dat toch verdiend? Dit jaar scheen het kouder te zijn dan voorgaande jaren. Hier had ik zeker niet voor getekend, maar helaas pindakaas, merkwaardig genoeg was er geen geld-terug-garantie. Je kunt je wel voorstellen dat ik als arme student het erg te voorduren heb gehad. Bij Australie denkt een normaal persoon namelijk aan, juist, een warme temperatuur en tropische stranden. Een normaal persoon pakt zijn koffer dan ook zo zorgvuldig in, dat er hooguit een vest in te vinden is en het grootste animo uit zomerkleren/schoenen bestaat. Geloof het of niet, in Australie kan het echt koud zijn. Maar afijn, het klimaat heeft hier dan ook een beetje de Nederlandse bloedheet-ijskoud-bloedheet-ijskoud-bloedheet-ijskoud-bloedheet-ijskoud mentaliteit, waardoor ik me elke dag weer verras over “het luchhie” buiten. Zoals Bea vrolijk op haar werk vertelt: “Ik heb iets leuks meegebracht voor jullie uit Nederland… het weer!”. Maar ik moet het ze nageven, die Australiers zijn wel positievelingen. Op een regenachtige dag met een kraampje genaamd “The Sunny Tour” gaan staan en alle mensen met een zonnebril belonen door middel van een gratis ijsje, waarmee ze op de foto worden gezet, dat noem ik pas de moed erin houden. Gelukkig was zelfs de zon het uiteindelijk zat, waardoor Sydney in midden December dan eindelijk onder het motto ‘beter laat dan nooit’ subtropisch werd verklaard. Toch mogen we al met al niet klagen en hebben we ook veel heerlijke dagen gehad. Die relaxte daagjes die ik besteed heb op de fatboys en kussens in de tuin onder de hete zon met wat huisgenoten en lekkere zomerse deuntjes van de Skyradio top 2000 op de achtergrond zal ik dan ook het allermeest gaan missen.

Daarnaast kennen de Australiers nog een erg goede eigenschap; vrijgevigheid. Elke morgen als ik naar mijn werk liep kreeg ik op Martin Place of ergens in de stations een drankje aangeboden (of dat nou verse sap, energiedrank of frisdrank is), ’s middags tijdens lunch kun je vaak ergens rond het Wynyard Station of in het park wel wat te bikken scoren (appeltaart met custard, pizza, koekjes, meat rolls) en daarnaast krijg je nog onderweg naar het werk een stressballetje in de vorm van een bom in je hand geduwd (hierbij weet ik trouwens niet of ik “Dankjewel!” moet zeggen of juist “En bedankt! Straalt het er zo vanaf?”). Afijn, het is allemaal gratis, gratis, GRATIS!

Een zonnebril om de zon te laten opkomen, een balletje om de stress te laten verdwijnen. Bijzonder, maar zeker niet in de verkeerde zin. De Australiers maken ervan wat er van te maken valt en dat enthousiasme straalt er vanaf. Een ding is zeker, daar kunnen wij Hollanders nog wat van leren!

Ook op muzikaal gebied is dit een zeer interessante stad. Je hoeft maar even door de stad te lopen om verassend genoeg op een festival terecht te komen. Overal vind je muziek. Is het niet de zakenman die elke ochtend met zijn mountainbike langs Martin Place fiets en elke keer toch weer af stapt om even een paar deuntjes te laten horen op zijn trompet, dan is het wel de jongen met grootse dromen die na zijn school zijn keybord op het plein installeerd en de mooiste klanken zingt. Of het is de oude man die gevochten heeft voor zijn land en in zijn oorlogskleren elke week het station doet opfleuren met zijn saxofoon. Of het is de man met als enig bezit zijn pyama en zijn old school stereo, die dan ook op de old school manier op zijn schouder wordt gedragen wanneer hij met een luide bass Town Hall op zijn kop zet. Ook wat betreft orkesten, die je op de gekste plekken kunt tegen komen, ontbreekt het hier niet, vooral gedurende de feestdagen. Naast al deze karakters die elke week weer standaard mijn leven passeerden, vind je de muzikanten op elke hoek van de straat en in elk park die je tegenkomt.

Over parken gesproken. Sydney is prachtig, juist omdat het het karakter heeft van een grote stad met enorme, moderne skyscrapers, maar ook volgestampt is met parken en bomen langs de weg. ‘Groen’, dat is het woord dat ik zeker aan deze stad zou geven. Haast in elke straat kom je wel een park tegen. Ik kwam er deze laatste maand zelfs pas achter dat vlak achter mijn huis, zo’n 300 meter lopen, een prachtig park ligt; het Cooperpark. Wanneer je langzaam over de lange smalle trappetjes naar beneden daalt, waan je je in een soort van oerwoud incl. watervalletjes en lijk je even ver weg te zijn van die drukke, gehaaste stad.

Deze stad barst van de cultuur en natuur en wie dat niet ziet, moet toch beter zijn ogen open doen en genieten van alle dingen die om zich heen gebeuren. Net zoals ik hier geleerd heb om weer van alles volop te genieten en alles te nemen zoals het nou eenmaal is.

En als we het toch over cultuur hebben, het werd ook eens tijd om ons beter te mixen met internationalen en dus gingen Bea en ik op zaterdag 3 December naar een huisfeest van twee Nederlandse meiden die we ontmoet hadden op Carnaval. Nelleke en Lonneke wonen met allemaal internationalen studenten en ik heb weer aardig een woordje Engels kunnen oefenen gedurende deze merkwaardige, maar tegelijkertijd erg vermakelijke avond/nacht.

Wat betreft uitgaansgelegenheden stond deze laatste maand in het teken van het experimenteren. Ok, de Scary Canary, de Ivy, de SoHo, het Kings Cross Hotel, de Chinese Laundry, de World Bar, de Side Bar, de Tea Gardens, het Docks Hotel en de Cock n Bull zijn allemaal hardstikke leuk, maar het werd nu weleens tijd voor iets anders. Al moet ik zeggen dat we ‘anders’ wel erg letterlijk namen in eerste instantie toen we vrijdag 9 December de Rock Lilly binnenstapten. Het Bondi Beach Hotel deed het de volgende dag beter en hier hebben we ons op onze ladies night out dan ook aardig vermaakt. Vrijdag 16 December zou ik dan eindelijk weer een andere club gaan bezoeken, de Marble Bar, maar het was alweer half 2 ’s nachts nadat ik met Joshua een fles vodka naar binnen had weten te krijgen en mijn roomie pas laat van haar kerstfeestje thuis kwam en dus gingen we maar weer naar de SoHo, wat best een leuke avond was. Met kerst en Oud & Nieuw heb ik het lekker rustig aan gedaan wat betreft uitgaan, want die dagen waren van zichzelf al erg vermoeiend en het was gezellig genoeg in het Stagehuis zelf. Vrijdag 6 Januari brak voor mij de laatste uitgaansavond in Sydney aan en ook dit moest gevierd worden in een club waar ik nog niet geweest was. En dus gingen we naar de Cargo Bar.

Aangezien dit de laatste maand is en ik besefte dat er dingen waren in Sydney die je moet gezien hebben, maar waar ik natuurlijk nog niet geweest was, ging ik zondag 18 December naar de Royal Botanical Gardens (schandalig dat ik daar nog niet geweest was). Dit is een enorm park achter het Opera House, met een soort van verschillende thema’s, echt heel mooi. Om ons na al dat harde werk (stage, zwemmen, uitgaan.. allemaal erg vermoeiend) toch even te belonen, zijn we bij ‘Pancakes on the Rocks’ (een echt begrip in Sydney schijnt) wezen eten, wat echt verrukkelijk was! Ook wou ik graag nog naar Manly (een wijk in Noord Sydney), maar dit is me helaas niet gelukt. Extra reden om snel weer terug te komen hehe!

Pas de week voor kerst begon het kerstgevoel een beetje op te komen. Natuurlijk is het hier wel versierd, zie je overal kerstbomen, staan in elk winkelcentrum kerstmannen waarmee je op de foto kunt en hoor je overal kerstkoortjes zingen, toch blijft het apart om in zo’n setting een kerstgevoel te moeten creeren. Waar we er vroeg bij waren met kerstliedjes draaien (volgens mij begonnen we daar al rond midden Oktober mee), arriveerde de kerstboom pas op 20 December in het stagehuis. Ook dat droeg natuurlijk bij aan de kerstsfeer die in het Stagehuis heerste. Er werd een kerstcommissie opgericht en het Stagehuis BBQ Kerstfeest met als dresscode Cocktail op 24 December was een feit. En die weekend/kerst sfeer begon al goed op vrijdag middag, toen ik met lootjes trekken op stage maar liefst 2 flessen bubbels en een fles rode wijn won. Ondanks alle slechte weersvoorspellingen en alle zielige gezichten die daardoor getrokken werden, was het die zaterdag bloedmooi weer en hebben we toch maar eerst even het strand weer opgezocht. Veel dank aan de kerstcommissie die die dag voor maar 15 dollar per persoon voor versiering, BBQ vlees, sauzen, salades, stokbrood, een toetje (watermeloen gevuld met vodka overigens), wijn en cocktails heeft gezorgd. Van het strand afgekomen dan ook maar gelijk een plekje gescoord op de banken die de mannen in onze achtertuin gezet hadden. En daar zaten we dan met zijn allen in het zonnetje te genieten, ik snap nog steeds niet dat we dit niet eerder gedaan hadden. Uiteindelijk toch maar snel gaan omkleden, aangezien de dresscode dus cocktail was en ik het niet kon maken om dan met mijn strandoutfit aan te komen. Het was zeker een super leuk kerstavondje en al was het niet echt de kerst die we gewend waren, het kerstgevoel kwam zeker naar boven toen we zo knus met zijn allen buiten zaten.

Eerste kerstdag was ook totaal anders dan de standaard activiteiten die je op zo’n dag normaal gesproken doet. Na wat uitgebrakt te zijn, gingen we om half 2 onderweg naar Bondi Beach, waar zich het grootste kerst festival van Australie afspeelde: ‘Sunburnt’! Onderweg kwam je alleen maar mensen met kerstmutsen tegen die lopend of uit de auto “Merry Christmas!” schreeuwden en vanaf de weg leek het strand net een grote rode massa door al die kerstmutsen. Ook deze dag hadden we het niet beter kunnen treffen met het weer. Het festival was op het buiten plein in het strandpaviljoen en de sfeer zat er al goed in toen we aankwamen. Tot drie uur was het Happy Hour, dus we konden voor maar 4 dollar aan de Vodka Lemonade. Naast alle dance en house muziek werden er ook om de zoveel tijd wat kerstknallers gedraaid. Ik heb genoten! De hele dag gedanst en me samen met Bea weer als een mongool gedragen tegen de mannen die ons passeerden, ik ging stuk en niet zo’n beetje ook. Tussendoor ons kerstdiner gaan afhalen (Mc Donalds!!!) en gaan opeten op het strand. Nog even de zee ingelopen, want ook dat mag niet vergeten worden op zo’n kerst. Tot tien uur nog door gegaan op het festival en toen weer op weg naar huis. Ik was kapot, dus na een wijntje ben ik toch maar mijn bedje in gedoken. Tweede kerstdag was niet heel bijzonder, aangezien die hier ook helemaal niet bestaat. Hier noemen ze die dag Boxing Day, tevens een nationale feestdag. Wat deze dag precies inhoud weet ik inmiddels nog steeds niet en ik ben bang dat ik er ook niet achter ga komen. De een adoreerd de dag omdat overal tot 80% korting wordt gegeven. De ander heeft een afkeer tegen deze dag omdat de kliekjes van kerstavond en eerste kerstdag worden opgegeten. En weer een ander zegt dat het iets met geschiedenis te maken heeft en dat rijke mensen op deze dag een doos met een cadeau erin aan hun bedienden gaven vroeger. Het Stagehuis beschouwde deze dag echter gewoon als een ontspannings dag om uit te rusten van de afgelopen dagen.

Na de kerst vlogen de dagen helemaal voorbij. Maar ik zou Denise niet zijn als ik als Stagehuis bewoonster afscheid zou nemen zonder nog een stunt uit te halen. En dus, op een mooie morgen, dacht Denise lekker een broodje te gaan roosteren. Echter was ik even vergeten dat ons broodrooster kapot was en de broodjes er daardoor niet meer vanzelf uitsprongen. Helemaal into de All You Need Is Love Kerst Special zat ik niets vermoedend met mijn oordopjes op mijn bedje, toen ik ineens zwarte wolken voorbij zag vliegen. ‘Nee, dat hoort niet..’ bedacht ik me, net voordat het rookalarm keihard aanging. Ik gooide het broodrooster en de verbrande broodjes naar buiten, maar niets hielp en inmiddels stond de kamer dus helemaal zwart en kwam de helft van mijn huisgenoten de kamer binnen stormen. Ik kon het natuurlijk weer niet laten om op zo’n serieus moment een opmerking te maken als: “Ja sorry jongens, ik wou alleen ff testen hoe snel ik een feestje in mijn kamer kan organiseren!”. Wat ik toen nog niet wist is dat niet alleen mijn alarm, maar elk alarm in het huis afging. Inmiddels had ik een paraplu gevonden, was op een kastje geklommen en zat met die paraplu in het brandalarm te prikken om hem op te laten houden. Je snapt dan ook hoe erg ik schrok toen ik gillende sirenes dichterbij hoorde komen (en natuurlijk viel Denise daardoor van het kastje af en lag mijn hele knie ALWEER open). Ik rende naar mijn raam en kon eigenlijk alleen maar lachen toen ik zag wat er zich buiten afspeelde; alle huisgenoten stonden in hun pyama/badjas in de voortuin en er stonden maar liefst twee brandweerauto’s voor de deur... dat heb ik weer! Rennend stormde ik naar beneden om maar gelijk met mijn handen omhoog de deur uit te lopen en te schreeuwen: “It was me! It was me! Niks aant handje!”. We zouden ook geen echte Hollanders zijn als we niet gelijk naar onze camera’s grepen en het hele spectakel met een lach vast zouden leggen. Nadat de brandweermannen het huis hadden onderzocht en de alarmen weer stil waren, ben ik maar gelijk verhaal gaan halen. Wat een gelukje, geen boete! Na nog een groepsfoto te hebben genomen voor de brandweerauto’s, hield alle spanning en sensatie weer op en is de rust weer wedergekeerd in het Stagehuis, al zal ik waarschijnlijk nooit meer van de naam ‘Pyromaantje’ af komen...

Ondanks dat het voor velen, of zelfs voor iedereen, vakantie was, moest ik natuurlijk gewoon werken tijdens de kerstvakantie (tja, toerisme gaat gewoon door he...). Daarom was ik maar al te blij met de Australische regeling wat betreft feestdagen: valt een nationale feestdag in het weekend, dan krijgt iedereen een extra dag vrij! En dus werden 27 December en 2 Januari alsnog als uitrust dagen benoemd en besloot ik 30 December maar gelijk vrij te vragen om alvast energie te kunnen besparen voor Oud&Nieuw. De 30e dan ook maar naar Bondi Beach gegaan voor de nodige bijkleuring en rust.

En dat was nodig.. want volgens geruchten zou het Oud & Nieuw spektakel bij de Harbour Bridge hectisch druk worden en moesten we daarom al vroeg uit ons bedje om een goede spot te vinden. En met vroeg, bedoel ik behoorlijk vroeg... 08.00 uur! En dat niet voor niets, want elk jaar komen er miljoenen mensen van over de hele wereld op af en kijken er zelfs zo’n 600 miljoen mensen via de televisie mee. Sydney wordt daarom ook de ‘New Year’s Eve Capital of the World’ genoemd, en mag zich met trots het allergrootste Nieuwjaarsvuurwerk ter wereld noemen. Na de broodjes te hebben gesmeerd en de koelboxen te hebben ingepakt gingen we onderweg naar Circular Quay (de haven). Het was bekend dat er geen BYO (bring your own) toegestaan was bij de Rocks en het Opera House, maar wij zouden Stagehuis niet zijn als we het niet gewoon zouden proberen. Na het uitlopen van het station kwam ik er echter achter dat ‘gewoon’ met een fles vodka en een fles champagne richting het Opera House lopen er al niet in zat, aangezien er bij het station al gelijk controles werden gehouden. Met pijn in mijn hart ging de fles champagne dus maar de prullenbak in en kon ik het toch niet laten om de fles vodka over te gieten in cola flesjes (“Het lijkt toch gewoon water?!”). De controle bleek appeltje eitje, want we konden zo doorlopen. Helaas dan wel weer dat bleek dat de strenge controle ons nog te wachten stond. Bea stond een aantal meter voor me in de rij en toen ik zag dat al haar flesjes grondig werden onderzocht, heb ik mijn flesjes maar snel aan de kant gezet. Wat dan helemaal lullig is, is dat de beveiligers niet eens roken aan alle andere flesjes die we bij ons hadden en dat we de vodka dus blijkbaar wel easy naar binnen hadden kunnen smokkelen. Maar afijn, je kon ook gewoon drankjes bij het Opera House kopen en Oud&Nieuw is toch al een dure gebeurtenis, dus laten we daar nog maar een paar dollars bovenop doen. Om 10.00 uur hadden we ons plekje gevonden, waar de andere huisgenoten zich al verzameld hadden. We hadden echt de beste plek, voor het Opera House, front row aan het water, met het mooiste uitzicht op de Harbour Bridge. Ook sloot het plekje waar we ons bevonden al om een uur of 11 voor mensen die later aankwamen, zodat het niet volgepropt werd zoals we gedacht hadden. We konden allemaal languit op de grond gaan liggen en dan nog hadden we plek zat. Wat minder waren dan weer al die Aziaten die overal hun tentjes hadden opgezet en met paraplu’s de zonnestralen probeerden af te schermen, maarja je kan niet alles hebben he. We hadden dan weer wel geluk met het weer tegen alle verwachtingen in. Het was 30+ graden en je kon haast niet tegen de zon insmeren, maar voor zo’n dagje was het zeker genieten. Een ding weet ik zeker, het was in ieder geval de allerlangste Oudjaarsdag ooit; 14 uur hebben we op het zelfde plekje gezeten om de beste plek te kunnen bemachtigen en te behouden. Op een gegeven moment wist je gewoon niet meer hoe je moest zitten, maar gelukkig hadden we truien, matjes, handdoeken en kleedjes mee, zodat we het ons toch een beetje gemakkelijk konden maken op die keiharde stenen. We moesten ons maar vermaken met kaartspellen, liedjes zingen, pogingen doen om in slaap te vallen, eten, roken en drinken. De eerste uren waren wat moeizamer, maar al met al is het toch vrij snel gegaan. We werden vermaakt met vliegtuigjes shows, de lichtparade van boten, een liveband en natuurlijk het familievuurwerk dat al om 20.00 uur begon. Vanaf 22.00 uur ging het allemaal in een flits voorbij. Snel de laatste drankjes halen, snel nog even naar de toilet, snel weer terug naar onze plek en voor je het wist zag je de 60 laatste seconden op de Harbour Bridge verschijnen en begon iedereen ineens met aftellen. Overal om de haven zag je miljoenen flitsen van camera’s. Toen barsten ineens het vuurwerk los en het was werkelijk onwijs verschrikkelijk enorm prachtig! In die twaalf minuten (te zien op de volgende link: ) kon iedereen alleen maar verbouwereerd met open mond kijken en om de zoveel tijd: “Ahhh, Ohhh”.. roepen. Daarna besefte iedereen pas dat 2012 van start was gegaan en begon iedereen elkaar te omhelzen, wat vrij lang duurt als je met 50 man bent en op een gegeven moment niet meer weet of je iemand nou wel al een gelukkig nieuw jaar heb gewenst of niet. Al die Aziaten vonden de groep maar geweldig en bleven foto’s maken, waarbij ze er vaak zelf ook nog even bij kwamen staan. Na nog wat gedans, geknuffel, gejoel, geschreeuw, gezang, vond ik het wel best na zo’n lange dag en ben ik lekker mijn bedje ingedoken. Ik heb zelf maar 1 voornemen dit jaar; 2011 was voor mij echt een TOP jaar, maar 2012 moet nog beter worden!

De Nieuwjaarsduik planning op 1 januari ging voor mij helaas niet door, aangezien ik nog steeds kapot was en nou ook niet bepaald fijn was ontwaakt uit mijn slaapje nadat voor de tweede keer in die week het brandalarm was afgegaan om 10.30 uur. Wees gerust, deze keer was ik het niet (al kon ik opmerkingen zoals “Deniesss, niet weer he?!” natuurlijk niet vermijden). Dus na in wat kleren te zijn gesprongen, na beneden te hebben gerend en toen weer terug naar boven, ben ik gaan ontbijten bij de Subway en daarna weer mijn bed ingedoken. Ik weet al voor 100% zeker wat ik met mijn volgende leven wil doen.. Ik wordt Koala! Koala’s slapen 18 tot 20 uur per dag en aangezien ik daar ook erg goed in ben, zie ik daar zeker wel iets in! Op 2 januari dan toch maar mijn bed uitgekomen, om een verlate nieuwjaarsduik (dan wel met een land temperatuur van 30+) te ondernemen en voor de laatste keer op het mooie Bondi Beach te genieten.

De laatste twee weken was het ook tijd om even de schouders onder mijn onderzoeksvoorstel te zetten om toch nog die gevreesde deadline proberen te halen. Maar ook dat kon me er natuurlijk niet van weerhouden te genieten van mijn laatste dagen als bewoonster van het mooie Sydney. Nog vele glaasjes wijn zijn gevuld aan de keukentafel in het Stagehuis die dagen. Aangezien mijn lieve roomie Charmijne een week voor mijn vertrek het huis verliet, ben ik daarom op woensdag 4 Januari met haar, Aukje en Esther voor de laatste keer bij Bondi Pizza gaan eten. De lekkerste pizza’s, een heerlijke lounge bank met uitzicht over de stad en nog even een cocktail om te proosten op het feit dat we elkaar snel terug zien in Nederland! Ik had de ochtend van vrijdag 6 Januari vrijgenomen om mijn roomie uit te zwaaien en de laatste souvernirs bij Paddy’s market (een enorme overdekte markt) te gaan halen. Het afscheid van mijn roomie viel me toch wat zwaarder dan gedacht. Je denkt dat je van afscheid nemen af bent wanneer je uit Nederland vertrekt, maar het afscheid nemen gaat continu door. Het begint met afscheid nemen van mensen die je tijdens je reis ontmoet. Dat is niet zo zwaar, omdat je ze niet echt goed kent, maar het is wel zwaar om bij elke ontmoeting te weten dat het niet lang duurt voordat je weer afscheid moet nemen. Dan kom je aan in je woning in Sydney waar iedere week, al dan niet soms elke dag, mensen komen en gaan. Je weet dat jij uit eindelijk ook moet gaan en opnieuw van iedereen afscheid moet nemen. Het doet me bedenken dat het leven bestaat uit het verwelkomen van mensen in je leven, om ze vervolgens vaak weer los te moeten laten, om wat voor reden dan ook.

Toen brak mijn laatste weekendje aan. Zoals ik al schreef ben ik op mijn laatste uitgaansavondje die vrijdag met het grootste gedeelte huisgenoten dat nog in het Stagehuis over was naar de Cargo Bar aan de Darling Harbour gegaan. Ik had er al veel leuke dingen over gehoord, maar was er gek genoeg nog niet geweest. Het was inderdaad een goede club, met lekkere muziek, niet te dure drankjes en een groot terras. De pijn in mijn voeten en de hoofdpijn de dag erna waren het zeker waard, het was weer top! Zaterdag en zondag heb ik bij Joshua ergens dichtbij Campbell town gespendeerd (2 uur reizen, pfff). Aangezien ik namelijk al twee maanden loop te beloven dat ik een keer zijn nieuwe huisje zou komen checken, werd het daar ook wel eens tijd voor. Toch weer eens wat anders dan een leven in het Stagehuis, daar bij een echt Australisch gezin. Maar het waren leuke mensen met een mooi, groot huis en ik heb het zeker erg gezellig gehad.

Maandag 9 januari begon mijn laatste weekje in Sydney. Met nog maar drie dagen stage te gaan (maandag, dinsdag en woensdag) vlogen de dagen voorbij. Gister (mijn laatste stagedag) nog een lekker taartje voor mijn collega’s gehaald, om toch te bedanken voor.. nouja, de goede beoordeling laten we dan maar zeggen haha! Want die 8 als eindbeoordeling en een referentie waar je u tegen zegt (het is nog zacht uitgedrukt als ik zeg dat ik de hemel in wordt geprezen) heb ik inmiddels in de pocket. Ondanks dat de stage voor mij toch wel tegenviel, heb ik dus wel mooi even ervoor gezorgd dat ik een baan heb mocht ik naar Australie of Zuid-Afrika willen verhuizen. Toen was het tijd om mijn bureautje op te ruimen (en stiekum het bordje van ‘Head of Brilliant Thinking’ in mijn tas te schuiven). Voor ik het wist was het vijf uur en moest ik afscheid nemen van het team. Weer kreeg ik van iedereen alleen maar lof, want ‘wat hadden ze zonder mij moeten doen in het hoogseizoen’ en ik was een ‘star met een succesvolle toekomst aan haar voeten liggen’. Toch nog een goede afloop van hetgeen ik eigenlijk voor naar Australie gekomen ben. Ondanks dat het voor jullie een grote vakantie lijkt, en daar geef ik jullie vaak geen ongelijk in, heb ik naar mijn mening hard gewerkt en loop ik nog steeds er veel tijd (teveel tijd) aan mijn onderzoek te besteden.

Gisteravond ben ik voor de allerrrrrlaatste keer wat met het huis gaan drinken in ons oude vertrouwde woensdag-avond-stamkroegje, de Sidebar. Dit was altijd een traditie, maar de laatste weken heb ik deze even laten varen. Het is een echte backpackerskroeg en woensdagavond is er altijd een live band, waar we helemaal op los kunnen gaan. Toch zat het me dwars dat dit de laatste keer was. Donderdag begon mijn laatste dagje in Sydney. Toch eerst maar aan mijn schoolwerk begonnen, om daarna nog even te genieten van de zon, waarvan ik hoogstwaarschijnlijk ook voor een paar weken afscheid van moet gaan nemen. Leuk nog ff met de jongens lopen kaarten, series gekeken en weer wat af lopen kletsen. Vanavond met Josh bij de Mac gegeten en nu nog gezellig filmpjes aan het kijken.

En morgen stap ik na 5 maanden Sydney weer in het vliegtuig naar mijn volgende bestemming; the Big Apple.

Ondanks dat ik nog lang niet uitgekeken ben op Sydney en ik nog zoveel aan deze stad moet ontdekken, is het tijd om te gaan. Lieve Sydney, het doet pijn om afscheid van je te nemen. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar je bent haast onmisbaar in mijn leven geworden. Ik beloof je, dit afscheid is niet voor eeuwig, ik zie je snel weer terug! PS. I love you!

Morgen (vrijdag 13 januari) vlieg ik om 11.50 uur naar New York, waar ik om 17.05 uur lokale tijd aan kom na een tussenstop in Los Angeles (21.5 uur vliegen, maar dankzij het tijdsverschil verlies ik haast geen tijd met vliegen). Nog een week en dan land ik om 10.25 uur op Schiphol (19 Januari).

Voor de laatste keer zeg ik deze stad welterusten vanuit de kamer die echt eigen heeft gevoeld de afgelopen maanden en zeg ik tegen jullie: tot snel, heel snel!

Veel liefs en een dikke knuf x