This could be para-para-paradise!

Daar is ie dan eindelijk, mijn langverwachte November blogje. November is alweer voorbij gevlogen en wat is er weer veel om te vertellen. Ik weet gewoon niet meer waar ik moet beginnen. November, de maand van Movember, de Melbourne Cup en natuurlijk niet te vergeten de 11e van de 11e van de 11e! Want waar kan je nou beter carnaval vieren dan in Sydney, de stad waar je werkelijk alles en iedereen kunt zijn. En last but not least, stond deze maand dan eindelijk mijn roadtripje op het programma..

Movember, een wereldwijd begrip dat is ontstaan in Australie. Oftewel de maand van het doneren aan de stichting voor mannen met kanker, met als doel “to change the face of men’s health”. En hoe wordt dat gedaan?! Overal ter wereld laten mannen hun snor staan om daarmee geld op te halen. Natuurlijk konden onze mannen van het Stagehuis dat ook weer niet aan zich voorbij laten gaan en daardoor hebben we een maand lang kunnen genieten van het bosje haar dat op hun gezicht groeide. Uiteindelijk mochten ze blij zijn met 72 opgehaalde dollies ($), maar het was leuk geprobeerd “Mo Bro’s”.

De Melbourne Cup is weer een totaal ander begrip, maar des al niet te min net zo berucht en bekend. Al moet ik zeggen dat ik het zie als een grote mensen massa die van overdrijven zijn/haar professionaliteit wil maken. Het is dus een paarden wedstrijd, waarvoor de beste jockeys van de wereld naar Melbourne komen met paarden genaamd als bijvoorbeeld “the drunken sailor”, waarvoor werkelijk iedereen zijn netste kleding aan trekt, waarbij de vrouwen rondlopen met allerlei gekke kleine hoedjes en waarbij sommige mensen fortuinen inzetten. Om klokslag 3 uur vertrekt iedereen uit kantoor en stromen de kroegen vol. Dit fenomeen wordt ook wel “The game that stops the nation” genoemd, aangezien deze wedstrijd dus werkelijk het hele land stopt met waar het mee bezig was, waarbij iedereen aan de televisie gekluisterd zit. En dat voor een schale twee minuten waarbij de wedstrijd eindigt met de neus van het ene paard die net een centimeter voor de neus van het andere paard voorbij de finish is.. 2 MINUTEN.. 1 CENTIMETER… mensen die HONDERDE, al dan niet DUIZENDE, dollies zijn kwijt geraakt hierdoor. Maar afijn, ik had weer 5 dollies gewonnen (Denise had weer eens het lootje met daarop het slechtste paard getrokken, dus kreeg een poedelprijs) en 2 drankjes op kosten van de zaak, dus mij hoor je echt niet klagen!

De 11e van de 11e van de 11e is weer een heel ander soort fenomeen, waarvan ze het begrip dankzij het Stagehuis nu ook in Australie kennen. Wij als echte Hollanders kunnen het natuurlijk niet zo laten gebeuren dat wij wel de Australische cultuur implementeren in ons leven, maar dat wij niet iets terug kunnen implementeren in de Australische cultuur! Dus vertrokken we weer met haast heel het Stagehuis in al onze mooie kostuums naar de Darling Harbour. Zo’n stelletje debielen trekt natuurlijk veel publiek en we zijn dan ook behandeld alsof we celebrities waren. Na om de meter voor een foto te hebben geposeerd kwam de groep eindelijk aan bij het Docks Hotel, waar een Dutch Carnavals feest was georganiseerd, waarbij de Deurzakkers (bekend Nederlands carnavals duo) een paar nummertjes kwamen zingen, waarbij Shownieuws aanwezig was en, vooral erg fijn, gratis bitterballen werden uitgedeeld. Zelf was ik verkleed als Heidi. Toch leuk om te zien hoeveel Nederlanders er op zoiets af komen en ook wel weer top om de hele avond mee te bleren met allerlei hits van eigen bodum. De pollonaise hebben we dan ook maar gelijk zo’n vijf keer uitgevoerd. En natuurlijk won een van onze mannen de prijs voor het beste kostuum, al was het moeilijk te kiezen uit onze tandenfee, dienstmeisje of een van de superhelden. Kortom; weer een nacht die me nog lang bij zal blijven!

En toen was het zover, eindelijk mocht ik weer gaan reizen; het roadtripje van Brisbane naar Sydney. Om vier uur ‘s nachts op zaterdag 19 November stonden Joshua, Bea en ik op om ons klaar te maken. Althans dat was de planning als Bea niet door de wekker heen was geslapen (sorry, ik blijf het leuk vinden). De blijdschap die ik over me heen kreeg toen ik op haar deur klopte om haar net op tijd wakker te maken voor de taxi heb ik nog vaak aan moeten horen (en dat is niet het enige verhaal dat ik vaak heb moeten aanhoren, al ga ik het banden verhaal of soortgelijken hier geen ere plekje geven, want dat is fucking odd en sowieso not your cheese haha). Dan wel fashionably late, we hebben in ieder geval de taxi toch nog gehaald en zagen er vrij wakker uit voor mensen die zo weinig slaap (2 uur) hadden gehad; liedjes zingen en je weer als een stelletje randdebielen gedragen op het vliegveld was het resultaat (mede mogelijk gemaakt door een ochtend peuk en een flinke dosis caffeine natuurlijk). De vlucht was zo voorbij en daar stonden we dan in de hitte met onze backpacks op onze tere ruggetjes terwijl het half 8 was en we de spaceship pas om 10 uur konden ophalen. ‘Spaceship?’ zal je vast denken... Een spaceship is een klein oranje busje waar je in kunt slapen, koken, tv kijken, etc. en dus ons huis op wielen voor 9 dagen (wat er uiteindelijk minder werden, terwijl onze reis juist werd verlengd, apart verhaal). Met de taxi reden we dus maar alvast naar de pick-up plek toe, gingen we als echte backpackers in het gasveld liggen voor een uur, hebben we toen maar een koffietentje opgezocht en waren we stipt 10 uur weer bij de pick-up plek. Na ontiegelijk lang wachten mocht ik eindelijk mijn eerste ritje in Aussie maken... en dat begon een beetje onaangenaam, omdat ik de rem nogal met de koppeling verwarde en aangezien een automaat dus GEEN koppeling heeft, je vaak spontaan gelanceerd werd. En dan zou je dus denken dat links rijden het ergste is (Bea heeft ondervonden dat rechts rijden nog veel erger is haha), maar zelfs dat ging er makkelijker in dan het feit dat de knipperlichten aan de rechterkant zitten en de ruitenwissers aan de linkerkant. Die Australiers zullen wel denken; wat doet die mongool haar ruitenwissers steeds aan in een temperatuur van 35 graden met knalblauwe lucht. Al met al ging de eerste rit van Brisbane naar Surfers Paradise toch redelijk smooth en had ik alles toch best snel onder de knie. Surfers Paradise was nog net zoals ik het in gedachte had; Zon, zee, strand, skyscrapers, veel kroegen & clubs… het Oh Oh Cherso van Aussie. Helaas kwam er dit keer nog bij dat dit het ‘Schoolies weekend’ was, wat inhoud; allemaal 16/17/18-jarigen die net geslaagd zijn en dat gaan vieren door zich helemaal klem te zuipen in een mooie hotelkamer die betaald is door hun pappie en mammie en daarna het centrum ‘onveilig’ gaan maken. Niet dat wij tot dusver erg onder voor ze doen, maar dat ter zijde. We moesten dus op zoek naar een camping. En dan had Denise wel lekker de route uitgestippeld en gekeken welke attracties/activiteiten ergens te doen waren, maar daar hadden we even niet over nagedacht. Na even rond te hebben gereden en besloten te hebben dat ik absoluut niet ging vragen of ik de spaceship bij Madisson mocht parkeren, zijn we maar boodschappen gaan doen… zo’n 3 a 4 uur. Slim dat ik was, snel even internet opgezocht en een camping in de buurt gevonden die niet helemaal overlopen was met schoolies. Bij aankomst bleek dat het ook echt een goede camping was, badkamers gelijk naast onze spaceship, electriciteit en een zwembad. Helaas dat de spaceship niet zo blij was met deze camping en al haar vreselijke drempels, want toen ik een poging deed om de spaceship op ons camping plekkie (waarbij bij elke poging zo’n drempel moest worden overwonnen) te parkeren, de onderkant van de spaceship krijsde van ongenoegen en spontaan los liet. We hebben toen de Australische ANWB gebeld, die het probleem binnen 10 minuutjes alweer verholp. Aangezien we eerst toch moesten wachten op de ANWB, hebben we om 5 uur dan ook maar gelijk de flessen drank geopend om lekker laid back in onze camping stoelen met een muziekje op van het zonnetje te genieten. Dat hebben we dan ook geweten (het was een wonder dat ik niet gelijk naar de bodum zonk in het zwembad), want dankzij het bloedhete weer, het kleine aantal calorieen dat we die dag naar binnen hadden gewerkt en natuurlijk de jagerboms waren we al vroeg op een stadium waarbij je maar beter in je bed kunt gaan liggen en je roes uit slapen. Dat deden we natuurlijk niet, met alle consequenties vandien, in plaats daarvan liepen we die heleeeeeeee lange weg over het strand naar het centrum toe. Nadat we ons door die enorme massa schoolies gewurmd hadden, vonden we eindelijk een redelijk leuke tent met een terrasje. Nadat de zoveelste rare persoon een gesprek met ons aanging en we twee cocktails naar binnen gewerkt hadden (natuurlijk hadden we nog niet genoeg gehad!), zijn we uiteindelijk maar op een bankje gaan zitten om het geheel te aanschouwen. Toen weer terug struinend naar onze spaceship voor de verdiende rust. De volgende dag (zondag 20 November) waren we van plan om naar het waterpretpark te gaan die we dachten gezien te hebben de vorige dag. Na weer een aantal kilometers te hebben gelopen, bleek dat dat waterpretpark er helemaal niet zat. Maar Sea World zat er wel, een gecombineerd park dat bestond uit een deel pretpark, een deel waterpretpark en een deel aquarium en dat voldeed ook wel aan onze wensen. Toen we bij de kassa aankwamen vertelde de cassiere echter dat een entree ticket maar liefst 80 dollies per persoon was en vonden wij arme studenten, en vooral niet te vergeten; gierige hollanders, dat net iets te veel van het goede. Dus trakteerden we onszelf maar op de McDonalds (een schale troost) en besteedden we onze dag maar weer is op het strand. Na nog een rondje te hebben gezwommen in het zwembad zijn Bea en ik boodschappen gaan doen. Dichtbij de camping was natuurlijk weer is geen winkel te bekennen en daarom hebben we er 3 uur over gedaan om avondeten te halen. Om 8 uur waren de hamburgers eindelijk klaar en was het weer jagerbom-tijd. Op naar de tweede poging uitgaan in Surfers Paradise. Ook dit was geen wereld succes, maar we hebben wel gezellig in een lounge en op een terrasje gezeten en hebben, jawel je leest het goed, zelfs nog even staan dansen (shockerend dit). Maandag (21 November) was het weer tijd om onderweg te gaan. Dit keer was Bea aan de beurt om ons ‘veilig’ naar het volgende plaatsje te brengen. Onderweg zouden we nog naar een berg gaan en door een national park rijden, maar aan het woordje ‘zouden’ merk je waarschijnlijk al dat het weer niet precies zo is gelopen als dat we gepland hadden. Midden op de berg kwamen we er namelijk achter dat de spaceship het gewoon echt niet trok en Bea wou niet meer verder rijden. Na wat tevergeefse pogingen van Joshua om mij wel zover te krijgen om door te rijden, hebben de zorgen van Bea het toch gewonnen en hebben we toch maar besloten om te keren en de weg naar Byron Bay te vervolgen. Keren klinkt echter gemakkelijker dan dat het gedaan was, want keren vanuit een berm met kiezels op een berg is geen pretje. Ondanks dat Bea het uiteindelijk toch maar even gedaan heeft en we allemaal veilig beneden aan de berg weer aan kwamen, kon ik de grond wel kussen. Dat specifieke nationale park kwam er ook niet van, aangezien die weg ook weer over bergen ging en de andere optionele weg die op de kaart stond niet bleek te bestaan (al sluit ik het missen van de afslag ook niet volkomen buiten). Uiteindelijk vonden we wel een nationaal park, waar we even op de parkeerplek hebben gestaan, aangezien je er niet met de auto door mocht en we natuurlijk weer geen zin hadden om een stap buiten de spaceship te zetten. Ondanks alles; het drama op de berg, niet bij het nationale park aankomen, het lange zoeken naar de juiste afslag en de aantal keren dat we verkeerd reden was het de leukste rit die we hebben gehad. Het is een lange tijd geleden dat ik zo hard en lang achter elkaar gelachen heb, zeg maar gerust zo wat gedurende de hele 6 uur die we gereden hebben (Ja, zing maar mee; “Ze zitten me achterna! En al die 20 autootjes hebben geen onderbroekie aan!”). Het was een uur of 5 toen we in Byron Bay aankwamen. Na weer een paar campings af te zijn gegaan, voor onze inmiddels gevorderde prijs/kwaliteit-vergelijking, kwamen we aan bij de camping op Clarkes Beach. Ook daar hadden we electriciteit, de douches en keuken naast ons en het strand op 100 meter lopen van onze spaceship. Na weer gesettled te zijn, zijn we dan ook maar weer een strandwandeling gaan maken om daarna in het centrum wat te gaan eten. Byron Bay is een klein knus stadje, wat bekend staat als een plek waar je goed kan leren surfen (wat we helaas niet gedaan hebben). s’ Avonds zijn we een keer niet uitgegaan. In plaats daarvan zijn we buiten, in het donker, de film Halloween gaan kijken. Erg fijn als er in het donker van die vreemde wezens (half kalkoen, half iets anders) rond lopen en rare geluiden maken. De volgende dag (dinsdag 22 November) zijn we naar het meest oostelijke punt van Australie geweest en naar de vuurtoren, een lookout point waar vandaan je over de strandjes van Byron Bay kunt kijken, wat erg mooi is maar ook erg vermoeiend aangezien je zo’n miljoen treden moet hebben beklommen voordat je dan eindelijk boven bent. Dan nog de weg terug, door de bush bush heen, want wij moeten natuurlijk weer off the beaten track. ’s Avonds zijn Bea en ik nog even uitgeweest, eerst naar het Beach Hotel (weer die schoolies) en toen naar de Woody’s, een kroeg die op een soort surfers buurthuis lijkt, wat ik wel een leuke tent vond. Zo’n avond stond natuurlijk weer garant voor rare figuren, maar daar konden we wel om lachen. Woensdag 23 November wouden we weer eens naar een nationaal park en Nimbin (een soort hippie stadje) gaan, maar ook dit was ons niet gegund. Nadat ik een uur in the middle of nowhere had gereden, gaf ik het op en ging Joshua het aan iemand vragen. Aangezien er gedacht werd dat we de verkeerde kant op gestuurd werden (kuch kuch), reden we juist de andere kant op waardoor we uiteindelijk weer Byron Bay binnen reden, waar we dan ook maar zijn gebleven. Nadat ik, groot culinair talent, een eitje met spek en kaas voor ons had gekook en het keihard begon te regenen, hebben we maar besloten er weer een film avondje van te maken. Donderdag 24 November verlieten we Byron Bay weer. Eerst nog even aan de koffie in een restaurantje en natuurlijk alweer boodschappen doen (het lijkt wel een van onze hobbies). Bea reed ons naar Port Macquarie, dit keer zonder enige vorm van gevaar. Daar kwamen we rond een uur of 5 aan en besloten dat we het slapen in de spaceship even zat waren en daarom op zoek gingen naar een Motel. Zonder enige vorm van succes, want alles was natuurlijk boven ons budget. En daarom kwamen we aan bij een vakantiepark met chalets (die eigenlijk meer op stacaravans leken, maar afijn; het ultieme camping gevoel!). Spaghetti gegeten, drankje gedaan, film gekeken, spelletje gespeeld en toen weer op pad. In Port Macquarie was het echter behoorlijk uitgestorven, op een klein cafe na, die na ons eerste drankje al weer ging sluiten. Dus maar weer vroeg ons bedje in. De volgende dag (vrijdag 25 November) gingen we dan maar gelijk op pad naar de volgende plaats, aangezien je Port Macquarie nou niet bepaald bruisend kan noemen. Ook dit was ons niet gegund, want na alweer boodschappen te hebben gedaan kwamen we er achter dat het gevarenteken van de spaceship aan stond waardoor we gelijk Spaceships moesten bellen. Lekker rustig aan, op de Australisch manier (lijkt net de Spaanse, ‘Mañana Mañana)’, zou over 2 uur de Australische ANWB bij ons zijn. Aangezien het regende zijn we alweer een film gaan kijken. Na 2.5 uur was het mannetje er dan eindelijk en bleek dat er iets met de radiator mis was. Wij dus mee naar de garage, auto op de brug.. Op dat koment konden we er nog om lachen.. totdat ze ons vertelden dat doorrijden er niet in zat. Na een halve dag in de auto te hebben gelegen en de tijd doorgebracht te hebben in een garage, hebben we via Spaceships een gewone persoonsauto weten te krijgen en 100 dollies voor accommodatie. Aangezien we die auto tot maandag avond mochten houden, besloten we maar gelijk maandag onze stage af te bellen en een extra dag vrij te nemen. We hadden deze dag immers ook verspild, dus een extra dagje hadden we wel verdiend. Helaas mocht ik niet meer rijden omdat je van dat bedrijf boven de 21 moest zijn, beetje jammer. Om 5 uur dan eindelijk op weg naar Port Stephens (een groot gebied dat een mooie baai omringt), waar we pas rond 9 a 10 uur ’s avonds aankwamen. Na weer wat prijzen vergeleken te hebben, kwamen we in Nelson Bay bij het Peninsula Motel, wat echt even een cadeautje voor ons was na al dat gedoe met de spaceship. En dus zijn we ook vroeg ons bedje ingegaan. Op zaterdag 26 November hebben we eerst weer boodschappen gedaan en zijn we gaan ontbijten in het centrum. Nelson Bay was ook zo’n klein knus stadje, maar ook niet echt bruisend te noemen. Tijdens het bestellen van mijn ontbijtje kwam ik Simone tegen, die ook in het Stagehuis woont. We wisten al dat er nog een groepje uit het huis naar Port Stephens zou gaan dat weekend, maar toch toevallig dat je ze dan weer zomaar tegen komt. Ze was met Marissa, Susanne, Reineke en Nadine. Nadat we daar even mee hadden gekletst, zijn we nog even naar een look out point geweest en daarna naar het strand om maar eens een fotoshoot te houden. ’s Avonds hebben we eerst lekker een drankje gedaan op ons balkonnetje en toen naar de Spanjaard gegaan om tapas te eten. Daarna hadden we afgesproken met de meiden die er ook waren in een soort club, waar het publiek uit zo’n vijftig dronken 40+-ers bestond. Zijn het geen schoolies, dan is dit het wel. Ook deze tent ging (gelukkig) vroeg sluiten, waarna we naar een hotel met een grote club zijn gegaan. Die stond echter ook op het punt van sluiten, dus toen ons bedje maar weer opgezocht. Zondag 27 November zijn we eerst wezen shoppen in Nelson Bay. Daarna zijn we op een cruise gegaan en, als asociale hollanders, waren we natuurlijk de eerste die het bubbelbad voor zich zelf hadden veroverd, nog voordat iedereen aanwezig was. Jammer dan wel dat het bubbelbad gevuld was met koud water, maar dat laten we verder maar even achterwegen. Na wat te hebben gevaren, werd de motor uitgedaan en een net uitgegooid, waar je in kan liggen om dichterbij de dolfijnen die in de baai zwemmen te komen. Natuurlijk stond ik weer als een vijfjarig kind vooraan te springen om er in te gaan, als een van de enige, aangezien het water ijskoud bleek te zijn. Maar ik was wel heel dicht bij de dolfijnen en die kan ik in me zak steken! Daarna ook nog even van de glijbaan op de boot afgegleden en toen was het weer tijd om terug te varen naar de haven. Na dit tripje zijn we naar enorme zandduinen gegaan. Met een bus met 4WD werden we naar het midden van de ‘woestijn’ gebracht, waar we gingen sandboarden. Ook dit lijkt behoorlijk angstaanjagend, maar niks is minder waar en aangezien je na vijf keer kapot bent van het naar boven lopen, is de lol er ook snel vanaf. Daarna nog een duikje in het zwembad genomen, Twilight gekeken en bij de Chinees wezen eten. Er was geen kroeg te bekennen, dus na een beetje gekletst te hebben buiten, zijn we in het Motel maar TV gaan kijken. Maandag 28 Novermber was onze laatste dag en zijn we wezen snorkelen (na 1.5 uur gewacht te hebben op het open gaan van een winkel die geen snorkel materiaal bleek te verhuren en weer op zoek te gaan naar een andere duik winkel). Ik vond het best leuk, al is het natuurlijk niets vergeleken met duiken. Maar ondanks dat we vanaf het strand zijn gegaan, heb ik toch weer veel verschillende en aparte vissen gezien. Toen was het echt tijd om naar huis te gaan en hebben we de auto toch nog veilig en al ingeleverd. Al met al en ondanks alle pech was het een leuke eerste roadtrip ervaring en kan ik concluderen dat de liefde tussen Bea en Joshua behoorlijk gegroeid is... Haha, just kidding! Als we alle eeuwigdurende discussies (“Gaan we weer...”) en plagerijtjes even vergeten, hebben we het heel gezellig gehad met zijn drietjes!

Wat minder leuk nieuws is, is dat ik mijn telefoon in de huur auto heb laten liggen en dat die nu dus spoorloos is. Ook had mijn laptop het begeven en had ik daarmee binnen het stagehuis haast geen mogelijkheid tot contact met de buitenwereld (thank god dat mijn schoolmail nog niet geblokkeerd is op stage en je via bepaalde sites toch nog op waarbenjij kunt komen hehe). Gelukkig heb ik mijn laptop voor eem grootgedeelte weten te fixen en krijg ik als het goed is binnen een week een nieuw mobieltje en dus ook een nieuw Australisch
nummer (mijn Nederlandse nummer blijft wel hetzelfde!).

Om nog even te reageren op de reacties van mijn vorige blog:
- Lieve Von en Owen, bedankt voor de lieve reactie en de centjes voor mijn verjaardag! Het gaat zeker goed en ik heb er zeker een extra biertje op gedronken. Ik wil jullie alvast heel veel plezier wensen op 1e kerstdag met mijn momma en poppa (en de andere feestdagen natuurlijk ook!)! Hele dikke kus x
- Lieve Anneke en Mart! De temperaturen hier switchen van het ene naar het andere moment, net Nederland. Maar al met al mogen we niet klagen hier. Ik kijk niet zo naar China uit als dat ik naar Aussie uitkeek, want Aussie is gewoon geweldig, maar ik zie het als weer iets nieuws. Ik hoorde dat jullie voor zes weken naar Portugal zijn, lekker hoor! Dank jullie wel, jullie ook lekker genieten en heel veel liefs terug!
- Lieve Diaan! Super leuk dat je mijn blogjes zo bijhoud! Hoe is het inmiddels bij Huttenheugte? Bedankt, komt helemaal goed hier! Dikke knuf x
- Lieve momma en poppa, om op jullie hier te reageren kan ik net zo goed een hele blog uittrekken, maar gelukkig hebben we zoveel mail contact en ik vind het geweldig dat jullie zo enthousiast op mijn blogjes reageren (pap, geef nou maar gewoon toe dat je me mist haha). Jullie zijn in een woord amazing!

En dan vandaag, over precies een maand zit ik alweer in het vliegtuig op weg naar mijn volgende avontuur: New York City. Ik kan wel lang genoeg blijven schreeuwen dat ik hier niet weg wil, in huilen uitbarsten, roepen dat het oneerlijk is, op de grond gaan liggen en om me heen gaan slaan/trappen, maar uiteindelijk heeft het allemaal geen zin; het is tijd om te gaan. Al klinkt het niet altijd zo, ik mis mijn familie en vrienden echt wel! Maar dat neemt niet weg dat ik hier de tijd van mijn leven heb en stiekum nog geen zin heb om dit allemaal op te geven. Maar voor nu ga ik zeker nog een geweldig laatste maand tegemoet en beloof ik jullie een speciale, extra dikke December/Januari uitgave met al mijn belevenissen vanuit dit para-para-paradise!

Ook vooral niet onbelangrijk, de datum van mijn terugkomst is gewijzigd en dit blijft nu de goede, dus let op (tromgeroffel); Mijn vluchtnummer is BA0430 en ik land op SCHIPHOL op 19 JANUARI om 10.45 UUR.

Heel veel liefs, een hele dikke knuf en alvast hele gezellige feestdagen en een gelukkig nieuwjaar gewenst! X